''Jaś Fasola'': Rowan Atkinson latami skrywał bolesną prawdę

Sam ma się zresztą za osobę mało rozrywkową, niezbyt dobrze radzi sobie ze stosunkami międzyludzkimi, a negatywne recenzje zdołały wpędzić go w bardzo poważną depresję, którą skrzętnie skrywał przed światem zewnętrznym.

Urodził się jako najmłodszy z czterech synów Erica i Elli Atkinsonów, choć nigdy nie poznał najstarszego brata Paula, który zmarł wkrótce po swoich narodzinach.

Mało kto – a już na pewno nie sam zainteresowany – wierzył, że Rowan, syn farmera, zostanie artystą i w przyszłości zrobi furorę na scenie. Chłopak był bowiem chorobliwie nieśmiały i przez kilka lat pod okiem specjalistów zmagał się z wadą wymowy.

Po skończeniu szkoły kontynuował edukację na uniwersytecie, gdzie studiował inżynierię elektryczną i otrzymał tytuł magistra.

Graniem zainteresował się właśnie na studiach – występował w kabaretach i chętnie udzielał się w rozmaitych grupach teatralnych; tam też poznał Richarda Curtisa i Howarda Goodalla, którzy zostali jego przyjaciółmi i wspierali karierę zawodową aspirującego aktora.

Przez kilka lat po ukończeniu studiów regularnie pojawiał się na scenach w całym kraju jako komik, prezentując swój repertuar i rozbawiając publiczność autorskimi skeczami, a na początku lat 80. trafił na ekrany – najpierw dzięki serialowi „Czarna żmija”, a w następnej dekadzie w serii filmów o Jasiu Fasoli.

Choć Atkinsona szybko okrzyknięto jednym z najzabawniejszych ludzi nie tylko w całej Anglii, ale i na świecie, on sam nie uważał się za komika z krwi i kości, twierdząc, że jest zwykłym, dość nudnym człowiekiem.

- Ludzie sądzą, że skoro potrafię rozśmieszyć ich w trakcie skeczu, to mogę zrobić to również w zwyczajnej rozmowie. Są w błędzie. Jestem raczej cichą, nudną osobą, która po prostu ma taką pracę.

Przyznawał też, że zawód aktora komediowego nie sprawia mu przyjemności – traktuje go wyłącznie jako dobrze płatne zajęcie.

- Nie umiem cieszyć się z pracy. Nie chodzi o to, że jestem leniwy; to po prostu naprawdę stresujący i wyczerpujący zawód – opowiadał w Daily Mail.

- Nie jestem urodzonym komikiem – dodawał. - W dodatku ciągle zamartwiam się różnymi rzeczami bardziej niż powinienem.

Z taką nadmierną wrażliwością aktorowi nie mogło być łatwo w branży rozrywkowej – i faktycznie nie było, a Atkinson szybko miał to odczuć na własnej skórze.

Aktor, tak jak wielu innych komików (więcej tutaj), przyznawał, że od lat zmaga się z depresją, a jego życie przypomina koszmar. Stan aktora pogorszył się wkrótce po premierze filmu „Johnny English”, który nie spodobał się widzom, a przez krytykę został wręcz zmieszany z błotem.

Atkinson, nie mogąc pogodzić się ze swoją porażką, był w tak złym stanie psychicznym, że pomocy musiał szukać w klinice psychoterapeutycznej w Stanach Zjednoczonych. Przez pięć tygodni pod okiem specjalistów dochodził do zdrowia i, jak twierdził, jego stan znacznie się poprawił, a on odnalazł „dawnego siebie”.

Jedną z najważniejszych decyzji w życiu Atkinsona było ostateczne odcięcie się od bohatera, który zdominował jego aktorskie emploi.

Wreszcie oznajmił, że w tej roli już go nigdy więcej nie zobaczymy.

- Nie chcę grać go ani w telewizji, ani w kinie– wyjawił w wywiadzie dla włoskiego pisma Gente.

Niestety, na nadmiar propozycji narzekać nie może – po kilku latach nieobecności powróci na duży ekran w zaplanowanym na 2016 roku „Davidzie Copperfieldzie”. O kolejnych projektach na razie nic nie wiadomo.

A media bardziej niż dalszą karierą Atkinsona zainteresowane są omawianiem kryzysów w małżeństwie komika (więcej tutaj) lub poświęcaniem niezdrowej uwagi wdziękom jego córki(więcej tutaj). (sm/gk)