Nierówność

Przyznać trzeba, że dwa z powyższych warunków "Dom" spełnia. Wizualnie i dźwiękowo jest to bardzo ładnie wykonana animacja. Ekran jest odpowiednio kolorowy, muzyka z kolei dobrze gra na emocjach widza i potrafi niekiedy uratować słabą scenę. Do tego najmłodsi nauczą się z produkcji Johnsona czegoś o byciu obcym wśród swoich, czyli o tym, że standaryzacja jest zła, bo liczy się oryginalność oraz bycie sobą. Ważnym przesłaniem jest również to, że każdy z nas popełnia błędy, ważne byśmy wyciągali z tych potknięć lekcję.

Problem polega na tym, że po pierwsze, fabuła, nawet jak na film przeznaczony głównie dla dzieci, jest wydumana i zwyczajnie zbyt absurdalna. Za wiele razy chodzi się tu na łatwiznę i wymyśla kolejne zwroty akcji, byle tylko dociągnąć do dziewięćdziesięciu minut. Po drugie, główny bohater, Och, zamiast być sympatycznym stworkiem, częściej irytuje - dotyczy to zresztą chyba wszystkich Buwów. Trudno jest lubić taką postać i przejmować się jej losem, chociaż przyznać trzeba, że pod koniec nieco się to zmienia. Po trzecie w końcu, język, którym posługują się bohaterowie jest za bardzo poprzekręcany i po pewnym czasie także zaczyna denerwować.

Mimo wszystko "Dom" ogląda się całkiem nieźle, co jest zasługą dobrego tempa oraz licznym, naprawdę udanym dowcipom. Gdyby tylko twórcy nie popełnili wspominanych błędów, ich film byłby pewnie sporym sukcesem. A tak dostaliśmy produkcję bardzo nierówną. Decyzję, na którą stronę przechyli się opinia o niej, zostawiam Wam.