Jolie i Farrell jako para stulecia

On do niedawna miał reputację Casanovy, ona opinię bezwzględnej kusicielki niszczącej związki swoich kolejnych zdobyczy. I co się z nimi stało? On zerwał z imprezami i niezdrowym stylem życia kiedy zakochał się w Alicji Bachledzie-Cruś, ona rozkochała w sobie Brada Pitta i od pięciu lat przebywa w stabilnym związku. Aż chciałoby się dodać: i żyli długo, i szczęśliwie. Problem w tym, że w życiu (zwłaszcza tym hollywoodzkim) stare nawyki lubią o sobie przypominać, zaś związki, nawet te najsilniejsze, potrafią rozpadać jak domki z kart.

Colin Farrell i Angelina Jolie znają się nie od dziś. Obecnie oboje starają się o role w tym samym filmie. Jeśli im się uda będą musieli zagrać najsłynniejszych małżonków show-biznesu! Taka ekranizacja z pewnością nie obejdzie się bez gorących scen. Czy Alicja powinna się martwić?

Praca nad wiarygodnym odegraniem pary kochanków przed kamerą jest trochę jak igranie z ogniem. Zwłaszcza gdy aktorami są osoby tak atrakcyjne, jak Colin i Angelina. Takie aktorskie spotkanie już nie raz zakończyło się opisywanym na pierwszych stronach tabloidów romansem.

** [

ŚLICZNOTKA Z BARU MLECZNEGO ]( http://film.wp.pl/jej-kariera-zaczela-sie-w-barze-mlecznym-portret-poli-raksy-6025281115739265g ) **

Sytuacja ta być może nie byłaby tak niepokojąca dla związku Alicji, gdyby nie to, że Colin i Angelina znają się od 2003 roku, kiedy to wspólnie zagrali w "Alexandrze" Olivera Stone’a.

Po premierze filmu aktorzy byli wielokrotnie widywani razem, zaś prasa szumiała o ich romansie. Oficjalnie plotka o ich związku nie znalazła potwierdzenia, jednak oboje przyłapano kilkakrotnie w dość niedwuznacznych sytuacjach.

Jeszcze kilka lat później Colin był powodem kłótni pomiędzy Angeliną Jolie, a zazdrosnym Bradem Pittem.

Czy Alicja może coś na to poradzić? Prawdopodobnie zapobiegawczo musiałaby towarzyszach ukochanemu na planie 24 godziny na dobę. Być może jednak ten niewygodny scenariusz nigdy nie będzie musiał wchodzić w życie. Ekranizacji książki, której oryginalny tytuł to "Furious Love: Elizabeth Taylor, Richard Burton, and the Marriage of the Century" przeciwna jest sama Taylor. Gwiazda oświadczyła, że na film kategorycznie się nie zgadza:

"- Nikt nie zagra Elizabeth Taylor oprócz mnie. Chyba, że umrę, ale na razie zbyt dobrze się bawię, żeby odchodzić z tego świata. I zamierzam tu jeszcze trochę zostać".

Pamiętna z roli Kleopatry, Marthy w „Kto się boi Virginii Woolf?” Mike’a Nicholsa, Maggie w „Kotce na gorącym, blaszanym dachu”. Znana nie tylko z świetnych kreacji aktorskich i niebywałej urody, ale również z barwnego życia prywatnego i towarzyskiego. Można by tu wymienić chociażby przyjaźń z Michaelem Jacksonem, problem alkoholowy, czy ośmiokrotne zamążpójście.

Urodziła się 27 lutego 1932 roku w Londynie, z pochodzenia jest jednak Amerykanką. Do USA przeprowadziła się wraz z matką jako siedmioletnia dziewczynka na skutek wybuchu wojny.

„Odkryta” jeszcze jako dziecko przez przyjaciela rodziny, w filmie pojawiła się bardzo wcześnie, od samego początku świetnie odnajdując się przed kamerą.

Debiutowała w wieku 10 lat w komedii „There's One Born Every Minute” (1942). Szybko otrzymała kolejne propozycje, co roku pojawiając się co najmniej w jednej produkcji i niemal błyskawicznie „dorabiając się” statusu gwiazdy.

Wystąpiła wówczas w takich filmach, jak m.in. „Lassie wróć” (1943), „Dziwne losy Jane Eyre” (1944) z Orsonem Wellesem, przygodowy obraz „Wielka nagroda” (1944) Clarence’a Browna, w którym po raz pierwszy pojawiła się w głównej roli, „Życie z ojcem” (1947) Michaela Curtiza, „Cynthia” (1947), czy „Małe kobietki” (1949) Mervyna LeRoya.

Mając niespełna 20 lat grała u najlepszych i z najlepszymi, sama będąc już jedną z najbardziej znanych gwiazd Hollywoodu.

Za nieprzerwaną obecność na ekranach kin od kilkunastu lat otrzymała w 1957 roku specjalny Złoty Glob.

Poważne, wymagające większego kunsztu role, a tym samym pierwsze nagrody i wyróżnienia nadeszły na przełomie lat 50-tych i 60-tych, wraz z występami u boku Jamesa Deana w „Olbrzymie” (1956), w kostiumowym obrazie Edwarda Dmytryka „W poszukiwaniu deszczowego drzewa” (1957, pierwsza nominacja do Oscara), w głośnej adaptacji „Kotki na gorącym, blaszanym dachu” (1957, nominacja do Oscara i BAFTA) z Paulem Newmanem, czy w dramacie psychologicznym Josepha L. Mankiewicza „Nagle, zeszłego lata” (1959, Złoty Glob, nominacja do Oscara).

Pierwszą nagrodę Akademii oraz kolejną nominację do Złotego Globu przyniosła aktorce kreacja w psychologicznym dramacie Daniela Manna „Butterfield 8” (1960). Kolejnego Oscara, jak również pierwszą nagrodę BAFTA i nominację do Złotego Globu otrzymała za rolę u Mike’a Nicholsa w „Kto się boi Virginii Woolf?” (1966) z ówczesnym mężem, Richardem Burtonem u boku.

Jedne z bardziej znanych ról zagrała w „Kleopatrze” (1963) Josepha L. Mankiewicza i Roberta Mamouliana z Burtonem w roli Marka Antoniusza oraz w dramacie sensacyjnym Vincenta Minelli „Brodziec” (1965) z Charlesem Bronsonem.

W 1967 roku zagrała główną rolę kobiecą w filmowej wersji Szekspirowskiej sztuki „Poskromienie złośnicy” w reżyserii Franka Zeffirellego, co przyniosło jej nominację do BAFTA.

W tym samym roku pojawiła się też u boku Marlona Brando w dramacie Johna Hustona „Reflections for a golden Eye”.

Za rolę w komediodramacie „Hammersmith Is Out”, w którym ponownie zagrała z mężem, Richardem Burtonem, otrzymała Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie.

Kolejne dekady to już spadek częstotliwości występów „Liz”, która szczyt kariery aktorskiej miała już ewidentnie za sobą.

W 1974 roku dostała ostatnią nominację do Złotego Globu oraz trzecią z kolei Henrietta Award (specjalny Złoty Glob dla Najpopularniejszego Aktora) za rolę w romansie „Środa popielcowa” z Henrym Fondą.

Z występów w dekadzie lat 80-tych warto zwrócić uwagę na telewizyjny mini-serial „Północ-Południe” (1985), czy francusko- włoski dramat Franka Zeffirellego „Młody Toscanini” (1988).

Ostatnim występem Taylor na wielkim ekranie była rola w znanym filmie familijnym „Flinstonowie” (1994), która niestety, przyniosła aktorce nominację do Złotej Maliny.

Pożegnalnym występem na małym ekranie była z kolei rola w komedii „Wieczny blask gwiazd” (2001), w której aktorka dołączyła do grona gwiazd - równolatek, takich jak Joan Collins, Shirley MacLaine i Debbie Reynolds.

W 1985 roku otrzymała Honorowy Złoty Glob - nagrodę imienia Cecila B. DeMille’a za całokształt, w 1993 roku specjalną nagrodę Akademii imienia Jean Hersholt, za działalność społeczną i charytatywną, a w 1999 – specjalną nagrodę BAFTA (Academy Fellowship).