Ceniona amerykańska aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna. Jej kariera związana jest nierozerwalnie z osobą Paula Newmana – wybitnego aktora i reżysera, a prywatnie – męża aktorki. Wystąpiła u jego boku w jedenastu różnych produkcjach i stworzyła pierwszoplanowe kreacje w czterech filmach w jego reżyserii. Jest laureatką wielu nominacji do znaczących nagród filmowych – Oskara, Złotego Globu, Emmy i BAFTA. Jedyną Nagrodę Akademii przyniosła jej wczesna kreacja schizofrenicznej bohaterki w „Trzech obliczach Ewy”.

Urodziła się 27 lutego 1930 roku w Thomasville w stanie Georgia, w samym środku wielkiego kryzysu, jaki wówczas dotykał Stany Zjednoczone. Mimo to, dzieciństwo wspomina jako szczęśliwe i pogodne. Jej matka była wielką miłośniczką filmów i to ona zaszczepiła w dziewczynce fascynację kinem.

Była piękną dziewczyną, jako nastolatka wygrywała liczne, lokalne konkursy piękności, a po maturze wstąpiła do Louisiana State University, gdzie studiowała aktorstwo. Na początku lat 50., jako dyplomowana aktorka, wyjechała do Nowego Jorku, gdzie rozpoczęła występy na scenie (debiut na Broadwayu 1953) i na małym ekranie (liczne występy w charakterystycznych, dla „złotego wieku” telewizji, programach rozrywkowych, typu „Four Stars Playhouse”, „Alfred Hitchcock Presents”, czy „Studio One”). Tam też po raz pierwszy spotkała się z, mało znanym wówczas aktorem, Paulem Newmanem.

* Zanim została jego partnerką w życiu i na planie, zadebiutowała na dużym ekranie w filmie „Count Three And Play” (1955), zgarnęła National Board of Review Award i pierwszą nominację do BAFTA za rolę w dramacie „Wszystko na kredyt” Martina Ritta (1957), zaś przede wszystkim triumfowała jako tytułowa bohaterka w filmie „Trzy oblicza Ewy” (1957), otrzymując Oskara, Złoty Glob, nagrody Golden Laurel i National Board of Review i nominację do BAFTA.*

W 1958 roku, już jako żona Newmana, po raz pierwszy wystąpiła u jego boku w filmach: „Długie, gorące lato” Martina Ritta i komediowej „Awanturze w Putman’s Landing”. Do 2005 roku, słynna para zagrała razem w dziewięciu dalszych produkcjach, wśród których znalazły się filmy: „Widok z tarasu” (1960), „Paris Blues” Martina Ritta (1961), „A New Kind of Love” (1964, nominacja do Złotego Globu), „Zwycięstwo” (1969), „WUSA” (1970), „Zdradliwa toń” (1975), „Harry i syn” (1984), „Pan i pani Bridge” Jamesa Ivory (1990, nominacja do Oskara, Złotego Globu i Independent Spirit Award) i serial „Empire Falls” (2005, nominacja do Emmy i Złotego Globu).

Woodward z powodzeniem kreowała pierwszoplanowe role w niemal wszystkich filmach w reżyserii męża, największy sukces osiągając dzięki tytułowej roli w debiucie reżyserskim Newmana – „Rachel, Rachel” (1968, Złoty Glob, nominacja do Oskara i BAFTA, New York i Kansas Film Critics Circle Awards, dwie nagrody Golden Laurel) i w powstałych kilka lat później „Bezbronnych nagietkach” (1973, Nagroda Aktorska na MFF w Cannes, Kansas Film Critics Circle Award i nominacja do Złotego Globu).

Mimo, że lwia część dokonań aktorki, ma ścisły związek z osobą Newmana, to jednak nie dotyczy to wszystkich występów w jej karierze. W 1960 roku wystąpiła u boku Marlona Brando i Anny Magnani w filmie Sidneya Lumeta „Jak ptaki bez gniazd” (Zulueta Prize na MFF w San Sebastián), w 1974 roku była nominowana do Oskara i Złotego Globu, oraz została uhonorowana jedyną BAFTA w karierze za gwiazdorski występ w dramacie „Summer Wishes, Winter Dreams”, a w 1995 roku dostała Złoty Glob i nominację do Emmy za udział w filmie TV „Jeden dzień z życia pewnej pary” z Jamesem Garnerem.

* W ciągu wszystkich lat kariery, dziewięciokrotnie nominowana była do nagrody Emmy, z czego trzykrotnie udało jej się zdobyć statuetkę (za role w „See How She Runs” 1978 i „Czy pamiętasz miłość?”1985 oraz za współprodukcję dokumentu z cyklu „American Masters” 1990). Otrzymała w sumie 10 nominacji do Złotego Globu (w tym trzy statuetki) i 4 nominacje do Oskara (z czego jedna zwieńczona została statuetką).* Ma na swoim koncie próby reżyserskie (jeden odcinek serialu „Family” 1979, film TV „Come Along With Me” z Paulem Newmanem 1982) oraz niewielkie dokonania producenckie (m.in. film TV „Blind Spot” 1993 z Laurą Linney i własnym udziałem, nominacja do Emmy; dramat TV „Our Town” 2003).

Woodward zasłynęła jako aktorka wyspecjalizowana w kreowaniu postaci psychicznie i emocjonalnie niezrównoważonych kobiet, i począwszy od oskarowej Ewy, to właśnie za tego typu kreacje bywała najczęściej doceniana przez krytyków.

Po 1994 roku zrezygnowała z występów na ekranie. Powróciła dopiero w 2005 roku, dzięki roli w wyprodukowanym przez Newmana serialu „Empire Falls” (nominacja do Emmy i Złotego Globu).

Komentarze

Trwa ładowanie