Anjelica Huston: Burzliwe życie laureatki Oscara

Świetna aktorka, niepoprawna miłośniczka kotów i dobrej lektury, a także niedoszła samobójczyni, która show-biznes poznała również od tej najgorszej strony. Anjelica Huston - niegdyś bożyszcze każdego gustującego w pięknych kobietach mężczyzny, dziś w kinach pojawiająca się najczęściej w postaci głosu użyczanego różnym animowanym bohaterom, większość czasu spędzając na planach różnych seriali. Czy wraz z odejściem urody skończyła się jej kariera?

href="http://film.wp.pl/anjelica-huston-burzliwe-zycie-laureatki-oscara-6025252854473345g">CZYTAJ DALEJ >>>

Życie Anjeliki Huston jest bogate w tak wiele wydarzeń, że wydana kilka miesięcy temu autobiografia w przyszłym roku doczeka się ciągu dalszego.

Urodziła się 8 lipca 1951 roku w Santa Monica w Kalifornii, jako córka wybitnego reżysera i tancerki baletowej, Ricki Somy. Dużą część dzieciństwa spędziła na Wyspach Brytyjskich wraz z matką, którą straciła w wypadku samochodowym, mając 18 lat. Trauma związana z jej śmiercią oraz burzliwy związek z cierpiącym na zaburzenie afektywne dwubiegunowe 42-letnim fotografem modowym Bobem Richardsonem pchnęły ją do podjęcia próby samobójczej w bardzo młodym wieku.

Kiedy podczas awantury obfitującej w rzucanie biżuterią i butelkami pełnymi alkoholu usłyszała od niego, że nie jest prawdziwą kobietą, gdyż nie spłodziła z nim dziecka, zamknęła się w łazience i żyletką podcięła sobie żyły. Próba samobójcza była na szczęście nieudana.

Zanim w jej życiu doszło do dramatycznych wydarzeń, podyktowanych próbą zwrócenia na siebie uwagi porywczego partnera, nastoletnia jeszcze Huston co rusz adorowana była przez starszych mężczyzn. Jednym z nich okazał się Marlon Brando, którego poznała w rodzinnej posiadłości w jednym z irlandzkich miasteczek gdy miała 16 lat.

Jak wspomina w swojej książce, to ojciec przedstawił ją legendarnemu aktorowi, który na widok córki Johna Hustona tajemniczo się uśmiechnął. Brando obdarował Anjelikę inkrustowanym srebrem pierścionkiem z żółwiej skorupy, a następnie zaproponował, by wraz z nim pewnego dnia wybrała się na Tahiti. Onieśmielona Huston nigdy nie zdecydowała się na przyjęcie tego zaproszenia.

W międzyczasie wróciła z ojcem do USA, gdzie nie miała większych trudności z podjęciem pracy modelki. Występy filmowe zaczęła dawać już pod koniec lat 60., debiutując, ale nie doczekując się wzmianki w napisach końcowych do parodystycznego filmu o agencie 007. Jej pierwszym większym, kredytowanym występem był ten u boku Johna Hustona w „Spacerze z miłością i śmiercią” z 1969 roku, jednak na poważnie zajęła się aktorstwem dopiero z początkiem lat 80.

W 1981 roku zagrała Madge w głośnym remake’u filmu „Listonosz zawsze dzwoni dwa razy” Boba Rafelsona, z Jessiką Lange i z ówczesnym partnerem, Jackiem Nicholsonem w rolach głównych. Nie było to jedyne zawodowe spotkanie z Nicholsonem, z którym aktorka to schodziła się, to rozstawała przez blisko 17 lat.

W 1985 roku para spotkała się na planie filmu, który okazał się przełomowy dla wciąż początkującej aktorki. Wyreżyserowany w 1985 roku przez jej ojca „Honor Prizzich” przyniósł Anjelice Oscara, wyróżnienie National Board of Review Award oraz nominację do nagrody BAFTA i Złotego Globu.

Przez co najmniej kilka kolejnych lat bacznie śledzona i stale doceniana przez krytyków niemal nie schodziła z ekranu. Ponownie wystąpiła u ojca, dwukrotnego zdobywcy Oscara Johna Hustona („Zmarli” 1987), zagrała też u Francisa Forda Coppoli („Kamienne ogrody” 1987), Paula Mazursky’ego („Wrogowie” 1989, za który wyróżnioną ją kolejną nominacją do Oscara), Stephena Frearsa („Naciągacze” 1990, jeszcze jedna nominacją do Oscara i Złotego Globu), Woody’ego Allena („Zbrodnie i wykroczenia” 1989 i „Tajemnica morderstwa na Manhattanie” 1993) oraz Roberta Altmana („Gracz” 1992).

W 1990 roku otrzymała propozycję wcielenia się w Annie Wilkes w ekranizacji "Misery" Stephena Kinga, jednak odrzuciła tę rolę, decydując się na z pozoru ambitniejszy projekt Stephena Frearsa. Jak się okazało, Kathy Bates, która ostatecznie wcieliła się w demoniczną bohaterkę, otrzymała za ten występ Oscara, grając na nosie uśmiechającej się do kamer, ale w duchu żałującej swojej decyzji Huston.

Rok później Anjelica zdecydowała się przyjąć rolę innej demonicznej bohaterki, jednak nie w dreszczowcu, ale czarnej komedii w reżyserii Barry'ego Sonnenfelda. Wykreowana przez nią Morticia Addams przyniosła aktorce ogromną popularność, kolejne nominacje do Złotego Globu i Saturna, ale też na długo uwięziła w wizerunku tej, wyjątkowo ekscentrycznej „pani domu”.

Chociaż po premierze drugiej części "Rodziny Addamsów" (1993) wciąż często pojawiała się na ekranie, a jej kreacje od czasu do czasy są doceniane przez krytyków, przyjmuje się, że szczytem jej kinowej kariery była druga połowa lat 80. i początek lat 90.

Huston nigdy też nie gardziła występami na małym ekranie, na którym właśnie ostatnio częściej można ją oglądać. Wszak w tym formacie zadebiutowała jako reżyserka dramatu „Bękart z Karoliny” z Jennifer Jason Leigh (1996, nagroda Amerykańskiej Gildii Reżyserów, Certificate of Merit na MFF w San Francisco i nominacja do Emmy), to właśnie za role telewizyjne otrzymała jedyny Złoty Glob i Golden Satellite Award (dramat TV „Niezłomne” z Hilary Swank 2004) i to tu powróciła jako reżyserka dramatu TV „Podróże z moją siostrą” z Andie MacDowell (2005).

Anjelica Huston zdobyła w sumie siedem nominacji do Złotego Globu (i jedną statuetkę), po trzy do Nagród Akademii (jeden Oscar) i nagród BAFTA oraz sześć do telewizyjnych nagród Emmy. Jest też jedną ze stałych odtwórczyń ról w komediowych filmach Wesa Andersona (nieco autoironiczny występ w „Genialnym klanie” z Genem Hackmanem 2001, „Podwodne życie ze Stevem Zissou” z Billem Murrayem 2004, „Pociąg do Darjeeling” 2007, „Fantastyczny Pan Lis” 2009).

W ciągu ostatniej dekady miała okazję współpracować też m.in. z Clintem Eastwoodem („Krwawa profesja” 2002) i Jamesem Ivory („Złota” 2000). Ostatnio jednak pojawia się w coraz mniej ambitnych produkcjach. Obecnie można ją oglądać w serialu "Smash", a także posłuchać jej odartego z seksownej otoczki głosu w animowanym "Dzwoneczku i sekrecie magicznych skrzydeł". Cóż, jakoś zarabiać trzeba.
(mf/mn)