Jedna z najciekawszych aktorek teatralnych i filmowych młodego pokolenia. Wszechstronna, utalentowana, nieszablonowa, już jako studentka mogła przebierać w propozycjach. Szerokiej publiczności znana jest ostatnio głównie dzięki roli Mariolki z „Londyńczyków”.

Jest rodowitą bydgoszczanką, rocznik 1981. Ma artystyczną naturę – odkąd pamięta, „ciągnęło ją” w kierunku twórczej działalności, czy to plastycznej (projektowanie kostiumów), czy teatralnej. W liceum założyła z przyjaciółmi amatorski teatr. I choć wtedy nie myślała jeszcze poważnie o zawodzie aktorki, kilka lat później trafiła jednak na studia dramatyczne do PWST w Krakowie, gdzie dostała się za drugim podejściem.

Już jako studentka zaliczyła szereg debiutów: na scenie, w telewizji, filmie i Teatrze Telewizji. W latach 2003-2004 znalazła się w grupie jedenastu młodych aktorów, biorących udział w projekcie „Teren Warszawa”, organizowanym przez Teatr Rozmaitości w Warszawie. Jako jedyna z całej jedenastki otrzymała później propozycję stałego etatu w tym teatrze. Miała do wyboru również angaż w Teatrze Starym w Krakowie, jednak wybrała propozycję ze stolicy, jako bardziej odpowiadającą jej wrażliwości i zainteresowaniom.

Tam stworzyła interesujące kreacje, grając u tak cenionych twórców, jak Grzegorz Jarzyna, czy Przemysław Wojcieszek. To właśnie na scenie TR rozpoczęła swoją artystyczną przygodę z tekstami Doroty Masłowskiej, pojawiając się w inscenizacjach sztuk autorki: „Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku” Wojcieszka (2006) i „Między nami dobrze jest” Jarzyny (2009).

Na ekranie zadebiutowała jako uzależniona od Internetu Kinga w komediowej „Pogodzie na jutro” w reżyserii i z udziałem Jerzego Stuhra (2003). Rok później wystąpiła w epizodycznej roli w głośnej produkcji „Karol. Człowiek, który został papieżem”, a w 2005 roku wzięła udział w fabularnym debiucie Agnieszki Trzos, zatytułowanym „Wieża” i zagrała jedną z głównych ról w obsypanej nagrodami, nowelowej „Odzie do radości” (segment „Warszawa” Jana Komasy).

Pisząc o aktorstwie Gąsiorowskiej, często zaznacza się jej wszechstronność i wspaniałą umiejętność kreacji skrajnie odmiennych charakterów. Aktorka potrafi być uosobieniem niewinności i słodyczy, ale bez problemu zagra też wyzywającą, wulgarną dziewczynę. Wiarygodnie odtworzy postać szarej, zwykłej gosposi, ale i bez trudu błyśnie jako wiejska piękność. Nie ogranicza swojego wizerunku jako aktorki, świadomie wymyka się schematom, unika zaszufladkowania. Z tego też powodu ciągle odrzuca role serialowe. Nie licząc pojedynczych, gościnnych występów na planie takich produkcji, jak „Klan”, „Egzamin z życia”, „Prawo miasta” i „Pogoda na piątek”, na dłużej związała się jedynie z „Pitbullem”, gdzie wcieliła się w rolę policjantki Moniki Grochowskiej (2007, druga seria) i z „Londyńczykami” (od 2008), gdzie zagrała postać niezbyt bystrej Mariolki.

W jej filmografii znajdują się zarówno duże, komercyjne produkcje („Rozmowy nocą” Macieja Żaka 2008, „Kochaj i tańcz” Bruce’a Parramore’a 2009), dzieła tak uznanych twórców, jak Andrzej Wajda („Tatarak” 2008), jak również kino off-owe („Futro” Tomasza Drozdowicza 2007, „Zero” Pawła Borowskiego 2008, „Jestem twój” Mariusza Grzegorzka” 2009).

W 2009 roku po raz pierwszy miała okazję zmierzyć się z ekranową adaptacją tekstu Masłowskiej, pojawiając się w roli Magdy, dziewczyny głównego bohatera w „Wojnie polsko-ruskiej” w reżyserii Xawerego Żuławskiego. Nie dba o popularność. Stara się wybierać jedynie te role, które rzeczywiście ją interesują i rozwijają.

Komentarze

Trwa ładowanie