Jeff Bridges

Urodził się 4 grudnia 1949 roku w Los Angeles jako syn aktora, Lloyda Bridgesa.

Na ekranie po raz pierwszy pojawił się już jako 4-miesięczne niemowlę.

Nieco później, wraz ze starszym o rok bratem, Beau (również aktorem) wpadali sporadycznie na plan różnych produkcji TV (m.in. w „The Lloyd Bridges Show”, „Sea Hunt”).

** „Poważnym” debiutem telewizyjnym Jeffa była rola w „Silent Night, Lonely Night” (1969), w którym wcielił się w postać głównego bohatera „z czasów młodości” (dojrzałą postać kreował jego ojciec, Lloyd Bridges).**

** W 1970 roku zadebiutował na dużym ekranie w dramacie Paula Bogarta „Halls od Anger”, a rok później wystąpił w przełomowej dla siebie roli w „Ostatnim seansie filmowym” (1971) Petera Bogdanovicha, za którą otrzymał pierwszą nominację do Oscara, czego kontynuacją były liczne propozycje występów, z których pełnymi garściami korzystał.**

W kolejnych latach wystąpił m.in.: w westernie Roberta Bentona „Banda” (1972), w dramacie Johna Hustona „Zachłannie miasto” (1972), u Johna Frankenheimera w dramacie „Przyjdzie na pewno” (1973), u boku Clinta Eastwooda w kryminale Michaela Cimino „Piorun i Lekka Stopa” (1974, nominacja do Oscara), w znanym remake’u „King Konga” (1976) z Jessiką Lange oraz w komedii Boba Rafelsona „Niedosyt” (1976) z Arnoldem Schwarzeneggerem.

W 1980 roku ponownie spotkał się z Cimino dołączając do gwiazdorskiej obsady westernu „Bramy nieba” z Christopherem Walkenem, Johnem Hurtem i Mickeyem Rourkiem.

** Za rolę w przygodowym romansie sci-fi „Gwiezdny przybysz” (1984) Johna Carpentera otrzymał Saturna, trzecią nominację do Oscara oraz pierwszą – do Złotego Globu.**

Na planie partnerował często pięknym, znanym aktorkom: Glenn Close w thrillerze „Nóż” (1985), Jane Fondzie w „Nazajutrz” (1986) Sidneya Lumeta, Rosannie Arquette w filmie noir „8 milionów sposobów, aby umrzeć” (1986) Hala Ashby’ego, czy Kim Basinger w komedii „Nadine” (1987) Roberta Bentona.

W 1988 roku zagrał główną rolę w biograficznym dramacie Francisa Forda Coppoli „Tucker – konstruktor marzeń” z Christianem Slaterem, a rok później rywalizował z bratem, Beau Bridgesem o względy pięknej Michelle Pfeiffer w romansie „Wspaniali bracia Bakerowie” (1989).

W 1990 roku spotkał się po latach z reżyserem Peterem Bogdanovichem na planie „Texasville” z Cybill Shepherd, a rok później dał znakomity występ w obrazie Terry’ego Gilliama „Fisher King” (1991, nominacja do Złotego Globu i Saturna) z Robinem Williamsem.

** Rola w offowym „Sercu Ameryki” (1992), którego był również producentem, przyniosła mu Independent Spirit Award dla Najlepszego Aktora i nominację w kategorii Najlepszy Film.**

W 1993 roku zachwycił występem u boku Isabelli Rossellini w wyciszonym dramacie „Bez lęku” Petera Weira, a także wziął udział w skrajnie odmiennej, sensacyjnej produkcji „Eksplozja” z Tommym Lee Jonesem.

Właściwie co roku pojawiał się jako gwiazda jakiejś znanej, mainstreamowej produkcji z wieloma innymi znanymi aktorami u boku: w 1995 roku był to western „Dziki Bill” z Diane Lane i Davidem Arquette, w 1996 – komedia romantyczna w reżyserii (i z udziałem) Barbry Streisand, Lauren Bacall i Pierce’a Brosnana „Miłość ma dwie twarze” oraz katastroficzny „Szkwał” Ridleya Scotta, a w 1999 – komedia „Muza” z Andie MacDowell i Sharon Stone oraz kryminał „Simpatico” z ponownym udziałem Stone i z Nickiem Nolte.

** W 1998 roku zasłynął jako odtwórca tytułowej roli w filmie braci Coen „Big Lebowski” z udziałem Johna Goodmana, Steve’a Buscemiego, Johna Turturro i Julianne Moore (jego kreacja znalazła się na 90. miejscu rankingu Najlepszych Kreacji Filmowych Wszechczasów), a w 2000 zagrał nagrodzoną ostatnią nominacją do Oscara i Złotego Globu, drugoplanową rolę w filmie „Ukryta prawda”.**

Później wystąpił m.in. z Kevinem Spacey w głośnym „K- PAX” (2001), dołączył do gwiazdorskiej ekipy „Jeźdźców apokalipsy” (2003), zagrał w głośnym filmie „Niepokonany Seabiscuit” z Tobeyem Maguirem (2003), ponownie spotkał się z Kim Basinger na planie obrazu „Drzwi w podłodze” (2004, nominacja do Independent Spirit Award) oraz raz jeszcze zagrał u Terry’ego Gilliama w ekscentrycznej baśni „Kraina traw”.

Po występach w komediach: „Amatorski projekt” (2005) i „Spadaj!” (2006) użyczył swojego głosu jednemu z bohaterów animowanego filmu „Na fali” (2007), a w 2008 roku wystąpił w filmie akcji sci-fi „Iron Man” z Robertem Downeyem Jr. i Gwyneth Paltrow.

Próbowano „dopieścić” tego absolutnie pierwszorzędnego, a tak rzadko wyróżnianego aktora nagrodami specjalnymi.

I tak, w 2000 roku otrzymał Film Excellence Award podczas festiwalu w Bostonie, w 2003 dostał Modern Master Award na MFF w Santa Barbara, a w 2004 został uhonorowany specjalną National Board of Review Award za Całokształt, jak również Nagrodą za Dokonania Życia na MFF w San Sebastián.

Zobacz: Oscary 2017