Magdalena Scholl-Kalinowska: Co się dzieje z dziecięcą aktorką?

Teraz, mimo że przekroczyła czterdziestkę i już dawno wycofała się z branży aktorskiej,* w pamięci widzów wciąż funkcjonuje jako „Bąbel”,* urocza dziewczynka z „Rodziny Leśniewskich”.

Od premiery serialu, który na zawsze zmienił jej życie, minęło ponad trzydzieści lat. Co teraz robi Magdalena Scholl-Kalinowska?

Trwającą kilkanaście lat karierę zaczęła już jako sześciolatka, w zasadzie przez przypadek.

Ekipa realizująca krótkometrażowy film „Najpiękniejszy na świecie” (1976), opowiadający o małej dziewczynce, która obdarza miłością pluszowego pieska, poszukiwała odpowiedniej kandydatki do roli głównej.

W tym celu zjeździła łódzkie przedszkola i wreszcie trafiła na małą Magdę, która wówczas o aktorstwie nawet nie śniła. Podczas castingu od razu wpadła w oko reżyserowi Wadimowi Berestowskiemu i niemal z miejsca dostała rolę.

Najwyraźniej spodobała się ludziom z branży, bo wkrótce potem zaproponowano jej rolę Beaty w serialu „Rodzina Leśniewskich” (1978).

Do spółki z Tomaszem Brzezińskim, filmowym bratem Pawłem, stworzyli niezapomniany duet – „Bąble” pokochali wszyscy.

Byli tak przekonujący, że widzowie sądzili, iż faktycznie są spokrewnieni. „Rodzeństwo” utrzymuje kontakt do dziś. Brzeziński, tak jak i Scholl, zrezygnował z obiecującej kariery w przemyśle filmowym i został dziennikarzem sportowym.

Scholl traktowała film jako wspaniałe doświadczenie i z radością przyjmowała kolejne propozycje, którymi – po roli Bąbla – została wręcz zasypana. * Ze szczególnym rozrzewnieniem wspomina *występ w serialu „Kłusownik”, który porównuje do „wakacyjnej przygody”. Zresztą, jak dodawała, zwykle filmy z jej udziałem kręcono właśnie w lecie, więc nie odbiło się to na jej nauce.

Koledzy traktowali ją z sympatią i byli bardzo mili, cieszyli się z jej sukcesów. Nieco mniej przyjemnie wspomina za to niektórych nauczycieli.

Ci – zapewne w obawie, by dziewczynce nie uderzyła do głowy woda sodowa – traktowali ją surowiej i chcieli „ustawić do pionu”.

Potem były mniejsze i większe rólki: młodej Barbary Radziwiłłówny w „Królowej Bonie”, Halinki w serialu „Jan Serce”, Antolki w „Nad Niemnem”.

Mignęła przelotem w „Seksmisji”, pojawiła się na chwilę również w „Akademii Pana Kleksa”.

Po tak obiecująco przebiegającej karierze (zagrała w ponad dwudziestu produkcjach) dla wszystkich stało się jasne, że już niebawem Scholl wyląduje w szkole filmowej...

Tymczasem aktorka zaskoczyła wszystkich. Twierdziła, że to właśnie rozpoczęta w tak młodym wieku kariera pomogła jej podjąć decyzję.

Uznała, że nie chce być aktorką „na pół gwizdka” czy „halabardnikiem w teatrze”, a wiedziała, iż nawet udział w tak wielu projektach nie gwarantował, że zostanie gwiazdą.

Swoje filmowe doświadczenie potraktowała jako wspaniałą przygodę, która wreszcie musiała się skończyć. Często wspomina, że ani ona, ani jej rodzice nie mają w domu żadnych płyt z produkcjami, w których zagrała.

Po latach wyznawała, że doświadczenia z planu filmowego pomogły jej w późniejszej karierze.

Dzięki tak wcześnie rozpoczętej pracy poznała mnóstwo osób i poszerzyła swoje horyzonty.

Stała się uważną obserwatorką i nauczyła się, jak z łatwością nawiązywać kontakty – to wszystko przydało się jej podczas studiów. Aktorka porzuciła film na rzecz socjologii.

- Mimo że zagrałam w ponad dwudziestu dwóch filmach, to wciąż jestem Bąblem – mówiła w jednym z programów śniadaniowych.

Ale cieszy się, że widzowie wciąż ją pamiętają. Choć, jak podkreśla, nie wszyscy.

Kolegom jej nastoletniego syna nazwisko „Scholl” nic nie mówi, a „Rodziny Leśniewskich” zwykle nie znają nawet ze słyszenia... (sm/gk)