Ina Benita

Występowała z największymi amantami tamtych czasów, a krytyka porównywała ją do największych ówczesnych hollywoodzkich nazwisk. Jednak na niewątpliwym talencie i znakomitych kreacjach Iny Benity cieniem położyły się niechlubne wydarzenia z okresu okupacji.

Janina Bułhak, bo tak naprawdę nazywała się aktorka, przyszła na świat najprawdopodobniej 1 lutego 1912 roku w Kijowie. Jej rodzina sprowadziła się do Polski pod koniec lat dwudziestych. Dziewczyna osiedliła się wraz z ojcem w Warszawie.

Janina, absolwentka paryskiej Sacre Coeur i polskiej szkoły dramatycznej, chcąc przebić się w artystycznym światku, musiała przybrać artystyczny pseudonim. Tak narodziła się Ina Benita. Jednak nie był to jedyny powód zmiany tożsamości.

Dziewczyna chciała wymazać swoje pochodzenie – była Żydówką po swojej babce. Jednak czas pokazał, że ucieczka od przeszłości nie jest możliwa…

Aktorce szybko udało się zaistnieć w świadomości twórców filmowych. Na ekranie zadebiutowała w 1932 roku w filmie „Puszcza” w reżyserii Ryszarda Biskego.

Pomogły jej w tym niewątpliwy talent oraz uroda, wyróżniająca ją spośród tłumu podobnych dziewcząt, próbujących swych sił na scenie. Śnieżnobiały uśmiech, nieco kocie spojrzenie i wyraziste kości policzkowe sprawiły, że mieszkańcy przedwojennej Warszawy oszaleli na jej punkcie. Warto dodać, że Bułhak nie tylko zmieniła nazwisko. Aktorka, naturalna szatynka, była zmuszona przefarbować włosy. Burza blond loków stała się jej znakiem rozpoznawczym.

W ciągu swojej zaledwie kilkuletniej kariery Ina Benita wystąpiła w szesnastu filmach, z czego w większości były to role pierwszoplanowe. Na ekranie partnerowała największym tamtych czasów – legendarnemu Antoniemu Fertnerowi, Adolfowi Dymszy czy Eugeniuszowi Bodo, z którym wystąpiła w świetnie przyjętym filmie „Jego ekscelencja subiekt” w reżyserii Michała Waszyńskiego.

Ina, wzorem innych gwiazd srebrnego ekranu, była tematem plotek. W prasie brukowej spekulowano o jej życiu prywatnym. Kiedy wybuchła wojna, aktorka miała na swoim koncie już dwa małżeństwa – z Jerzym Dal-Atanem, aktorem i reżyserem, który zdradził ją z inną artystką oraz Stanisławem Lipińskim, operatorem. Jej drugie małżeństwo oraz karierę zniszczył wybuch wojny. Wraz z Lipczyńskim wyjechała do Lwowa, jednak szybko wróciła do stolicy – już bez męża.

Benita zbojkotowała apel zrzeszenia aktorów o porzucenie występów scenicznych, występując wraz z innymi aktorami w tzw. teatrach jawnych.

W czasie okupacji pojawiły się pogłoski mówiące o słabości aktorki do niemieckich żołnierzy. Stanisław Iłowiecki w opublikowanym na łamach magazynu Plus Minus artykule „Ina Benita i Niemcy” utrzymuje, że artystka wręcz kolaborowała z najeźdźcą:

”Kiedy Warszawa skapitulowała, na placyku dokładnie naprzeciw okien Benity wykopano wielki dół, w którym złożono dobrze zabezpieczoną i opakowaną broń, a głównie granaty. Nie trzeba było długiego okresu czasu, kiedy wszyscy zauważyli, że do lokatorki na parterze zaczynają przychodzić z wizytami oficerowie niemieccy. Wszyscy byli zaszokowani, kiedy któregoś dnia na placyk, na którym była zakopana broń, zajechał oddział SS i wykopał wszystko. Wszyscy mówili, że to za sprawą Benity…”. Jednak prawdziwy skandal wybuchł, kiedy okazało się, że Benita ma romans z oficerem Wermachtu, z którym w 1944 roku wyjechała do Niemiec. Niestety do ślubu nie doszło.

Kiedy okazało się, że w żyłach Iny płynie żydowska krew, jej narzeczony został wysłany na front wschodni, a ona osadzona na Pawiaku. W więzieniu przyszedł na świat jej syn. Uwolniona z polecenia wpływowych przyjaciół nie miała do czego wracać.

Okoliczności jej śmierci są owiane tajemnicą. Jedna z wersji mówi, że aktorka zginęła od granatu. Według innej hipotezy Ina, która popadła w obłęd po stracie dziecka, zniknęła gdzieś w kanałach podczas nalotu, gdzie najprawdopodobniej zatruła się oparami lub utonęła. Jej ciała nigdy nie odnaleziono.