Peter Gallagher

Urodził się 19 sierpnia 1955 roku w Nowym Jorku. Jego ojciec zajmował się reklamą billboardową, matka – naukami bakteriologicznymi. Należała do niewielkiej grupy naukowców, którzy zostali odznaczeni przez prezydenta Eisenhowera za efektywną pracę nad ulepszeniem penicyliny. Dorastał w niewielkim miasteczku w stanie Nowy Jork, gdzie już jako nastoletni uczeń szkoły średniej po raz pierwszy zetknął się z teatrem. Później przez pewien czas występował wraz z nowo powstałym Boston Shakespeare Company i, choć wybór kierunku studiów padł na praktyczniejszą od aktorstwa ekonomię, szybko zorientował się, że nie może żyć bez teatru.

Utalentowany muzycznie (jako dziecko chodził do szkoły muzycznej, a w czasie studiów śpiewał w zespole Beelzebubs), Gallagher zaczynał karierę od występów w broadwayowskich musicalach (główna rola w „Grease” 1978), a jego pierwszą ekranową rolą była kreacja piosenkarza w muzycznym dramacie „The Idolmaker” (1980). W tym samym roku debiutował również na małym ekranie, dołączając do obsady serialu „Skag”.

Nigdy nie porzucając sceny (ma na swoim koncie współpracę z najlepszymi, broadwayowskimi twórcami i występy u boku takich znamienitości, jak Jack Lemmon, Glenn Close, Jeremy Irons, czy Kevin Spacey), jednocześnie stawał się coraz bardziej znanym aktorem filmowym. W latach 80-tych, równie często występował w produkcjach amerykańskich (m.in. komedia romantyczna „Letni kochankowie” 1982), co brytyjskich (m.in. „Zjawy” Neila Jordana 1988, telewizyjna adaptacja sztuki „Long Day’s Journey Into Night” 1987, baśniowe „Dreamchild” 1985).

** W 1988 roku po raz pierwszy zagrał u Roberta Altmana w filmie TV „Bunt na okręcie”, a w 1989 – u Stevena Soderbergha w nagrodzonym Złotą Palmą w Cannes obrazie „Seks, kłamstwa i kasety video”. Z Altmanem spotkał się później na planie „Gracza” (1992) i „Na skróty” (1993, Złoty Glob i Puchar Volpiego na MFF w Wenecji dla całego zespołu), a z Soderberghiem – przy okazji kręcenia thrillera „Na samym dnie” (1995).**

Zagrał u Harolda Beckera w thrillerze „Pełnia zła” z Nicole Kidman (1993), u Tima Robbinsa w satyrycznej komedii „Bob Roberts” (1992), Alana Rudolpha w biograficznym obrazie „Pani Parker i krąg jej przyjaciół” (1994) i Bruce’a Beresforda w dramacie „Cena nadziei” z Sharon Stone (1996). Był jedną z gwiazd znanej komedii romantycznej „Ja cię kocham, a ty śpisz” z Sandrą Bullock (1995), filmu braci Coen: „Hudsucker Proxy” (1994) i komedii kryminalnej „Człowiek, który wiedział za mało” z Billem Murrayem (1997). W 1999 roku ponownie spotkał się z Kevinem Spacey, nie po raz pierwszy grając przedsiębiorczego człowieka sukcesu w „American Beauty” Sama Mendesa (Online Film Critics Society Award i Screen Actors Guild Award dla całego zespołu).

W ostatnich latach rzadko gości na dużym ekranie (m.in. niewielkie role w komediach „Uwierz w miłość” 2003, czy „Mr. Deeds” 2002), jednak utrzymuje stałą popularność dzięki występom telewizyjnym. Szczególną sławę przyniosła mu rola Sandy’ego Cohena w serialu dla młodzieży „Życie na fali”, z którym związany był w latach 2003-2007.

Wspólnie z Johnem Cusackiem napisał scenariusz do filmu Petera Sellarsa „Gabinet doktora Ramireza” (1991), w którym obaj aktorzy również wystąpili.