Indonezyjska masakra pięścią i tasakiem

To film, który nie trafi do każdego widza. Fanów „nawalanki” w amerykańskim stylu może rozczarować próba psychologizacji postaci, która sprawia, że mimo niezwykle dosadnej, przypominającej gry komputerowe warstwy wizualnej, w historii pojawia się ślad wahania, subtelności. Z kolei tych, którzy spodziewają się nowocześniejszej powtórki „Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka”, „Raid” przerazi. To naprawdę mordercze, mocne doświadczenie tylko dla najtwardszych zawodników.

Ciekawie rozegrana jest kwestia budowania napięcia poprzez konsekwentne wykorzystywanie przestrzeni. Akcja rozgrywa się w wieżowcu, po którego kolejnych piętrach wspina się ekipa komandosów z jednostki SWAT, mająca odbić mafijne centrum zarządzania, usytuowane na samym szczycie. Zamknięcie buduje duszną, klaustrofobiczną atmosferę, która świetnie komplementuje generującą krew, pot i łzy akcję. Wielopiętrowy budynek przypomina piekło, z jego kolejnymi kręgami. Pokonując każdy poziom, bohaterowie są bliżej sedna, ale jednocześnie zaciska się wokół nich pętla niebezpieczeństwa. Budynek, który mają zdobyć, staje się pułapką niemal bez wyjścia, więzieniem pełnym przypadkowych zagrożeń i nieprzewidzianych utrudnień. Jest jak labirynt, gdzie jedna zła odpowiedź na zagadkę może zabić.

„Raid” jest filmem, który albo „kupuje się” w stu procentach, wczuwa się w niego i daje mu się prowadzić, albo nie ma się z niego żadnej przyjemności – może poza kiwaniem z podziwem głową w reakcji na nowoczesne, spektakularne choreografie scen walki. Dla niektórych polubienie „The Raid” będzie misją niemożliwą. Jednak pewne jest, że oczy części widzów zaświecą się po seansie jak drogocenne kamienie. Ci będą sobie powtarzać pełni ekscytacji: „Mamy nowy kultowy film”.