Mama

Mama to paradokumentalna impresja. Złożona z długich ujęć, oparta na faktach relacja z milczącej egzystencji matki i dorosłego syna, dwustukilowego olbrzyma, ściśniętych w niewielkiej przestrzeni mieszkania. Niczego nie wiemy o ich przeszłości, dlaczego żyją w ten sposób. Obserwujemy codzienność, składającą się z drobnych czynności, nadopiekuńczość i bezwarunkową miłość matki, zachowanie borykającego się ze swoją tuszą czterdziestolatka. Apodyktyczna matczyna miłość popycha go w świat wyobraźni. Reżyserzy rejestrują to, co wydaje się najbardziej banalne i niefilmowe. Statyczność niemych ujęć tworzy iluzję obcowania z filmowym światem w czasie rzeczywistym. W bezruchu kryją się emocje. Efekt wzmacnia spektakularne oświetlenie, które każe widzowi wejść w sam środek cichego dramatu, gdzie z braku akcji ludzie i przedmioty nabierają fizycznego ciężaru i emocjonalnej powagi. W finale pojawia się szansa na ucieczkę od monotonii. Mapa wisząca nad łóżkiem syna każe wierzyć, że bohaterowie nie będą zawsze tkwili w