Międzynarodowej sławy aktorka szwedzka, jedna z najpopularniejszych i najpiękniejszych, współczesnych gwiazd pochodzących z tamtego kraju. Ma na swoim koncie role u Romana Polańskiego, Ingmara Bergmana, Sydneya Pollacka, Sidneya Lumeta, Mike’a Figgisa i Lasse Hallströma, prywatnie – męża aktorki.

Urodziła się 22 marca 1955 roku w Sztokholmie w rodzinie aktorów. Zanim trafiła do Hollywood, zdobyła niemałe uznanie w rodzimym kraju i generalnie, w Europie. Podobno powodem, dla którego podążyła tropem wyznaczonym przez rodzinną tradycję, była jej chorobliwa nieśmiałość, którą za wszelką cenę starała się przezwyciężyć.

Początki jej kariery aktorskiej, podobnie jak zawodowe losy jej ojca, Stiga Olina, związane są z osobą Ingmara Bergmana, z którym spotkała się po raz pierwszy podczas egzaminów do sztokholmskiej Royal Dramatic Theater School. Mimo, że nie od razu dostała się tam na studia, nie umknęła uwadze mistrza, który dał jej epizod w „Twarzą w twarz” (1976), umożliwiając tym samym efektowny debiut filmowy.

W kolejnych latach stale spotykała się z Bergmanem, grając w ostatnim, filmowym dziele reżysera - „Fanny i Aleksander” (1982), pojawiając się w głównej roli w telewizyjnym filmie „Po próbie” z jego reżyserii (1984) oraz występując w jego teatralnych inscenizacjach (m.in. „Król Lear”, „Panna Julia”). Nie unikała współpracy z innymi szwedzkimi twórcami (m.in. komedia „Przygody Picassa” 1978), a w 1985 roku po raz pierwszy wzięła udział w amerykańskiej produkcji TV „Wallenberg: A Hero’s Story” z Richardem Chamberlainem.

Przełomem na skalę międzynarodową w karierze Olin był występ u boku Daniela Day-Lewisa i Juliette Binoche w głośnej ekranizacji powieści Milana Kundery „Nieznośna lekkość bytu” Philipa Kaufmana (1988, nominacja do Złotego Globu) oraz wyróżniona nominacją do Oskara rola w filmowej adaptacji powieści Singera „Wrogowie” w reżyserii Paula Mazursky’ego (1989).

Często wcielała się w role zmysłowych, kuszących kobiet, nierzadko w typie femme fatale. Była partnerką Roberta Redforda („Hawana” Sydneya Pollacka 1990), Richarda Gere’a („Mr Jones” Mike’a Figgisa 1993), Gary’ego Oldmana („Krwawy Romeo” 1993, nominacja do nagrody MTV), Willema Dafoe („The Night and the Moment” 1995) i Andy’ego Garcii („Noc na Manhattanie” Sidneya Lumeta 1997). Zagrała demoniczną, uwodzicielską postać przywódczyni grupy okultystycznej w „Dziewiątych wrotach” Polańskiego (1999), a trzy lata później pojawiła się na planie dwóch kolejnych horrorów – „Ciemność” i „Królowa potępionych” (2002).

Dwukrotnie wzięła udział w filmach męża, Lasse Hallströma, grając Josephine Muscat w słynnej, nominowanej do Oskara „Czekoladzie” z Juliette Binoche, Johnnym Deppem i Judi Dench (2000, nominacja do BAFTA i Europejskiej Nagrody Filmowej) oraz Andreę w „Casanovie” z Heathem Ledgerem, Sienną Miller i Jeremym Ironsem (2005).

Nie unikając również występów w filmach z rodzimego kraju („Porucznik Hamilton” 1998, „Bang Bang Orangutang” 2005), zdecydowanie częściej wybierała produkcje hollywoodzkie („Wydział zabójstw, Hollywood” z Joshem Hartnettem i Harrisonem Fordem, „Odmienne stany moralności” 2003), jednak największym sukcesem ekranowym Leny ostatnich lat była telewizyjna kreacja postaci matki Jennifer Garner w słynnym serialu „Agentka o stu twarzach” (2002-2006, nominacja do Emmy, dwie nominacje do Golden Satellite Award).

Ostatnio wzięła udział w takich produkcjach, jak: „The Reader” (2008) i „The Devil You Know” (2009).

Komentarze

Trwa ładowanie