Mia Wasikowska: Chyba po prostu mam ogromne szczęście

Mia Wasikowska: Sama nie wiem. Nie ja o tym zdecydowałam. Jako aktor zależysz od tego, co myśli na twój temat publiczność, czy trafisz w jej gusta, co akurat jest na czasie, co się w danej chwili podoba.

Mia: Tak, to prawda.

Mia: To zupełnie coś innego niż do tej pory robiłam. Automatycznie było to dla mnie bardzo ekscytujące. Poza tym Chan Park Wook jest legendą kina i bycie częścią jego produkcji było również czymś bardzo interesującym. Podobnie jak Jim Jarmusch i Gus Van Sant, Park posiada swój własny, wyjątkowy styl, który jest oryginalny i właściwy wyłącznie jemu. Wszystkie jego filmy są tak dziwacznie piękne.

href="http://film.wp.pl/hollywoodzkie-gwiazdy-z-polskimi-korzeniami-6025284652126849g">PRZECZYTAJ O POLSKICH KORZENIACH MII WASIKOWSKIEJPRZECZYTAJ O POLSKICH KORZENIACH MII WASIKOWSKIEJ

Mia: Tak. India jest bardzo odizolowana, zamknięta w sobie, świadomie odcina się od świata zewnętrznego, jest bardzo samotna w swoim własnym świecie. Są elementy, które w niej rozumiem oraz takie, które stanowią dla mnie tajemnicę. Rozumiem jej zdystansowany sposób bycia, chęć pozostawania we własnym świecie, to pozwalało jej uzyskać kontrolę nad światem zewnętrznym. Jednocześnie czyni ją to osobę niezwykle tajemniczą, ciężko określić, co w danej chwili chodzi jej po głowie.

Mia: Zawsze staram się ufać reżyserowi, z którym pracuję, wierzę, że odpowiednio mnie prowadzi, właściwie mną steruje. Zdaję sobie jednak sprawę, że uzyskanie tego balansu w przypadku Indii było bardzo trudne. Z jednej strony chcieliśmy pokazać emocje, a z drugiej musieliśmy pamiętać o tym, jaką była postacią. Przez większość czasu India jest schowana, zachowuje się z rezerwą, są natomiast momenty, w których odkrywa o wiele więcej, pokazuje siebie. Więc istotne było, aby utrzymać tę równowagę między momentami, w których się ujawnia a tymi, w których pozostaje schowana.

Mia: Tak, Chan Park Wook jest bardzo specyficzny w niektórych kwestiach. Zanim przystąpiliśmy do kręcenia, mieliśmy jednak kilka tygodni na to, żeby omówić postać Indii, jej świat, dynamikę jej relacji z rodziną, matką, wujkiem oraz przygotować się do zdjęć. I to było bardzo dobre i przydatne. Podczas tych rozmów, dzieliliśmy się swoimi wyobrażeniami na temat tego, jaka jest India, w jaki sposób się wyraża, jaka jest jej ekspresja. Oglądaliśmy różne obrazy, które mogły nam pomóc w określeniu tej ekspresji. Przyglądaliśmy się ciałom młodych dziewczyn z obrazów Balthusa. Ich fizyczność jest bardzo ciekawa. Ponadto, oglądaliśmy bardzo dużo obrazów Modiglianiego, przede wszystkim jego portrety kobiet, które z jednej strony zdają się pozbawione uczuć, emocji, a z drugiej coś tam jednak w nich jest, ten element ekspresji, który kojarzy mi się z Indią. To upewniło nas, że myślimy w podobny sposób.

Mia: Bardzo niewinnie rozmawiał ze mną o tym, że India, pomimo swojej dziwaczności, wyjątkowości, szczególnych cech, jest po prostu zwyczajną, dorastającą dziewczyną, która ma te same pragnienia oraz myśli, co inne nastolatki w jej wieku. Zachowuje je po prostu dla siebie, jest wstrzemięźliwa, nie lubi stawiać się w pozycji ofiary. Chan Park Wook stworzył mi taki portret Indii, który pokazuje ją więc jako osobę z jednej strony bardzo emocjonalną, wrażliwą, a z drugiej bardzo obawiającą się taką być.

Mia: Tak, myślę, że każdy ma taką stronę, ale jest to kwestia bardzo indywidualna.

Mia: Nie za dużo. Każdy co prawda doświadcza samotności, poczucia izolacji. Uważam, że w tej kwestii postać Indii jest uniwersalna. Natomiast sposób przeżywania przez nią tych emocji jest bardzo specyficzny i jednak zupełnie inny od mojego.

Mia: Scena jest bardzo dramatyczna, ale samo kręcenie jej było właściwie dość zabawne. Była ona bowiem tworzona z użyciem playbacku. To niezwykłe doświadczenie grać i filmować z jednym dodatkowym elementem, który podczas samego kręcenia nie jest obecny, ponieważ zostaje dodany dopiero podczas montażu. To sprawia, że uzyskuje się dodatkową warstwę emocjonalną. Znałam ten utwór, więc było mi łatwo wejść w jej klimat i całkowicie za nią pójść.

Mia: Tak. Nigdy wcześniej nie grałam. Musiałam się nauczyć kilku fragmentów. Ćwiczyłam codziennie przez kilka miesięcy, podobnie jak Matthew.

Mia: Myślę, że tak. Dzięki baletowi, nauczyłam się rutyny. Ale lubię fortepian również dlatego, że z jednej strony wydaje się bardzo skomplikowanym instrumentem, ale z drugiej, kiedy już poznasz podstawy - skale i akordy, to staje się to naprawdę łatwe i masz poczucie, że możesz zagrać wszystko.

Mia: Aktorstwo jest inne. Z jednej strony mam wrażenie, że już powinnam wiedzieć, czym ono jest, natomiast z doświadczenia wiem, że za każdym razem, gdy zaczynam nowy film, to tak jakbym uczyła się wszystkiego od początku. Myślę, że w przypadku gry na fortepianie jest jakaś reguła, wzór, według którego się działa, w aktorstwie nie ma czegoś takiego. Okoliczności, role, warunki się zmieniają i zawsze musisz się dostosować do nowej sytuacji. Może są ludzie, którzy za każdym razem działają podobnie, ale ja mam tak, że to sytuacja na mnie wpływa, rola, którą gram oraz ludzie, z którymi pracuję w danej chwili.

Mia: Nie jestem pewna. Takie role zawsze wydają mi się interesujące. O wiele bardziej fascynujące jest granie postaci trudnych, ambiwalentnych niż dobrych dziewczyn. Ponadto, dużo więcej satysfakcji przynosi mi granie ról, które dla mnie samej są nowe, mam wtedy możliwość ekspresji czegoś, czego nie mam okazji wyrażać w swoim codziennym życiu.

Mia:Tak, zdecydowanie, ale również takie, które dla mnie samej są wyzwaniem. Gdy czytam scenariusz, to tak jakbym sama wcielała się w rolę publiczności. Wychodzę z założenia, że jeżeli coś ma na mnie określony wpływ, będzie też miało taki na innych.

Mia: Jestem bardzo podekscytowana.

Mia: Nie wiem, jeszcze nic nie nakręciłam, ale wielką frajdę sprawia mi praca nad tym, planowanie zdjęć. Wyreżyseruję niewielki fragment filmu, ale myślę, że będzie to niezwykle ekscytujące znaleźć się za kamerą i eksplorować wszystko z nowej perspektywy.

Mia: Mam wrażenie, że doświadczyłam tak wielu różnych sposobów reżyserowania, że nie wydaje mi się, abym naśladowała jakiś określony styl. Park Chan Wook i Jim Jarmusch mają całkowicie inne podejście do reżyserowania niż pozostali. Pewnie, gdyby wymienili się tymi sposobami, to zupełnie by to nie zagrało, a może właśnie by zagrało i powstałoby coś niezwykłego.

Mia:Postać, którą gram w „In Treatment” jest moją ulubioną jak do tej pory. To taka moja ukochana rola. Jestem bardzo wdzięczna, że mogłam wziąć udział w tym projekcie, że otrzymałam tak interesującą postać, w którą można wejść tak głęboko, również z aktorskiego punktu widzenia. To doświadczenie było dla mnie niezwykle ważne. Zupełnie inne od wszystkich, prawdopodobnie również dlatego, że bardzo dużo i intensywnie pracowaliśmy. Jeden odcinek kręciliśmy w dwa dni. Przerabialiśmy ponad 10 stron dialogów dziennie – część rano i część wieczorem.

Mia: Tak, w komediodramacie „The Double”. Kręciliśmy go w zeszłym roku, w czerwcu i lipcu. Reżyserem był Richard Ayoade. On jest naprawdę genialny. Jest nie tylko świetnym reżyserem, ale również niezwykle utalentowanym aktorem i komediantem. Wróżę mu ogromną karierę. Praca przy tym projekcie była naprawdę świetna. Nie mam zbyt wiele okazji, aby robić komedie, ponadto myślę, że bardzo trudno jest znaleźć dobrą komedię, o wiele trudniej niż dobry dramat. To fajne brać udział w filmie w trochę innym klimacie.

Mia: To także była niezła zabawa, ponieważ grałam tandetną wampirzycę. Nosiłam plastikowe ciuchy, wielkie fryzury, mogłam się głupio zachowywać.

Mia: Nie wiem, naprawdę. Nie mam pojęcia, czemu właśnie oni chcą ze mną pracować, ale nigdy nie sprawia mi kłopotu podjęcie decyzji, czy chcę to zrobić. Chyba po prostu mam ogromne szczęście.

Mia: Jim jest bardzo wrażliwy, w taki słodki, niewinny, trochę rock’and’rollowy sposób. Ma swój własny, niepowtarzalny styl, co moim zdaniem jest niezwykle przełomowe. Nikt inny nie dokonał czegoś takiego jak on. Tworzy filmy unikatowe. Natomiast Gus również jest świetny, natomiast robi bardzo różne filmy, fascynują go różne gatunki, nie ma jednego, wyrazistego stylu.

Mia: Nie mam ulubionego. Wszyscy są niesamowici, bardzo mili. To tak jak pytać, które dziecko jest twoim ulubionym. A nawet nie mam dzieci. (śmiech) Ale wszyscy są naprawdę świetni i wyjątkowi.

Mia: Był taki projekt, który realizowałam w Stanach Zjednoczonych z Rodrigo Garcią. Miałam wtedy 17 lat. Rodrigo znał mnie najdłużej ze wszystkich osób, z którymi kiedykolwiek pracowałam. To było dla mnie bardzo ważne doświadczenie. W dalszym ciągu, gdy tylko odwiedzam Stany, to dzwonię do niego i się spotykamy. Jest dla mnie takim ojcem zastępczym na obcym lądzie.

Mia: Na razie nie, póki co mieszkam w Australii, ale jeżdżę do Stanów od czasu do czasu. Chodzę na spotkania, castingi.

Mia: Tak, zbyt wielu. Ale powtarzam cały czas, że to Jane Campion i Lynne Ramsay. Długo nie pracowałam z kobietą reżyserem, więc bardzo chciałabym to zrobić.

*, *Genę Rowlands, Juliette Binoche, Cate Blanchett, Meryl Streep, Nicole Kidman. Mogłabym tak długo wymieniać.

Mia: Wspaniale. Jest niezwykle miła i pomocna, bardzo otwarta, chętnie dzieli się swoim doświadczeniem z pracy w Hollywood. To dość surrealistyczne być aktorką z Australii i pracować właśnie z nią.

Mia: Matthew jest prześmieszny, naprawdę świetny. Dobrze mi się z nim pracowało. Mimo że przerabialiśmy tak intensywny i dramatyczny materiał, to on zawsze potrafił znaleźć miejsce i czas na to, żeby się powygłupiać.

Mia: Nie lubię trwać w mojej postaci przez cały czas. Pod koniec dnia lubię ją z siebie strząsnąć.

Mia: Lubię fotografować, bawić się z moim siostrzeńcem. Spotykam się z przyjaciółmi. Właśnie przeniosłam się do Sydney, więc się tam aklimatyzuję w nowym mieszkaniu.

Mia: Lubię fotografować tak samo jak grać. Mam to pewnie po rodzicach, którzy są fotografami. Pokazuję moje zdjęcia rodzinie, znajomym, osobom, które mogłyby być zainteresowane.

Mia: Chyba na razie płynę ze strumieniem. Czuję się ogromną szczęściarą, że mogę pracować z tymi wszystkimi wspaniałymi ludźmi, którzy dają mi ogromne możliwości, żeby się rozwijać jako aktorka. To, co mną kieruje, to chęć robienia różnych rzeczy. To jest główny cel.

Mia: Nie, prawie nigdy mi się to nie zdarza.

Mia: Zdecydowanie nie. To nie jest część mojego świata. I fakt, że mieszkam w Australii bardzo mi w tym pomaga.

Mia: Bardzo chciałabym zagrać w komedii. Ale jestem otwarta na wszystko, jeśli jest dobre i interesujące.

Mia: Dlaczego nie? (śmiech)

Dziękuję za rozmowę.