"Spider-Man: Homecoming" - kino nowej przygody [RECENZJA]

"Spider-Man: Homecoming" zaskakuje, pozytywnie rzecz jasna, niemal na każdej płaszczyźnie. Począwszy od samego konceptu, który daleki chyba jest od tego, jak ten film sobie wyobrażano, po wcielającego się w główną rolę Toma Hollanda. Może w tym przypadku poprzeczka nie była zawieszona aż tak wysoko, jak chociażby przy postaci Batmana (myślę o Michaelu Keatonie i Christianie Bale’u), ale młody Brytyjczyk bije na głowę zarówno Tobey Maguire’a, jak i Andrew Garfielda. Swoje drugie spotkanie z postacią Człowieka-Pająka zaczyna tam, gdzie zakończył poprzednie, w "Kapitanie Ameryka: Wojnie bohaterów". Po udanej misji aspiruje, by na stałe zasilić szeregi Avengersów, wciąż wyczekując upragnionego telefonu od Tony’ego Starka. Problem w tym, że ten swojego podopiecznego najwyraźniej ignoruje.

Skoro nie można ratować świata, trzeba ratować dzielnicę. Nic prostszego. A że i w wymiarze lokalnym można zabłysnąć, przekonuje się z chwilą, gdy do gry wchodzi wspomniany już Michael Keaton, w roli mającej zaskakująco wiele wspólnego z "Birdmanem". Jest tu czarnym charakterem, którego paradoksalnie jesteśmy w stanie zrozumieć, a nawet z nim do pewnego stopnia sympatyzować. W końcu jego niecne uczynki, to nie żadne "widzimisię", a gniew bezrobotnego i dowód na to, jak wiele jest w stanie zrobić mężczyzna, by chronić własną rodzinę.

Wartości rodzinne i relacje z bliskimi to zresztą ważne aspekty nowego "Spider-Mana". Filmu, który zamiast przedstawiania po raz wtóry doskonale znanej historii genezy bohatera, skupia się na oswajaniu osobliwych talentów, a przede wszystkim dorastaniu młodego protagonisty. Szkolnych utarczkach z bardziej popularnymi uczniami, pierwszych sympatiach czy składaniu z najlepszym kumplem Gwiazdy Śmierci z klocków lego. "Ludzki" wymiar filmu Jona Wattsa, przywołujący na myśl coming-of-age movies spod znaku Richarda Linklatera, to chyba najmocniejsza strona "Spider-Man: Homecming". Bo choć Peterowi Parkerowi towarzyszą nieco inne motywacje, na co dzień jest normalnym nastolatkiem, który zmaga się z dobrze znanymi każdemu problemami. Nie ma tu jednak czasu na nudę, bo balans między młodzieżową obyczajówką a rozrywką wyważony jest bezbłędnie. Jeżeli ktoś zwątpił w kino superbohaterskie, po projekcji filmu Jona Wattsa odzyska wiarę. Jeżeli nie, tylko się w niej umocni.
*Ocena: 8/10 *