Katarzyna Figura

Urodziła się 22 marca 1962 roku w Warszawie. Od dziecka lubiła się przebierać, jednym z ulubionych rekwizytów jej dziecięcego „planu” zabaw była blond peruka z długimi warkoczami. Już w przedszkolu występowała w rozmaitych przedstawieniach, recytując i śpiewając. Jako dziecko zagrała w takich filmach, jak „Zginął pies” (1973) i „Mysz” (1977).

Studiowała w warszawskiej PWST, którą ukończyła w 1985 roku (dyplom w 1989). Dorosły debiut nastąpił jeszcze w czasie studiów, wraz z rolą w „Przeznaczeniu” (1983). W 1985 roku wystąpiła u Roberta Glińskiego w „Roślinach trujących”, zaś w 1986 – jako Mimi Zarzecka w „Komediantce” Jerzego Sztwiertni oraz u Wojciecha Jerzego Hasa w „Prywatnym pamiętniku grzesznika”. Zasłynęła także u młodszej widowni dzięki roli uroczej Rózi w baśni „Pierścień i róża”. W 1987 roku wystąpiła u Juliusza Machulskiego w komedii „Kingsajz” oraz u Radosława Piwowarskiego w „Pociągu do Hollywood”, po czym rzeczywiście podążyła w kierunku „na zachód”, by małymi kroczkami rozwijać swoją karierę na arenie międzynarodowej.

Zagrała m.in. w hiszpańskim „Estacion Central” (1989), we francusko- amerykańskim filmie TV „Zakazane związki” (1990), francuskim serialu TV „Navarro” (1990), francusko – angielskim filmie „Głosy w ogrodzie” (1991), amerykańsko –australijskiej produkcji „Fatalna przeszłość” (1993), jednak za największy powód do dumy z pewnością uważa się epizodyczne role w dziełach Roberta Altmana – „Gracz” (1992) i „Prêt-à-porter” (1994). W tym pierwszym miała nawet zagrać główną rolę, jednak producenci filmu niestety nie przystali na pomysł Altmana.

Próbując zrobić karierę na zachodzie, aktorka jednocześnie grywała też w produkcjach polskich – u Andrzeja Kondratiuka („Droga mleczna” 1991, „Wesoła noc smutnego biznesmena” 1993, „Wrzeciono czasu” 1995), Janusza Zaorskiego („Panny i wdowy” 1990, film i serial TV), czy Marka Koterskiego („Porno” 1989). W tym ostatnim zagrała „superblondynę”, co dokładnie odpowiadało wizerunkowi, jaki przypisywano wówczas w Polsce jej osobie – seksownej blondynki z dużym biustem.

W 1995 roku wystąpiła jeszcze w amerykańskim filmie „Zbyt szybko, zbyt młodzi”, po czym wróciła, by kontynuować karierę na łonie ojczyzny, powracając do współpracy ze znanymi już sobie twórcami.

I tak, ponownie zagrała u: Piwowarskiego we wzbudzającym mnóstwo emocji „Autoportrecie z kochanką” (1995); Janusza Zaorskiego na planie „Szczęśliwego Nowego Jorku” (1997), gdzie brawurowo odegrała rolę fryzjerki Terizy, u Juliusza Machulskiego w niezapomnianej roli Rysi w obu częściach „Kilera” (1997,99) oraz u Marka Koterskiego w komedii „Ajlawju” (1999, Nagroda dla Najlepszej Aktorki na FPFF w Gdyni);. Ponadto wystąpiła u Jerzego Stuhra w „Historiach miłosnych”(1997), Eugeniusza Priwieziencewa w „Prostytutkach” (1998), Janusza Majewskiego w „Złocie dezerterów” (1998) oraz Piotra Wereśniaka w komedii romantycznej „Zakochani” (2000, nominacja do Orła).

Zaczęła też pojawiać się w telewizji, początkowo gościnnie („Świat według Kiepskich”, „Na dobre i na złe”), później coraz częściej („Lokatorzy” 2001-2002, „Stacyjka” 2004), by wreszcie wystąpić w jednych z głównych ról („Wiedźmy” 2005, „Pogoda na piątek” 2006-2007).

Rok 2002 to rok występów u mistrzów – Romana Polańskiego („Pianista”) i Andrzeja Wajdy (rola Podstoliny w „Zemście”, nominacja do Orła). W międzyczasie nastąpił też prawdziwy przełom w wizerunku aktorki, która wreszcie udowodniła szerokiej publiczności, że seksowny kociak to zdecydowanie nie wszystko, co potrafi przekonująco zagrać. Mowa tutaj przede wszystkim o roli Haliny w „Żurku” (2003, Orzeł dla Najlepszej Aktorki) i Ubicy w filmie Piotra Szulkina „Ubu król” (2003, Nagroda dla Najlepszej Aktorki FPFF w Gdyni, nominacja do Orła).

W 2006 roku wraz z Bogusławem Lindą oraz szeregiem innych rodzimych aktorów wystąpiła w amerykańsko-polskim westernie Piotra Uklańskiego „Summer Love”, który miał swoje pokazy na kilku światowych festiwalach. Dla potrzeb roli aktorka ogoliła głowę. W 2008 roku zagrała w filmie “Karolcia” oraz “To nie tak jak myślisz, kotku”. W 2010 roku wystąpiła w filmie “Cudowne lato”, z kolei rok później w komedii “Och, Karol 2”.****

Kariera Figury obejmuje także kilkanaście ról teatralnych (m.in. „Trzy siostry”, „Pan Tadeusz”, „Hanemann” w reżyserii Izabelli Cywińskiej, nagroda Homo Popularis) oraz występy w Teatrze TV (m.in. „Nie strój zdobi nieboszczyka” w reżyserii Jerzego Stuhra, „Fedra” w reżyserii Laco Adamika).

Katarzyna Figura ma troje dzieci: syna Aleksandra (ur. 1987), z pierwszego małżeństwa z Janem Chmielewskim, oraz dwie córki — Koko Claire Figura-Schoenhals (ur. 2002) i Kaszmir Amber Figura-Schoenhals (ur. 12 lutego 2005). Ich ojcem jest drugi mąż, Kai Schoenhals (od 2000 roku).