Co warto zobaczyć na 28. WFF?

Zobaczcie, o których filmach mówi się najgłośniej!

Spośród ponad setki filmów zgłoszonych do Konkursu Międzynarodowego oraz pozostałych sekcji wybraliśmy najciekawsze tytuły, których nie wolno wam w tym roku przegapić.

Najbliższy tydzień to doskonała okazja, żeby po raz pierwszy zobaczyć nigdzie wcześniej nieprezentowane produkcje oraz zapoznać się z kinem realizowanym w najdalszych zakątkach świata.

I tak oto w naszym zestawieniu znajdziecie dwa filmy z Konkursu Międzynarodowego, jeden dokument i aż siedem obrazów, które organizatorzy zaprezentują na pokazach specjalnych. Oczywiście największą ciekawość wśród festiwalowych gości wzbudzają polskie produkcje.

Zobaczcie, o których filmach prezentowanych na 28. WFF mówi się najgłośniej. To trzeba zobaczyć!

Zwyczajna wieś. Zwykli ludzie. Mroczna tajemnica. Franciszek Kalina (Ireneusz Czop) po latach emigracji przyjeżdża do Polski, zaalarmowany wiadomością, że jego młodszy brat (Maciej Stuhr) popadł w konflikt z mieszkańcami swojej wsi. Po przyjeździe odkrywa, że przyczyną jest mroczna tajemnica sprzed lat. Skłóceni od lat bracia próbują dojść prawdy. Prowadzone przez nich śledztwo zaostrza konflikt, który przeradza się w otwartą agresję.

* Film inspirowany wydarzeniami w Jedwabnem.*

Niszowa chińska produkcja z odtwórcą Mrocznego Rycerza na czele.

Nankin 1937 roku. Inwazja Japończyków powoduje chaos i zniszczenia w chińskim mieście. Grupie uczennic udaje się względnie bezpiecznie schronić w piwnicy, za murami Katedry Winchester. Podobnie jak Amerykaninowi Johnowi Millerowi i trzynastu prostytutkom z pobliskiego domu publicznego. Miller początkowo zainteresowany wyłącznie pieniędzmi i zapasami wina z kościelnej piwnicy, stopniowo przyjmuje rolę obrońcy.

Film, oparty na powieści "13 kwiatów z Nanjing" autorstwa Geling Yan, przenosi na ekran tragiczny rozdział z historii Chin, w którym życie straciło ponad 200 tysięcy ludzi. Jednocześnie liryczny i poruszający do trzewi film wchodzi w apokaliptyczny świat masakry nankińskiej.

Opowiada żywą historię o niewidzialnych mieszkańcach miasta i serii nieoczekiwanych związków prowadzących do aktu poświęcenia.

Co to znaczy nieść krzyż? Dla Anny Marii, pracownicy medycznej obsługującej rentgena raj jest związany z Jezusem. Wakacje poświęca pracy misyjnej. Pragnie, aby Austria powróciła na drogę cnoty. Podczas codziennej pielgrzymki przez Wiedeń, chodzi od drzwi do drzwi niosąc statuetkę Maryi Dziewicy.

Pewnego dnia po latach nieobecności powraca do domu jej mąż, przykuty do wózka egipski muzułmanin. Od tej chwili hymnom i modlitwom towarzyszą kłótnie.

"Raj: Wiara" to druga część trylogii "Raj" Ulricha Seidla. Pierwsza część, "Raj: Miłość" opowiada o siostrze Anny Marii, Teresie, która znajduje raj w bardziej doczesnej miłości w Kenii.

Film cieszył się dużą popularnością w Polsce i na międzynarodowych festiwalach.

Młody Norweg Danny opuszcza swoją zamożną, konserwatywną rodzinę, aby rozpocząć nowe życie w największej metropolii wolności, Berlinie. Tam przyłącza się do grupy Fuck For Forest.

FFF gromadzi pieniądze na ratowanie przyrody, sprzedając amatorskie porno w internecie. Wszystkie filmy są własnej produkcji. Dostęp do porno nieograniczony, cena - 15 dolarów miesięcznie. Danny jest zachwycony: wolny seks w komunie, szczytny cel ratowania świata i wolność od burżuazyjnych wartości.

FFF po zebraniu odpowiednich funduszy wybiera się do Amazonii, aby kupić ziemię i oddać ją Indianom za darmo.

Dokumentaliści pokazują grupę FFF jako produkt naszych czasów. Opowiadają o szlachetnych zamiarach organizacji, które zderzają się ze źle wyobrażonymi realiami.

Najnowszy film Andrzeja Jakimowskiego, twórcy takich polskich hitów jak „Zmruż oczy” czy „Sztuczki". Teraz reżyser powraca do kin swoją europejską koprodukcją. „Imagine” jest obrazem współfinansowanym zarówno przez Polskę, jak i Wielką Brytanię, Francję oraz Portugalię.

Ian, nowy instruktor w znanej lizbońskiej klinice chorób wzroku, zaczyna uczyć orientacji w przestrzeni międzynarodową grupę niewidomych pacjentów. Według niego kluczem do poruszania się i prowadzenia spełnionego życia są umysł i wyobraźnia, a nie percepcja zmysłowa. Jego metody, choć skuteczne, okazują się zbyt dużym wyzwaniem.

Mówi reżyser: "Ian nie jest zwyczajnym nauczycielem. On uczy niewidomych jak postrzegać przestrzeń. Dosłownie. Jedną z jego wyjątkowych technik jest echolokacja. Napisałem "Imagine" po kilku miesiącach badań nad technikami orientacji przestrzennej używanymi przez niewidomych. Uważam, że niektóre ze stosowanych przez nich metod są poetyckie i jednocześnie całkowicie kinematograficzne."

Policjanci Taylor i Zavala zawodowo są partnerami, a prywatnie najlepszymi przyjaciółmi. Taylor, który wieczorowo studiuje w szkole filmowej, pewnego dnia umieszcza na swoim i kolegi mundurze maleńkie kamery, by zarejestrować nimi codzienne czynności. Z nagranych materiałów chce zmontować film o pracy policjantów w Los Angeles.

Podczas rutynowej kontroli drogowej Taylor i Zavala konfiskują zatrzymanym broń i pieniądze. Okazuje się, że to własność jednego z najpotężniejszych w kraju karteli narkotykowych. Przyzwyczajeni do nietykalności gangsterzy wydają na policjantów wyrok śmierci. Rozpoczyna się pościg.

Wygląda na to, że filmowy projekt Taylora może stać się czymś więcej niż tylko skromnym filmem o rutynowej pracy policjantów drogówki.

Maria i Tomek mają po trzydzieści kilka lat. Są małżeństwem z dziesięcioletnim stażem. Oboje spełniają się w pracy. Wspólnie urządzają mieszkanie, spodziewają się dziecka. Wydaje się, że nic nie jest w stanie zburzyć ich spokojnego życia. Jednak pewnego dnia wydarza się coś, co wystawi ich miłość na próbę.

Mówi reżyser: ""Miłość" to film bardzo kameralny, w którym odkrywam skomplikowaną relację małżeńską. To właściwie historia o różnych aspektach miłości: odpowiedzialności, zazdrości, strachu, przebaczeniu, empatii i jej braku. O tych wszystkich złych i dobrych uczuciach, które towarzyszą nam, kiedy w związku minęła już faza euforycznego zakochania, kiedy zdajemy sobie pytanie: czy jeszcze kocham? W swoim filmie pokazuję jak ludzie uczą otwierać się na drugiego człowieka. Jak żyjąc razem, wreszcie dostrzegają partnera. Biorą odpowiedzialność za niego. Za jego miłość."

Los Angeles, rok 1958. Detektyw Felix przyjeżdża do hotelu w centrum miasta i czeka na zabójców, którzy mają go tam dopaść. Przez całą noc styka się z różnymi postaciami, które zwierzają mu się z własnych sekretów, w zamian oczekując od niego podobnej spowiedzi. Felix uczestniczy w grze, lecz nie zna jej reguł.

To, co bohater uważa za początek nowego rozdziału w życiu zapowiada tylko początek końca. Jego los jest przesądzony... Przesycony seksualnym napięciem kryminał w doborowej obsadzie.

Mówi reżyser, Sebastian Gutierrez: "Film jest hołdem złożonym mojemu ulubionemu gatunkowi - "film noir" - ze skazanymi na ciężki los bohaterami i zaradnymi femme fatale, czyli hollywoodzkim filmom z lat czterdziestych i pięćdziesiątych."

Mark zbliża się do czterdziestki i chce stracić dziewictwo zanim umrze, a ma sparaliżowane niemal całe ciało. Jego powiernikiem i doradcą jest ksiądz, ojciec Brendan, któremu regularnie zwierza się ze swoich pragnień i wątpliwości. Mark opłaca terapeutkę, której specjalnością jest leczenie zahamowań seksualnych w praktyce.

To, co wyłoni się po kilku sesjach odmieni ich oboje. Przewrotnie, subtelnie i zabawnie przedstawione przez Johna Hawkesa i Helen Hunt kliniczne ćwiczenie staje się czułą i wdzięczną podróżą od izolacji do bliskości - tej cielesnej, ale i duchowej.

Wybitne kreacje aktorskie doceniło jury na tegorocznym festiwalu Sundance, gdzie film zdobył także Nagrodę Publiczności.

Słowo samsara w sanskrycie oznacza "nieustannie obracające się koło życia" i to pojęcie staje się punktem wyjścia dla twórców filmu, którzy poszukują złudnego elementu wzajemnych powiązań, obecnego od wieków w ludzkim życiu.

Kręcony na przestrzeni pięciu lat w dwudziestu pięciu krajach film przenosi nas do świętych przestrzeni, stref nieszczęścia, obszarów industrialnych i w świat cudów natury.

Obywając się bez dialogów i opisów słownych "Samsara" burzy oczekiwania widza wobec tradycyjnego dokumentu, zamiast tego zachęcając nas do własnych interpretacji zainspirowanych obrazami i muzyką, która nasyca pradawne nowoczesnością.

Mówi reżyser, Ron Fricke: "Czuję, że moja praca ewoluowała poprzez 'Koyaanisqatsi', 'Chronosa' i 'Barakę'. Zarówno pod względem technicznym, jak i filozoficznym jestem gotów zagłębić się w mój ulubiony temat: związek człowieka z tym, co odwieczne".
(kk/mn)