Danuta Szaflarska odsłoniła swoją gwiazdę w łódzkiej Alei Gwiazd

Niezwykle wzruszona i szczęśliwa Szaflarska podziękowała wszystkim obecnym. Przypomniała, że w Łodzi spędziła pierwsze powojenne lata, bo to w tym mieście, było w owym czasie skupisko ludzi kultury.

Przypomniała również, że Łódź to miasto filmowe, ze swoją najsłynniejszą na świecie szkołą filmową. "To dla mnie zaszczyt, że w mieście filmowym jest moja gwiazda" - powiedziała.

Wzruszony był również Jan Machulski, przed laty pomysłodawca łódzkiej Alei Gwiazd, która znajduje się na fragmencie najsłynniejszej ulicy miasta - ul. Piotrkowskiej. "Danusiu! Wymyśliłem te gwiazdy z myślą o Tobie, bo przecież Ty byłaś naszą pierwszą powojenną gwiazdą" - powiedział.

Prezydent Łodzi Jerzy Kropiwnicki powiedział m.in., iż jest to niezwykle ważny dla miasta moment. "Pani Danuta Szafarska, to niedościgły wzór dla wielu pokoleń. (...). Dziś pozostawia odcisk po wszystkie czasy, tak jak po wszystkie czasy pozostawiła pokoleniom owoce swojej pracy" - mówił.

Przed odsłonięciem gwiazdy w Muzeum Kinematografii odbyła się z jej udziałem projekcja filmu "Pora umierać" w reż. Doroty Kędzierzawskiej, w którym Szaflarska gra główną rolę. Po filmie zgotowano aktorce owacje na stojąco. Kiedy odśpiewano jej chóralne "Sto lat", ta złapała się za głowę i stwierdziła "O Boże to jeszcze tylko siedem lat!".

Danuta Szaflarska urodziła się w 1915 roku w Kosarzyskach (k. Nowego Sącza, woj. małopolskie). Jest absolwentką Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie (1939). Zaraz po studiach rozpoczęła karierę artystyczną w Teatrze na Pohulance w Wilnie (1939-1941). W ciągu dwóch lat zagrała tam ok. dwudziestu ról - od klasyki po obyczajowe komedie. Podczas Powstania Warszawskiego była łączniczką.

Na ekranie debiutowała w powojennym filmie "Zakazane piosenki" Leonarda Buczkowskiego (1946), a partnerował jej Jerzy Duszyński. Popularność, jaką przyniósł jej film, wzrosła jeszcze po zagraniu roli Krystyny Tokarskiej w "Skarbie" tego samego reżysera (1948).

Po wojnie, przez rok, występowała w Starym Teatrze w Krakowie (1945-1946), a następnie w Łodzi w Teatrze Kameralnym. W 1949 r. po likwidacji Kameralnego przeniosła się do Warszawy. Do 1957 roku występowała w Teatrze Współczesnym potem w Narodowym (1954-1966). Od 1966 do emerytury w roku 1985 pracowała w Teatrze Dramatycznym. Potem, gościnnie, występowała na scenach niemal wszystkich warszawskich teatrów.

Szaflarska zazwyczaj grała kobiety pełne życia, energii, emanujące kobiecością. Aktorka potrafiła wcielić się także w role dramatyczne czy wręcz tragiczne, np. Żanety Dylskiej w "Wilkach nocy" Tadeusza Rittnera (1962) czy Ruth w "Niemcach" Leona Kruczkowskiego (1949 i 1954).

Ważniejsze filmowe role Szaflarskiej to m.in. rola Podstoliny w filmowej wersji "Zemsty" w reżyserii Antoniego Bohdziewicza i Józefa Korzeniowskiego (1956) i Babci Misi w "Dolinie Issy" w reżyserii Tadeusza Konwickiego (1982). Artystka chętnie współpracuje z młodymi reżyserami; wystąpiła m.in. w dwóch filmach Doroty Kędzierzawskiej: "Diabły, diabły" (1991) i "Nic" (1998). Współpracowała także z Agnieszką Glińską i jednym z najbardziej nowoczesnych twórców teatralnych, Grzegorzem Jarzyną.

Oprócz tego grała m.in. ciotkę Anielę w "Przedwiośniu" Filipa Bajona (2001) i siostrę Ludwikę w serialu "Czwarta władza" Witolda Adamka (2004).

Danuta Szaflarska jest laureatką wielu nagród i odznaczeń, m.in. w 1978 r. odznaczona została Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.