Agnieszka Wagner: Nie boję się popularności

– Absolutnie tak! Oczywiście mam świadomość tego, że w dzisiejszym świecie pewna doza autopromocji jest niezbędna, żeby w ogóle zawodowo istnieć. Świadomie odcinam się od budowania kariery na skandalu czy newsach z życia prywatnego, jak to teraz modne. Życie prywatne pozostawiam wyłącznie na swój użytek. Zresztą nie mam ambicji, żeby było mnie wszędzie pełno, ja nie muszę „wyskakiwać z lodówki” przy każdym jej otwarciu. W zupełności wystarcza mi, że widzowie oglądają mnie w rolach. A rozmaite przysparzające niewątpliwej popularności talk-show, różne tam „Gwiazdy śpiewają w kisielu” i tym podobne wiszą mi nacią od pietruszki. Chyba dobrze pan to ujął, stoję na skraju. I dobrze mi z tym.

– I krzywdzone, i krzywdzące, po równo. Z czasem, na szczęście, więcej złych czarownic niż pięknych księżniczek. Staram się zawsze dobrze rozgryźć każdą moją bohaterkę pod względem psychologicznym. Najlepsze do grania są postaci pęknięte, silne, ale miękkie w środku jak Małgorzata z „Listów do M.” czy odwrotnie – niepewne i bezradne jak Iza z „Barw szczęścia”, ale z wewnętrzną siłą. Takich sprzeczności szukam w postaci.

– Nauczyłam się, że w tym zawodzie nie należy mieć takich marzeń. Zbyt mało od nas zależy, nie mamy wpływu ani na repertuar, ani na upływ czasu. Ta wymarzona rola może się nie przytrafić w odpowiednim wieku albo w ogóle nigdy. To prosta droga do zawodowej frustracji i niespełnienia. Ja chcę grać. Cokolwiek by to było, byle jakkolwiek interesujące. I staram się najlepiej jak potrafię.

– Zupełnie inaczej niż Małgorzata, która spędza je „na zimno”. Moje święta są bardzo ciepłe. Tradycyjne, rodzinne i domowe. Nie ma mowy o żadnych wyjazdach. Karaibom czy wyjazdom na narty mówimy nie. Boże Narodzenie jest święte, kropka. W takiej postaci, jak zawsze w mojej rodzinie było. I oby jak najdłużej takie pozostało. Co nie znaczy, że nic się nie zmienia, na przykład od paru lat wprowadzam w ten świąteczny rytuał moją córeczkę, kolejne pokolenie.

– Oczywiście mam nadzieję, że fantastyczną! Ale nie boję się przyznać, że macierzyństwo wywraca życie do góry nogami. Kobieta przed i po urodzeniu pierwszego dziecka jest niby ta sama, ale to już inny człowiek. Dziecko to jest taki stały, najpewniejszy i najjaśniejszy punkt w moim świecie. Cały świat się wokół niego się obraca.

– Myślę, że na to ma wpływ doświadczenie życiowe. A dziecko jest jednym z takich najważniejszych i najsilniejszych doświadczeń. Z wiekiem i dojrzałością emocjonalną człowiek sam się coraz bardziej akceptuje, podchodzi do siebie spokojniej, z większym dystansem, mniej się napina. Bardziej się lubi po prostu. Ja z pewnością czuję się teraz ze sobą lepiej, niż gdy miałam 18 lat. Ale jest to suma wszystkich przeżyć, nie tylko macierzyństwa.

– Wbrew pozorom aktor nie pracuje tyko wtedy, gdy gra w filmie czy ma spektakl w teatrze. Oprócz tego jest masa prób, castingów, miar, dojazdów, wywiadów, spotkań, radio, dubbing. I czasu zawsze jest za mało. A gros tego pozostałego czasu pochłania moje nienasycone pod tym względem dziecko – mamy zawsze jest za mało. A gdy już mi się uda mieć całkiem wolne, to szukam tego, co pozwala mi się wyciszyć, a nie wyszaleć.

– Myślałam wielokrotnie, bo nie sądzę, żeby aktorstwo to był mój wymarzony zawód. Nie mam w sobie wystarczającej dozy narcyzmu. Tak mi się po prostu w życiu zdarzyło. A ja wierzę w to, że jak już coś się zdarza, to trzeba losu posłuchać. I tak poszłam tą drogą. Mam też wykształcenie w innych kierunkach, w innym życiu bez żalu mogłabym być kimś innym. Z korzyścią dla własnej psychiki zapewne.

– Na przykład lekarzem. A poza tym jestem historykiem sztuki, więc spokojnie mogłabym się też tym zajmować. Albo jeszcze czymś zupełnie innym. (Fakt/gk)