Peter Falk

Urodził się 16 września 1927 roku w Nowym Jorku. Już w wieku 12 lat po raz pierwszy wystąpił na scenie. Studiował nauki polityczne i administrację publiczną. Marzył o pracy w CIA, jednak nie udało mu się tam zakwalifikować, pracował więc jako analityk w stanowym biurze Connecticut w Hartford, a w wolnym czasie chadzał na lekcje aktorstwa w Westport i grywał w różnych przedstawieniach. Wtedy zakiełkował pomysł, by zostać profesjonalnym aktorem.

W wieku 29 lat porzucił pracę w biurze i wyjechał do Nowego Jorku, gdzie wkrótce potem zadebiutował na scenie off-Broadwayu („Don Juan” Moliera, 1956). Od tamtego czasu zaczął grać naprawdę dużo, odnosząc znaczne sukcesy. Nie wróżono mu jednak kariery w filmie, ze względu na „defekt” w postaci szklanego oka. Mimo to, Falk wyjechał do Los Angeles, gdzie na przekór złowróżbnym przepowiedniom, od razu odnosił sukcesy, i to zarówno na dużym, jak i małym ekranie.

Za pierwszą rolę w filmie kinowym „Murder Incorporated” (1960) otrzymał nominację do Oscara. W tym samym roku nominowany był też do Emmy za udział w „The Law and Mr Jones”. W następnym roku otrzymał kolejną nominację do Oscara (1961) za rolę w „Arystokracji podziemi” Franka Capry oraz nagrodę Emmy za udział w programie „The Dick Powell Show”.

O komediowym geniuszu Falka telewidzowie mieli okazję przekonać się w 1965 roku, kiedy po odrzuceniu kilku propozycji, przyjął rolę w serialu komediowym „The Trials of O’Brien”, jednak prawdziwym kolekcjonerem nagród i nominacji stał się z chwilą rozpoczęcia przygody z serialem kryminalnym „Columbo” (od 1968 roku), gdzie zagrał główną rolę. Film święcił triumfy nieprzerwanie aż do 1977 roku, by później zostać wznowiony w 1988 roku na kolejne 12 lat, w formie 2 godzinnych filmów TV.

Za rolę roztargnionego, uroczego, inteligentnego choć nieco dziwacznego porucznika w nieodłącznym prochowcu otrzymał Złoty Glob w 1973 roku oraz w sumie 8 nominacji do tej nagrody, a także 4 nagrody Emmy (w 1972, 1975, 1976 i 1990 roku) oraz 6 dalszych nominacji.

W 1971 roku aktor wrócił na scenę Broadwayu, gdzie wystąpił w wielu znakomitych sztukach, reżyserowanych przez takie sławy jak Woody Allen, Peter Sellers, czy Mike Nichols.

Filmografia Falka obejmuje trzy znakomite filmy prywatnego przyjaciela aktora, Johna Cassavetesa - „Mężowie” (1970), „Kobiety pod presją” (1974) i „Mikey i Nicky” (1976). W 1979 roku wystąpił obok Alana Arkina w „Teściach” Arthura Hillera, gdzie dał upust swojemu talentowi komika. W 1987 roku zagrał u Wima Wendersa rolę Anioła, w nagrodzonym w Cannes obrazie „Niebo nad Berlinem”. Choć często niesłusznie sprowadza się dorobek aktora do jednej, niewątpliwie „życiowej roli”, faktycznie był on ceniony także za inne występy oraz wiele znakomitych ról teatralnych. Prywatnie aktor jest artystą, a jego najbardziej ulubione techniki artystyczne to rysunek węglem i akwarela.

W 2003 roku został uhonorowany nagrodą za całokształt twórczości na Independent Film Festival. Użyczył głosu jednej z postaci filmu animowanego „Rybki z ferajny” (2004). W 2005 roku wystąpił obok żony, Shery Danese w komedii „Czas na mnie”. W 2007 roku zagrał w filmie akcji sci-fi zatytułowanym „Next”, obok Nicolasa Cage’a, Jessiki Biel i Julianne Moore.

Peter Falk był dwukrotnie żonaty: z Alice Mayo (od 1960 do 1976, rozwód), z którą miał dwie adoptowane córki, Cathrine i Jackie. Drugą żoną Falka była Shera Danese (od 1977). Aktor zmarł 23 czerwca 2011 roku w Los Angeles.

Oficjalna strona internetowa: http://www.peterfalk.com/ http://www.peterfalk.com/