Jon Favreau

Urodził się 19 października 1966 roku w Queens, w Nowym Jorku, tam też dorastał. Uczył się w dość znanej szkole średniej - Bronx High School of Science, następnie krótko studiował w SUNY Queens College, jednak porzucił naukę, by poświęcić się karierze komika. Przeprowadził się do Chicago – niekwestionowanej ‘stolicy’ amerykańskiego kabaretu, gdzie szkolił umiejętności pod okiem mistrza improwizacji - Dela Close’a, na scenie Improv Olympic Theater.

Do filmu zawitał na początku lat 90-tych, debiutując w epizodycznej roli taksówkarza w komedii „Szalona rodzinka” (1992). Zaledwie rok później po raz pierwszy spotkał się z Vincem Vaughnem na planie dramatu sportowego „Rudy”, w którym grał jedną z głównych ról. Zdążył pojawić się jeszcze w tak głośnych produkcjach filmowych i telewizyjnych, jak „Batman Forever” Joela Schumachera (1995), „Kroniki Seinfelda” (1994), czy biograficzny „Krąg przyjaciół pani Parker” Alana Rudolpha (1994), zanim osiągnął pierwszy, większy sukces jako scenarzysta, producent i odtwórca jednej z głównych ról w niezależnym, niskobudżetowym komediodramacie „Swingers” Douga Limana, z Vincem Vaughnem u boku (1996, Florida Film Critics Circle Award dla Najlepszego Debiutanta).

Z Vaughnem spotkał się później wielokrotnie: na planie wyreżyserowanej przez siebie komedii „Zrobione!” (2001) oraz głośnych komedii romantycznych: „Sztuka zrywania” z Jennifer Aniston (2006) i „Cztery gwiazdki” z Reese Witherspoon (2008).

Na fali popularności „Swingersów”, w drugiej połowie lat 90-tych otrzymał szereg atrakcyjnych propozycji występów: u boku Cameron Diaz i Christiana Slatera w komedii romantycznej „Gorzej być nie może” (1997), jako obiekt zainteresowania Moniki (Courteney Cox), jednej z głównych bohaterek sitcomu „Przyjaciele” (1997), jako jeden z bohaterów głośnego thrillera sci-fi „Dzień zagłady” (1998), tytułowy bokser w biograficznym filmie TV „Rocky Marciano” (1999), czy partner Famke Janssen w komedii o kusząco brzmiącym tytule „Miłość i seks” (2000).

W międzyczasie rozpoczął swoją przygodę jako reżyser. Debiutował telewizyjnym kryminałem „Bad Cop, Bad Cop” (1998). Rok później, ponownie dla potrzeb telewizji, zrealizował komedię „Smog” wg własnego scenariusza, a w 2001 roku debiutował na dużym ekranie jako reżyser wspomnianej już komedii „Zrobione!”. Był producentem swoich trzech pierwszych filmów.

Począwszy od debiutu kinowego, nawiązał współpracę z aktorem i producentem, Peterem Billingsleyem, który współfinansował jego kolejne projekty: komedię fantasy „Elf” z Willem Farrellem (2003), sequel przygodowego filmu „Jumanji”, zatytułowany „Zathura – Kosmiczna przygoda” (2005) i osławionego „Iron Mana” (2008, Saturn za reżyserię). Billingsley był też producentem wspomnianych już komedii z udziałem duetu Vaughn - Favreau: „Sztuka zrywania” i „Cztery gwiazdki”, oraz reżyserem filmu „Raju dla par” (2009)– wg wspólnego scenariusza i z gwiazdorskim udziałem słynnej pary komików.

W międzyczasie, Favreau stale obecny był na małym i dużym ekranie. Spotkał się z Jackiem Nicholsonem i Diane Keaton na planie komedii romantycznej „Lepiej późno niż później” (2003), w tym samym roku zagrał obok Bena Afflecka i Jennifer Garner w głośnej ekranizacji komiksu „Daredevil”, a rok później partnerował Paulowi Bettany i Kirsten Dunst w brytyjskiej komedii romantycznej „Wimbledon” (2004).Użyczył głosu bobrowi ze słynnej bajki animowanej „Sezon na misia” (2006), dał gościnne występy w kilku popularnych serialach (m.in. „Detektyw Monk”), a całkiem ostatnio spotkał się z Paulem Ruddem i Jasonem Seglem na planie komedii „Kocham cię, stary” (2009).

Poza tym chętnie angażował się finansowo w ambitne projekty innych twórców („The Big Empty” z własnym, pierwszoplanowym udziałem 2003, „Hooligans” 2005). Do produkcji dzieł własnej reżyserii powrócił dopiero w przypadku głośnej ekranizacji komiksu „Iron Man” (2008) i jez sequela z 2010 roku. Sam również dołączył do gwiazdorskiej obsady filmu (Robert Downey Jr., Gwyneth Paltrow, Jeff Bridges, Terrence Howard), wcielając się w postać Hogana.

Ma na swoim koncie jedną nominację do nagrody Emmy z 2005 roku, za współprodukcję prowadzonego przez siebie, telewizyjnego talk-show „Dinner for Five” (wspólnie z Billingsleyem).