Matka nienarodzonych

Dolny Egipt, ubogi, rolniczy region na południu kraju, z dala od miejskich centrów Delty Nilu, od Arabskiej Wiosny i Placu Tahrir. Niewielka, zamknięta społeczność w którą z kamerą wkracza reżyserka Nadine Salib. Swoją kamerę kieruję na Hanan, prostą kobietę, żonę grabarza, od 12 lat bezskutecznie próbującą zajść w ciąże. W jej społeczności to rola matki przede wszystkim definiuje kobietę – kobiety określa się często nie ich własnym imieniem, ale takimi określeniami jak „matka Ahmeda”, czy „matka Muhammada” – zawsze od imienia pierworodnego syna. Hanan nazywana jest przez swoich sąsiadów Um-Ghayeb – matka nienarodzonego. Hanan wie, że brak dzieci wynika z jej problemów zdrowotnych, jej mąż jest płodny. Co dzień radzić musi sobie z tą świadomością. Salib z wielką empatią i taktem śledzi problemy bohaterki. Napięcia w relacji z mężem, jakie wywołuje sytuacja; próby szukania przez Hanan pomocy zarówno od nowocześnie wykształconych lekarzy, jak i znachorek leczących przez rytuały sięgające jeszcze