Aktor głównie epizodyczny. Dwunasta rocznica śmierci Edwarda Wichury

Edward Wichura był aktorem epizodycznym, ale potrafił sprawić, że grane przez niego postacie zapadały ludziom w pamięć. Pojawił się w wielu filmach i serialach, zdobywając sympatię publiczności i uznanie kolegów po fachu.

Wyjątkowo chętnie występował w komediach i rozbawiał widzów - bez wątpienia pomagało mu to zapomnieć o traumatycznych wspomnieniach z dzieciństwa, gdy podczas wojny stracił całą swoją rodzinę.

Aktor zmarł 4 czerwca 2006 roku.

Tak naprawdę nazywał się Esriel Leimsieder (przyszły aktor swoje rodowe nazwisko zmienił jeszcze przed wybuchem wojny); urodził się 9 lutego 1925 roku w żydowskiej rodzinie. Mieszkał w Przemyślu wraz ze starszą o dwa lata siostrą Feigą, matką Mirlą i ojcem Moritzem Hutem, który pracował jako kelner.

Wichurę od zawsze ciągnęło do aktorstwa i marzył o tym, by iść do szkoły teatralnej, jednak jego plany pokrzyżował wybuch wojny.

Wichura wraz z rodziną trafił do getta, gdzie przydzielono go do pracy przy rozładunku wagonów kolejowych. Zaraz potem spotkała go kolejna tragedia - jego ojciec został zastrzelony, a matkę wraz z siostrą wywieziono do obozu zagłady w Bełżcu; nigdy ich już nie zobaczył.

Zrozpaczony chłopak rozpoczął zaciętą walkę o własne przetrwanie. W lutym 1944 roku trafił do obozu pracy w Stalowej Woli - przetrwał, ponieważ kilka miesięcy później, w sierpniu, udało mu się zbiec.

Po zakończeniu wojny postanowił spełnić swoje marzenie i zapisał się do Studium Dramatycznego w Przemyślu. Rok później przeniósł się do Warszawy, by kontynuować edukację na Wydziale Dramatycznym Liceum Techniczno-Teatralnego. Szkołę ukończył w 1947 roku i zaraz potem rozpoczął studia na łódzkim, a później warszawskim wydziale aktorskim PWST.

Na scenie zadebiutował w 1949 roku - przez pierwsze lata związany był z łódzkim Teatrem Nowym, później występował głównie na scenach w stolicy, w teatrach: Polskim, Klasycznym i Rozmaitości (do 1988 roku).

Na ekranie po raz pierwszy Wichura pojawił się w 1953 roku, epizodem w "Sprawie do załatwienia" i "Piątce z ulicy Barskiej". Nieco większą rolę dostał dopiero kilka lat później, w komedii "Ewa chce spać", w której wcielił się w policjanta Teofila. Nigdy nie udało mu się jednak przebić na pierwszy plan. Później pojawił się między innymi w "Pannie bez posagu", "Niewiarygodnych przygodach Marka Piegusa", "Jak rozpętałem drugą wojnę światową", "40-latku", "Karierze Nikodema Dyzmy" czy "C. K. Dezerterzy". Od drugiej połowy lat 80. nie pojawiał się już przed kamerami; czasami można go było jeszcze zobaczyć w spektaklu telewizyjnym.

Zmarł 4 czerwca 2006 roku; został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie, obok swojego syna, Marka Wichury, który zmarł tragicznie rok wcześniej.