"Trzy billboardy za Ebbing, Missouri" to film spełniony. Recenzujemy najmocniejszego kandydata do Oscarów

"Trzy billboardy za Ebbing, Missouri" to dramat matki (fenomenalna Frances McDormand)
, która utraciła nastoletnią córkę, a policja - wszelkie nadzieje i zapał na znalezienie sprawcy tragedii. Ponieważ jednak Mildred mieszka w małym mieście, wszyscy wiedzą co zaszło, a rozdarta bólem kobieta traktowana jest trochę jak outsiderka, lokalna dziwaczka, której z powodu przebytej traumy wiele uchodzi na sucho. Po wielu miesiącach braku jakiejkolwiek reakcji ze strony władz, Mildred postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Zaczyna od wykupienia powierzchni na trzech ogromnych, chociaż zupełnie niepasujących do krajobrazu billboardach na rogatkach miasta, na których oskarża miejscowego szeryfa (Woody Harrelson)
o absolutny brak kompetencji i zwyczajne lenistwo. Mała społeczność wrze, pojawiają się ekipy telewizyjne, a kobieta po prostu, metaforycznie pogryzając orzeszki, obserwuje piekło, jakie rozpętała w niewielkim Ebbing, Missouri.

Powiedzieć, że Frances McDormand jest świetna w swojej roli zbolałej Mildred – to jakby zupełnie nic nie powiedzieć. Ale nie można patrzeć na film McDonagha tylko przez pryzmat tej jednej roli. Geniusz dzieła tkwi bowiem w całej obsadzie, wśród której nie znajdziemy jednej zbędnej postaci, jednego zbędnego gestu czy miny. Sam Rockwell w roli brutalnego, choć lekko głupkowatego zastępcy szeryfa błyszczy w każdej scenie, w jakiej decyduje się w swojej łaskawości pojawić. Teoretycznie gra podobnie, jak w swoich poprzednich wcieleniach z "Siedmiu psychopatów", "Niebezpiecznego umysłu" czy nawet "Pana idealnego". W tym szaleństwie jest jednak metoda, a wszelkie inne dawne role to jakby wprawka do tego, co pokazuje w "Trzech billboardach...".

Od zupełnie innej strony pokazuje się znowu Woody Harrelson w roli szeryfa – z jednej strony twardy i bezkompromisowy policjant, a z drugiej – czuły, kochający ojciec i mąż, dobry przyjaciel i anioł stróż lokalnej społeczności, swojej małej ojczyzny. Sztafetę mistrzów aktorskiego fachu zamykają młody Caleb Landry Jones – bez wątpienia jeden z najbardziej charakterystycznych i utalentowanych aktorów młodego pokolenia oraz Peter Dinklage, który za każdym razem pokazuje inne oblicze, za każdym razem olśniewa i zaskakuje.

Czekamy więc na Oscary, drodzy widzowie, pamiętając, że dzięki ewentualnym wyróżnieniom "Trzy billboardy..." będzie miało szansę zobaczyć po raz pierwszy i kolejny, bardzo dużo ludzi. Ten film przywraca wiarę w dobre, piekielnie inteligentne i pięknie zagrane kino, warto dać się zaczarować!