Mama

Mama to paradokumentalna impresja. Złożona z długich ujęć, oparta na faktach relacja z milczącej egzystencji matki i dorosłego syna, dwustukilowego olbrzyma, ściśniętych w niewielkiej przestrzeni mieszkania. Niczego nie wiemy o ich przeszłości, dlaczego żyją w ten sposób. Obserwujemy codzienność, składającą się z drobnych czynności, nadopiekuńczość i bezwarunkową miłość matki, zachowanie borykającego się ze swoją tuszą czterdziestolatka. Apodyktyczna matczyna miłość popycha go w świat wyobraźni. Reżyserzy rejestrują to, co wydaje się najbardziej banalne i niefilmowe. Statyczność niemych ujęć tworzy iluzję obcowania z filmowym światem w czasie rzeczywistym. W bezruchu kryją się emocje. Efekt wzmacnia spektakularne oświetlenie, które każe widzowi wejść w sam środek cichego dramatu, gdzie z braku akcji ludzie i przedmioty nabierają fizycznego ciężaru i emocjonalnej powagi. W finale pojawia się szansa na ucieczkę od monotonii. Mapa wisząca nad łóżkiem syna każe wierzyć, że bohaterowie nie będą zawsze tkwili w
tej dziwnej symbiozie, upartej martwocie. Syn przygotowuje się do podróży.

Nikolay Renard: Punktem wyjścia scenariusza była historia babki Yeleny, która miała złe przeczucie przed lotniczą podróżą swojego syna. Doprowadziła do tego, że nie zdążył na feralny samolot. Katastrofa lotnicza rzeczywiście miała miejsce, jednak syn i tak zmarł niemal w tym samym momencie. Mama w pewnien sposób nawiązuje do tej historii. (...) Koncentrujemy się na skomplikowanej relacji matki i syna. Uczyniliśmy z niego wielkiego grubasa, by zaznaczyć jak bardzo jest od niej zależny. Takiego go stworzyła i ten proces postępuje. Kiedy syn decyduje się ją opuścić, stara się zmienić ich wspólne życie. Jest jednak za późno, los tej pary został przesądzony. (IFF Rotterdam 2010)