Maria Zbyszewska: tylko nieliczni wiedzieli o osobistym dramacie aktorki

Maria Zbyszewska urodziła się 30 kwietnia 1925 w Warszawie. Zamiłowanie do sztuki i teatru odziedziczyła po rodzicach. Jej mama miała wykształcenie muzyczne, ojciec zaś, Feliks Zbyszewski, był znanym i cenionym aktorem oraz reżyserem. Nic dziwnego, że mała Maria, która od dziecka marzyła o występowaniu na scenie, postanowiła pójść w ślady sławnego rodzica. W 1945 roku zdała egzamin eksternistyczny w Krakowie i niedługo potem zadebiutowała na scenie.

Późny debiut

Karierą aktorską zaczęła od występów na deskach Teatru Wybrzeże w Gdyni; później wielokrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, podróżując między Poznaniem, Szczecinem i Wrocławiem. W tym ostatnim mieście osiadła na dłużej; od 1957 do końca życia występowała we wrocławskim Teatrze Rozmaitości.

Na ekranie zadebiutowała późno, bo dopiero w 1954 roku, niewielką rólką w „Niedaleko Warszawy”, i przez trzynaście lat przemykała przez ekran praktycznie niezauważona, grywając głównie epizody. Pojawiła się na przykład w „Rancho Texas”, „Milczeniu” czy „Ktokolwiek wie...”.

Rola życia

Sylwestra Chęcińskiego poznała na planie dramatu „Agnieszka 46” z 1964 roku. Zagrała tam niewielką rólkę, ale i tak zdołała zachwycić całą ekipę swoim talentem. To dlatego, kiedy reżyser kompletował obsadę do „Samych swoich”, natychmiast pomyślał właśnie o Zbyszewskiej.

Zaproponował jej, by została Manią, żoną Pawlaka, a ona ofertę przyjęła bez wahania. Do dziś krytycy uważają, że zagrała wtedy rolę życia.

Życie po ''Samych swoich''

„Sami swoi” przynieśli Zbyszewskiej nie tylko ogromną popularność, ale i uznanie publiczności; dzięki występowi w kultowej komedii nie musiała się już więcej obawiać o swoją zawodową przyszłość.

Wkrótce zaproponowano jej stanowisko na Wydziale Lalkarskim w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie i od tej pory Zbyszewska łączyła obowiązki wykładowcy z aktorstwem, pojawiając się na dużych i małych ekranach. Nie zrezygnowała również z pracy w teatrze, który darzyła szczególnym sentymentem.

Ludwika Benoit (na zdjęciu) poznała, kiedy pracowała w Krakowie.

Od samego początku przypadli sobie do gustu – świetnie się rozumieli, łączyła ich też miłość do teatru i artystyczna pasja. Wydawali się dla siebie stworzeni.

Szybko zdecydowali się na ślub, a niedługo potem na świat przyszedł ich syn, Mariusz, który po latach podążył śladem słynnych rodziców – obecnie grywa w teatrze i filmach, chętnie zajmuje się też dubbingiem (podkładał głos Severusowi Snape'owi w serii filmów o Harrym Potterze).

Na początku w ich małżeństwie układało się doskonale. Z czasem jednak wszystko zaczęło się psuć. Mało kto wiedział, że gdy Zbyszewska odnosiła sukces zawodowy dzięki „Samym swoim”, równocześnie przeżywała też osobisty dramat.

Niedługo po premierze „Samych swoich” jej małżeństwo, które przechodziło kolejny kryzys, ostatecznie się rozpadło. Podobno z winy Benoit, który w jednym z łódzkich teatrów poznał inną kobietę.

Mężczyzna wkrótce ułożył sobie na nowo życie u boku drugiej żony – w 1970 roku poślubił Jadwigę Jędrzejczak. Ich córka, Anna Benoit-Kołosko, robi karierę jako dziennikarka.

Jednak Maria, którą rozwód przytłoczył i na jakiś czas pozbawił chęci do życia, nie związała się już z nikim. Największą pociechą był dla niej syn Mariusz i praca, której oddała się całkowicie.

Zbyszewska zmarła niespodziewanie 9 lipca 1985 roku. Miała 60 lat.