Forest Whitaker

Na początku college’u pasjonował się futbolem – bez problemu udało mu się załapać na sportowe stypendium,. Później ćwiczył swoje umiejętności wokalne, by zostać tenorem. Na tym polu także odnosił sukcesy – udało mu się dostać na dwa stypendia. Kolejne, w Berkeley, było już związane z aktorstwem – ostatnią i największą pasją Foresta. Zanim po raz pierwszy pojawił się w filmie, był już „weteranem” sceny teatralnej.

Zadebiutował typową dla siebie, wziąwszy po uwagę zainteresowania, rolą gracza futbolowego w filmie w 1982 roku „Bezstroskie lata w Ridgemont High” (w tym samym filmie zadebiutował także Nicolas Cage). Trzy lata później pojawił się w roli Cuffeya w znanym w Polsce miniserialu „Północ-południe” (ciąg dalszy w 1986), dalej jego kariera toczyła się dość gładko. Miał szczęście współpracy z wielkimi reżyserami i obok wielkich aktorów, już u progu kariery. Mimo wielu znakomitych kreacji, nigdy nie był jednak rozpieszczany przez amerykańską krytykę.

W 1986 roku wystąpił u Martina Scorsese w filmie „Kolor pieniędzy” z Paulem Newmanem i Tomem Cruisem. W tym samym roku zagrał jedną z głównych ról w głośnym, obsypanym nagrodami filmie Olivera Stone’a „Pluton” z Charliem Sheenem i Willemem Dafoe.

W 1987 roku wystąpił w nieco lżejszym filmie wojennym Barry’ego Levinsona „Good Morning, Vietnam”, u boku Robina Williamsa, zaś w 1988 zagrał główną rolę saksofonisty Charliego „Birda” Parkera w filmie biograficznym Clinta Eastwooda „Bird”, za którą otrzymał Nagrodę Aktorską na festiwalu w Cannes oraz nominację do Złotego Globu. Wbrew pozorom, rola wcale nie była przełomem w karierze aktora, wręcz przeciwnie – dobra passa jakby się skończyła.

Aktor co prawda cały czas grał, ale już w bardziej przeciętnych produkcjach. Absolutnymi wyjątkami były tutaj udział (w roli Jody’ego) w brytyjsko-japońskiej produkcji Neila Jordana „Gra pozorów” (1992) , rola u Roberta Altmana w „Prêt-á-porter” (1994) oraz w znanym filmie Wayne’a Wanga „Dym” (1995).

W 1993 roku wystąpił u Kiefera Sutherlanda w filmie telewizyjnym „Cela śmierci” , w 1994 – w roli pułkownika w thrillerze politycznym „Wróg wewnętrzny”, w 1995 – w głośnej produkcji sci-fi „Gatunek”, a w 1996 – wraz z Johnem Travoltą w filmie „Fenomen”.

W 1999 roku zagrał główną rolę w filmie Jima Jarmuscha „Ghost Dog: Droga Samuraja”, czym zyskał sobie uznanie, bynajmniej nie amerykańskiej krytyki. W 2000 roku wystąpił ponownie obok Johna Travolty, tym razem w produkcji sci-fi „Bitwa o ziemię”. W 2001 roku po raz kolejny w karierze, wystąpił w filmie, którego fabuła osnuta jest wokół wojny w Wietnamie – „Zielony smok”.

W 2002 roku zagrał z kolei u Davida Finchera w „Azylu”, obok Jodie Foster oraz w thrillerze Joela Schumachera „Telefon”. W 2005 roku pojawił się w nietypowej, islandzko – amerykańskiej produkcji „Mała podróż do nieba” oraz w filmie Abla Ferrary „Maria” z Juliette Binoche w roli głównej.

W 2006 roku wystąpił obok Kim Basinger i Danny’ego DeVito w filmie Marka Rydella „Even Money”, jednak w tym roku o niebo ważniejszą w karierze Whitakara jest** rola Idi Amina - jednego z najbardziej barbarzyńskich dyktatorów świata, samozwańczego prezydenta Ugandy** - w filmie „Ostatni król Szkocji”. Za tę wspaniałą kreację aktor doczekał się statuetki Oskara (wcześniej nie dostał nawet jednej nominacji), Złotego Globu i nagrody BAFTA.

Przygotowania do roli nie należały do najprostszych – aktor uczył się języka Swahili, szczególnie trudnego akcentu, przestudiował wszystkie dostępne dokumenty i nagrania dotyczące Idi Amina, spotykał się z jego rodziną, z ludźmi, którzy go znali i dla niego pracowali. Sam przyznał, że przygotowania do tej roli zajęły mu najwięcej czasu spośród wszystkich innych, jakich kiedykolwiek grał.

Aktor podejmuje się kolejnych wyzwań. W 2008 zagrał w dwóch filmach: “8 części prawdy”, “Królowie ulicy”. Potem wcielił się w postać Charliego w “Błękitnym deszczu”.** W 2010 roku wystąpił w: “Lullaby for Pi”, “Catch.44”.**

Nie wszyscy wiedzą, że Whitaker to także reżyser filmowy. Nie są to może filmy wybitne, nie ponoszą jednak komercyjnej klęski, a niektóre z nich doczekały się całkiem sporej grupy odbiorców na całym świecie. Jako reżyser, Whitaker zadebiutował filmem „Handlarze” w 1993 roku. Dwa lata później wyreżyserował film „Czekając na miłość” z Whitney Houston, a w 1998 – „Ulotną nadzieję” z Sandrą Bullock. W 1998 zrealizował także film TV „Black Jaq”, a w 2004 - popularną komedię „Córka prezydenta”.

W 1996 roku Forest Whitaker poślubił aktorkę Keisha Nash. Mają dwie córki - Sonnet i True.

Zobacz: Najlepsze filmy SF 2016 roku