Krystyna Borowicz: życie nie zawsze układało się po jej myśli
Kochała teatr i to tam zbierała największe owacje - ale równie chętnie pojawiała się na ekranie, choć rzadko kiedy miała okazję przebić się na pierwszy plan. W pamięci widzów zapisała się jako obdarzona niezwykłym talentem aktorka komediowa. Jednak mało który reżyser faktycznie potrafił wykorzystać jej potencjał.
31.05.2017 07:42
Była ambitna, zdolna, a przy tym niezwykle piękna. Niestety, życie nie zawsze układało się po myśli aktorki. Jej małżeństwo okazało się wyjątkowo nieudane. Ukochana córka odeszła niespodziewanie. A i samej Krystynie Borowicz zdrowie nie dopisywało. Lecz choć była w nie najlepszej kondycji, nie chciała całkowicie rezygnować z pracy, która była jej prawdziwym powołaniem.
Zmarła po ciężkiej chorobie, na rękach swojego przyjaciela.
Tak naprawdę, urodzona 25 stycznia 1923 roku Krystyna Borowicz nie zamierzała zostawać aktorką.
Chciała pracować jako historyk sztuki i rozpoczęła nawet studia na wymarzonym kierunku. Na egzaminie do łódzkiej PWST znalazła się przez zupełny przypadek - poszła tam, by wesprzeć swoją koleżankę.
Jej recytacja jednak tak bardzo przypadła do gustu komisji egzaminacyjnej, że nazwisko Borowicz znalazło się na liście przyjętych. Koleżanka, której towarzyszyła, nie miała tyle szczęścia.
Talent Krystyny Borowicz dostrzegł zwłaszcza legendarny Leon Schiller, który zaproponował Borowicz, aby jeszcze jako studentka rozwijała się, grywając choćby niewielkie rólki w warszawskim Teatrze Polskim.
W 1951 roku Borowicz otrzymała dyplom – miała już za sobą poważny debiut sceniczny i wkrótce zaproponowano jej stały angaż.
Młodziutka artystka błyskawicznie przypadła widzom do gustu.
- Aktorka była bardzo lubiana przez publiczność.Krytycy nie szczędzili jej entuzjastycznych recenzji – pisał w "Życiu na Gorąco" Witold Sadowy, wybitny znawca teatru.
W filmie Krystyna Borowicz zadebiutowała dopiero pięć lat później, w 1956 roku, rolą w "Warszawskiej syrenie".
Potem wystąpiła jeszcze chociażby w "Giuseppe w Warszawie", "Kochajmy syrenki", "Bicz boży", "Nowy", "Jak rozpętałem drugą wojnę światową", "Koniec wakacji", "Poszukiwany, poszukiwana", a także w serialach "Podróż za jeden uśmiech" czy "Siedem życzeń".
Ostatni raz na ekranie pojawiła się po dziesięcioletniej przerwie, w roku 2000, w dwóch odcinkach serialu "Twarze i maski".
Choć Borowicz miała i urodę, i talent, branża filmowa nie potrafiła w pełni wykorzystać jej potencjału. Reżyserzy często nie mieli na nią pomysłu i aktorka na dobre utknęła na drugim planie.
Ale tak naprawdę mało kto pozostawał obojętny na jej wdzięk.
- Podobała się nie tylko jako aktorka. Podobała się również jako kobieta. Oczarowana jej urodą i wdziękiem, ale też osobowością i talentem, malarka Maja Berezowska uwieczniła piękną twarz Krystyny Borowicz na swoich obrazach – wspominał w magazynie "Życie na Gorąco" Sadowy.
Prywatnie jednak życie Borowicz nie rozpieszczało.
Na początku lat 90. Borowicz zaczęła chorować na serce. Z powodu złego stanu zdrowia zdecydowała się na porzucenie sceny i przejście na emeryturę.
Przez jakiś czas występowała jeszcze w radiu, ale wreszcie i z tego zajęcia musiała zrezygnować – czuła się coraz gorzej, choć długo nie dawała tego po sobie poznać. W 1998 roku Witold Sadowy przeprowadził z nią wywiad.
- Z wielką miłością mówiła wtedy o teatrze i o swojej ukochanej córce Justynie mieszkającej w Niemczech oraz wnuczce Korze, wówczas 16-letniej – wspominał. - Mniej chętnie wspominała swego męża, którego poznała w czasach gimnazjalnych, długoletniego dyrektora Polskiej Kroniki Filmowej.
Niestety, wkrótce Borowicz dotknęła prawdziwa tragedia – jej córka Justyna zmarła. Aktorka nie potrafiła sobie poradzić ze stratą.
Borowicz czuła się coraz gorzej. Odeszła 30 maja 2009 roku.
- O śmierci Krystyny dowiedziałem się od naszego kolegi Tadeusza Chudeckiego (pracowali razem w Teatrze Ateneum, a prywatnie przyjaźnili się - przyp. red.) – wspominał w "Życiu na gorąco" Sadowy. - Zmarła na jego rękach...
Zgodnie z życzeniem aktorki, jej prochy przewieziono do Niemiec. Spoczęła w Augsburgu, obok swojej ukochanej córki.
Śmierć Borowicz przeszła w prasie praktycznie bez echa.
- W "Gazecie Wyborczej" znalazłem tylko dwa nekrologi – wspominał Sadowy. - Reszta o Niej zapomniała. A przecież jeszcze tak niedawno była znana i ceniona. Przykro mi, że świat zrobił się tak nieczuły, a pamięć ludzka krótkotrwała. Zapomniano, że była wybitną aktorką, wspaniałą koleżanką i prawym, wartościowym człowiekiem. Kochała swój zawód, świat i ludzi. Kiedy wchodziła na scenę wszystkim rozpromieniały się twarze...
