Sonia Bohosiewicz: Bardzo cenię sobie dom

Sonia Bohosiewicz: Zazwyczaj wtedy, gdy przyjeżdża moja mama a wraz z nią mój ulubiony żur śląski i rolady z modrą kapustą i kluskami. To pyszna, ale niestety zbyt tłusta kuchnia, aby ją kultywować na co dzień.

Sonia Bohosiewicz: Troszkę tak. Czuję coś takiego, co wyniosłam ze Śląska. Lubię, kiedy w domu jest ład i porządek. Nie umiem wypoczywać w bałaganie. Potrafię wstać o piątej rano sprzątać do siódmej i wtedy znów wracam do łóżka. Bardzo sobie cenię dom, wartości, święta, spotkania z rodziną. Jestem przekonana, że to jest absolutnie najważniejsza rzecz jaka nam się może zdarzyć w życiu.

Sonia Bohosiewicz: One nie są tak bardzo różnorodne. Wszystkie mają wspólny mianownik - siłę i temperament. W różnych proporcjach, ale generalnie to jest taka moja szuflada, do której reżyserzy sięgają i wiedzą, że to im zrealizuję. Nie obrażam się na tą szufladę, bo ona jest bardzo fajna. Mieści się w niej zarówno siła jak i wrażliwość.

Sonia Bohosiewicz: Przypuszczam, że gdyby pan Janusz Gajos miał do końca życia grać uśmiechniętego Janka z blond włosami z "Czterech pancernych", to chciałby wyjść z tego wizerunku. Moja szuflada jest bardzo pojemna.

Sonia Bohosiewicz: Jasne, że tak. To miejsce jest naznaczone zagrożeniem, które cały czas istnieje. Kiedy jest jakiś wypadek, to płaczą wszyscy. Ci ludzie wiedzą, że żyją cały czas jak pod wulkanem. Nie znają dnia ani godziny. Byłam kiedyś w liceum na wycieczce w kopalni. Przekonałam się na własne oczy, że to jest niesamowicie ciężki kawałek chleba, że tam jest duszno i niewiarygodnie gorąco. Nie wiem jak oni tam wytrzymują.

Sonia Bohosiewicz: Trochę tak, choć ta historia dotyczy czegoś innego. Tego, że w pewnym momencie, w ostatecznościach, zawieszamy swoje niesnaski na kołku i zaczynamy z powrotem ze sobą rozmawiać. Tak jak Marian Dziędziel z Anną Seniuk. W obliczu tragedii najważniejsi zawsze są ludzie.

A śląskie kobiety mimo tego, że dzień im się wymyka z rąk - mąż raz chodzi na drugą szychtę, raz na pierwszą szychtę, albo go nie ma w nocy, albo w dzień, a potem odsypia - bardzo regularnie starają się przygotowywać posiłki, zawsze w sobotę jest sprzątanie, zawsze w sobotę jest pranie. Na co dzień starają cię być uśmiechnięte, ciepłe, przytulać wszystkich do tych swoich wielkich piersi, a z drugiej strony ciągle wiedzą, że w każdej sekundzie może się coś strasznego zdarzyć.

Sonia Bohosiewicz: Uwielbiam grać ze swoją siostrą. Ona jest utalentowana, a to najważniejsze w jakiejkolwiek... współpracy. Specyfika naszego zawodu polega na tym, że musimy się przed sobą otworzyć. Mamy już za sobą te wszystkie rodzaje kokieterii, niuansów, kamuflowania się. Wiemy jakie jesteśmy. Mogę spokojnie zwrócić jej uwagę i nie muszę się bać, że się na mnie obrazi.

Sonia Bohosiewicz: Miałam osiemnaście lat, kiedy wyjechałam na studia, a Maja jest piętnaście lat młodsza. Przez pierwsze trzy lata przebierałam ją, chodziłam z nią na spacery, pomagałam mamie w domu. Miałam piętnaście lat i robiłam to bardziej z przymusu niż z ochoty, bo najchętniej poszłabym gdzieś z koleżankami. Nigdy nie straciliśmy kontaktu, pisała do mnie listy i czekała na każdy mój przyjazd do domu. Kiedy Maja skończyła podstawówkę, zabrałam ją do Krakowa, gdzie chodziła do liceum, no a teraz mieszka z nami. Studiuje w Warszawie i pomaga mi przy synku.

Sonia Bohosiewicz: O, jest super nianią.

Sonia Bohosiewicz: Kiedy myślałam o aktorstwie, to było inne aktorstwo. Była pani Krystyna Janda, Anna Seniuk... Dzisiaj, w większości, dziewczyny marzą pewnie o Angelinie Jolie. Wtedy też nie było paparazzich.

Sonia Bohosiewicz: Rzadko. Kiedy czekają w Galerii Mokotów na Dodę, a akurat ja się w niej pojawię. Ale nie zauważyłam, żeby specjalnie ktoś za mną jeździł. * WP.PL: Co jest dla ciebie w życiu najważniejsze?*

Sonia Bohosiewicz: Niezmiennie rodzina. Syn, mąż, rodzice, moi teściowie, moje rodzeństwo. To są takie najważniejsze dla mnie osoby i najważniejsze relacje. Nie mam innych marzeń. Oczywiście mówię to z pozycji osoby sytej, bo dostaję propozycje nowych ról. Wydaje mi się jednak, że bez sukcesu zawodowego też mogłabym żyć.

Sonia Bohosiewicz: Było wiele takich momentów, ale one są takie osobiste i tak intymne, że wypowiedziane przestałyby być moimi.

WP.PL: Dziękuję za rozmowę.
Ewa Jaśkiewicz/ AKPA