Diego Luna
Miejsce urodzenia: | Mexico City, Meksyk |
Filmografia: | Kontrabanda (2012) (Gonzalo) Elizjum (2013) (Julio) Casa de mi Padre (2012) (Raul) I twoją matkę też (2001) (Tenoch Iturbide) Frida (2002) (Alejandro Gonzalez Arias) Terminal (2004) (Enrique Cruz) Nikotyna (2003) (Lolo) Criminal. Wielki przekręt (2004) (Rodrigo) Łotr 1: Gwiezdne wojny - historie (2016) Obywatel Milk (2008) (Jack Lira) Aurora i archanioł (2008) (Gabriel) Rudo i Cursi (2008) (Beto) Bezprawie (2003) (Button) Dirty Dancing 2 (2004) (Javier Suarez) Gdyby ulica Beale umiała mówić (2019) ( Pedrocito ) Berlin, I love you (2019) ( Drag Queen ) |
Aktor pochodzenia meksykańskiego, znany z licznych występów w duecie z Gaelem Garcią Bernalem. Gwiazda wielu produkcji meksykańskich i amerykańskich. Producent filmowy.
Urodził się 29 grudnia 1979 roku w Mexico City. Kiedy miał zaledwie dwa latka, stracił mamę, która zginęła w wypadku samochodowym. Już jako dziecko trafił do świata show-biznesu, dzięki ojcu – uznanemu, meksykańskiemu scenografowi.
W wieku sześciu lat zaliczył debiut sceniczny, w wieku dziesięciu lat po raz pierwszy pojawił się na małym ekranie, a mając niespełna trzynaście wiosen, dostał stały angaż w serialu „Dziadek i ja” z Gaelem Garcią Bernalem w jednej z ról (1992). Był to pierwszy z całego szeregu wspólnych występów, a zarazem początek wielkiej przyjaźni dwójki początkujących aktorów.
W ciągu kolejnych lat, Luna budował swoją popularność w kraju, jako gwiazda meksykańskich seriali (m.in. „El Premio Mayor” 1995, „Miłość mojego życia” 1998, „Życie odbite w lustrze” 1999) i filmów (przygodowy „Ámbar” 1994, film fantasy „Strużka krwi” 1995, dramat „Słodki zapach śmierci” 1999, musical „Kometa” 1999, komedia kryminalna „Todo el poder” 1999).
W 2000 roku zadebiutował w amerykańskiej produkcji „Zanim zapadnie noc” Juliana Schnabla, z Javierem Bardemem i Seanem Pennem, jednak przełom na skalę międzynarodową nastąpił rok później, dzięki występowi u boku Bernala w głośnym, meksykańskim filmie drogi „I twoją matkę też” w reżyserii Alfonso Cuaróna (2001). Aktorski tandem wzbudził aplauz krytyki, przynosząc młodym przyjaciołom wiele nagród, w tym prestiżowy laur im. Marcello Mastroianniego na MFF w Wenecji.
Rozgłos, jakim cieszył się meksykański przebój, stał się dla Luny przepustką do międzynarodowej kariery. Już w kolejnym roku wystąpił obok Salmy Hayek w głośnym obrazie biograficznym „Frida”. W 2003 roku dołączył do gwiazdorskiej obsady westernu „Bezprawie” w reżyserii i z udziałem Kevina Costnera oraz spotkał się ze znanym rockmanem, Jonem Bon Jovim na planie horroru „Łowcy wampirów: Los Muertos”, a w 2004 roku nie tylko zagrał u samego Stevena Spielberga w „Terminalu” i partnerował Johnowi C. Reilly i Maggie Gyllenhaal na planie komedii kryminalnej „Criminal – Wielki przekręt”, ale przede wszystkim został pierwszoplanową gwiazdą sequela słynnej, tanecznej produkcji „Dirty Dancing 2”.
Grając role mówiących po angielsku Latynosów w hollywoodzkich filmach, nie rezygnował jednocześnie z udziału w produkcjach hiszpańskojęzycznych, czy to rodem z Meksyku (czarna komedia „Nikotyna” Hugo Rodrigueza” 2003), czy z Hiszpanii („Żołnierze Salaminy” Davida Trueby” 2003). Jednym z najgłośniejszych występów Luny ostatnich lat była kreacja w biograficznej produkcji Gusa Van Santa „Obywatel Milk” z oskarowym Seanem Pennem (2008). Aktor wcielił się tutaj w rolę jednego z kochanków głównego bohatera. W tym samym roku po raz kolejny spotkał się też z Bernalem na planie komedii sportowej „Rudo y Cursi” Carlosa Cuaróna. Ma na swoim koncie działalność producencką, a nawet pierwsze próby reżyserskie.
W 2006 roku zadebiutował w roli producenta i zagrał główną rolę w brazylijsko-meksykańskim romansie „Bóg jeden wie” Carlosa Bolady, z Alice Bragą. Był jednym z producentów debiutu reżyserskiego Gaela Garcíi Bernala („Deficyt” 2007) i producentem wykonawczym meksykańsko- hiszpańskiego dramatu „Po prostu wędrować” Agustína Díaza Yanesa (2008). Rola w tym ostatnim przyniosła mu nominację do „hiszpańskiego Oskara” – nagrody Goyi.
Poza tym współfinansował kilka rodzimych tytułów bez własnego udziału, takich jak: dramaty „Drama/Mex” (2006) i „Zaraz eksploduję” Gerarda Naranjo (2008), familijny obraz „Cochochi” (2007) i amerykańsko-meksykański, przygodowy thriller „Bez imienia” Cary’ego Fukunagi (2009). Jest reżyserem dokumentalnego filmu o meksykańskim bokserze, „J.C. Chávezie” (2007).
Zobacz: Najlepsze filmy SF 2016 roku
Komentarze