Wrocławska aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna, szerokiej publiczności znana przede wszystkim z serialowych występów w „Na dobre i na złe” i „Pierwszej miłości”.

Urodziła się 11 lutego 1963 roku we Wrocławiu. Po ukończeniu szkoły średniej zdecydowała się na studia na Wydziale Lalkarskim PWST w rodzinnym Wrocławiu, jednak za namową Igora Przegrodzkiego przeniosła się na Wydział Aktorski tejże uczelni, którą ukończyła w 1986 roku. W tym samym roku związała się na stałe z tamtejszym Teatrem Polskim i zadebiutowała u boku Jerzego Zelnika w filmie „Głód serca” Romana Załuskiego.

Ma na swoim koncie stosunkowo niewiele ról filmowych, z których najbardziej znaczęce to przede wszystkim pierwszoplanowa kreacja u boku Krzysztofa Globisza w filmie „Wszystko, co najważniejsze...” Roberta Glińskiego (1992) oraz występy u: Krzysztofa Kieślowskiego w „Dekalogu. Osiem” (1988), Marka Koterskiego w „Porno” (1989), Zbigniewa Kuźmińskiego w „Gdańsku 39” (1989), Wojciecha Biedronia w „Il Flagranti” (1991), czy Jerzego Stuhra w „Tygodniu z życia mężczyzny” (1999).

Zagrała znaną aktorkę w filmie dla młodych widzów „Latające machiny kontra pan Samochodzik” Janusza Kidawy, wg powieści Zbigniewa Nienackiego (1991), pojawiła się jako prostytutka w duńskim filmie „Urodziny Kaja” z Dorotą Pomykałą i jako Krystyna w polsko-francuskiej „Podróży do Polski” (1994). Największą popularność przyniosły jej występy telewizyjne, przede wszystkim rola Elżbiety Walickiej, żony Brunona (Krzysztof Pieczyński) w serialu „Na dobre i na złe” (1999-2002) i kreacja Teresy Kopytko-Żukowskiej w telenoweli „Pierwsza miłość” (2004-2008).

Ponadto wystąpiła w serialach: „Ekstradycja 3” (1998), „Gorący temat” (2002-2003), „Na Wspólnej” (2003-2008) i gościnnie, w „Świecie według Kiepskich” (2007-2008). Jej ostatnim występem na dużym ekranie była rola w niezależnej produkcji Piotra Matwiejczyka „O czym są moje oczy” (2004).

Ewa Skibińska jest uznaną aktorką teatralną, od ukończenia studiów w 1986 roku związaną z Teatrem Polskim we Wrocławiu. Choć na scenie zadebiutowała jeszcze jako licealistka w amatorskim Teatrze Zielona Latarnia we Wrocławiu, za jej oficjalny debiut sceniczny uznaje się rolę Krysi w „Historii” Witolda Gombrowicza w reżyserii Jacka Bunscha na scenie Teatru Polskiego we Wrocławiu (1985). Ten występ Skibińskiej jest osławiony również dlatego, że debiutująca aktorka pojawiła się na scenie całkiem naga.

* Jest laureatką wrocławskich nagród Złotej (1989, 2000, 2003) i Brązowej Iglicy (2002), Nagrody Towarzystwa Przyjaciół Teatru we Wrocławiu za najciekawszy epizod w „Pułapce” Tadeusza Różewicza (1993) i Nagrody im. Fredry przyznawanej przez Wrocławskie Stowarzyszenie Teatralne za ogół kreacji stworzonych w Teatrze Polskim we Wrocławiu (2002). Ponadto zdobyła dwie nagrody aktorskie na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych za rolę Mariedl w „Prezydentkach” (2000) i Ireny w „Przypadku Klary” Dei Loher w reżyserii Pawła Miśkiewicza (2002) na deskach Teatru Polskiego we Wrocławiu.*

W teatrze (również w Teatrze TV, gdzie stworzyła blisko 20 kreacji) miała okazję pracować z tak doskonałymi reżyserami jak Maciej Wojtyszko, Jerzy Jarocki, Feliks Falk, Andrzej Wajda, czy Krystian Lupa.

* W 2002 roku uhonorowana została państwowym odznaczeniem Brązowym Krzyżem Zasługi.*

Komentarze

Trwa ładowanie