*Roman Polański postanowił skierować obiektyw kamery na siebie. W swojej karierze robił to już wielokrotnie, wykorzystując kino do rozliczenia się ze swoją zamierzchłą przeszłością - wojną, ubóstwem czy samotnością. Jednak tym razem wspólnie z Laurentem Bouzereau’em polski reżyser zarejestrował rozmowę, w której otwarcie mówi o sobie, swoich największych porażkach, skandalach i demonach. Tak powstał dokument „Roman Polański: moje życie” na który światowa opinia publiczna czekała od śmierci Sharon Tate. Nie będzie to jednak spowiedź jednego z najbardziej kontrowersyjnych twórców w historii Hollywood, tylko opowieść 78-letniego artysty, który żałuje wielu rzeczy i bardzo tęskni za swoimi rodzicami.*
Polański wraz ze swoim przyjacielem, producentem Andrew Braunsbergem, spotyka się w Szwajcarii w zaciszu swojej zimowej posiadłości. Charakterystyczna neutralność kraju, w którym odbywa się wywiad nie sprzyja jednak szczerym wyznaniom. W czasie realizacji dokumentu Polański przebywał w areszcie domowym w Gaastad. Niezważająca na fotoreporterów czyhających przed domem, twórca „Dziecka Rosemary” - niczym Dante Alighieri - zaczyna oprowadzać słuchaczy po największych traumach i skandalach swojego burzliwego życia.
W dokumencie Bouzereau’a linię narracyjną kreują najbardziej przełomowe momenty w historii Polańskiego, poczynając od dzieciństwa. O szkole filmowej w Łodzi reżyser ledwo wspomni, pierwsze małżeństwo z Barbarą Kwiatkowską zostanie przemilczane, a szczegóły pracy nad filmami oraz z gwiazdami światowego formatu zostaną zaledwie poruszone.
Lwią część swojej wypowiedzi polski artysta poświęci wojnie. Wspomnienia matki, ojca oraz siostry i ich życia w okupowanym Krakowie widocznie wzruszą Polańskiego. Łzy tego słynnego introwertyka mogą poruszyć odbiorców bardziej, niż by się spodziewali. Po traumatycznych przeżyciach 12-letniego chłopca, przychodzi czas odrzucenia. Autor nominowanego do Oscara „Noża w wodzie” pragnął zostać aktorem. Po okresie kształtowania się jego świadomości artystycznej i rozpoczynającej się błyskotliwej kariery na świecie, przyszedł czas na publiczne skonfrontowanie się ze śmiercią ukochanej żony, Sharon Tate. Polański po raz pierwszy przed kamerą opowiada o tamtych wydarzeniach, o swoich uczuciach oraz dlaczego od tamtej pory zawisła nad nim klątwa wiecznego wyrzutka.
W filmie „...Moje życie”, pokonując kolejne kręgi piekieł w postaci prześladowań i jawnej stygmatyzacji, polski reżyser dochodzi do skandalu z Samanthą Geimer. Główna poszkodowana również zabrała głos w całej sprawie, publicznie wybaczając Polańskiemu.
Dokument w reżyserii Braunsberga nie skupia się jednak tak rzetelnie na głośnym procesie Polaka z 1978 roku, jak znakomity film Mariny Zenovich „Polański: Ścigany i pożądany”. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych kuluarami kontrowersyjnego procesu.
Póżniejsze lata niosą ze sobą kolejne skandale, jak choćby romans z niepełnoletnią Nastassją Kinski. Wreszcie wraz z Emmanuelle Seigner przyszedł czas na stabilizację. Choć tylko chwilową.
Wszystkie te wspomnienia układają się w fascynujący obraz życia, którego nikomu nie należy życzyć. Mistrz światowego kina doświadczył prawdziwych koszmarów, a również sam stał się sprawcą wielu traum. Widzowie nie muszą zrozumieć Romana Polańskiego, czy też mu wybaczyć. Świat po prostu musiał to usłyszeć od niego.