Marian Opania: Choć jest powszechnie uwielbiany, podpadł wielu osobom

Jego zdolności komediowe są nie do przecenienia, choć Marian Opania dał się poznać w trakcie swojej ponad 50-letniej pracy zawodowej jako aktor wszechstronny, potrafiący choćby nawet z najskromniejszej rólki uczynić postać charakterystyczną i zapadającą w pamięć.

Aż trudno uwierzyć, że Opania jest, jak sam mówi, smutnym, zakompleksionym człowiekiem, który w swoim życiu zetknął się z wieloma przejawami niechęci i nienawiści – gdy był młody, podejrzewano go o skłonności homoseksualne, a nawet przepowiadano, że wyląduje za kratami. A potem, odrzucając rolę w „Smoleńsku”, naraził się środowiskom prawicowym i został zlinczowany na łamach paru gazet.

Jego mama spodziewała się, że urodzi dziewczynkę – miała już nawet wybrane imię: Maria. Kiedy na świat przyszedł chłopiec, nadano mu imię Marian, ale i tak rodzina wołała na niego „Maryś”. Tego przezwiska do tej pory używają przyjaciele. Dla dorastającego chłopaka było to bardzo krępujące.

- Wstydziłem się cholernie przed kolegami – wspominał Opania w „Playboyu”.

- Ciarki mi od tego przechodziły. Urodziłem się 1 lutego, ale nie obchodzę imienin „na Mariana” jak inni, tylko „na Marii”, bo miałem być dziewczynką. Żona komentuje to: „To chyba widać”.

Niski chłopiec o dziecięcej twarzy, w dodatku pochodzący „z prowincji”. Opania nie miał łatwego dzieciństwa

W dodatku był chłopcem lękliwym, niezbyt wygadanym i niepozornym fizycznie. Wiedział, że aby przetrwać wśród rówieśników, musi udowodnić, że wcale się ich nie boi.

- Wykształciłem w sobie specyficzną pseudoodwagę – mówił w „Playboyu”.

Zaczął trenować boks i wkrótce okazało się, że potrafi powalić nawet trzech napastników naraz.

- Serce skakało mi jak nieprzytomne, a krew odpływała do nóg. Niby paniczny lęk, ale gdy dodawałem do tego moją siłę i szybkość– nie można było mnie zatrzymać. Kompleksy bywają potworną siłą napędową.

Potem, już na studiach teatralnych, bał się, że z taką „charakterystyczną fizjonomią” nie będzie traktowany poważnie i zabraknie dla niego ról. Łapał się wszystkich możliwych sposób, by jakoś zmienić swój wygląd.

Ale, choć był mikrego wzrostu, nie mógł narzekać na brak powodzenia. Swoją przyszłą żonę poznał w szkole, kiedy miał 17 lat. Odbił ją ówczesnemu narzeczonemu i sam poprosił o jej rękę. Zgodziła się od razu.

– Razem występowaliśmy w konkursach recytatorskich. I to nas do siebie zbliżyło. Sztuka – opowiadał.

Ale dokuczano mu nie tylko ze względu na wzrost. Kiedy skończył studia i dostał pracę w teatrze, szybko pojawiły się plotki, że Opania jest homoseksualistą.

- Po przedstawieniu Edward II Marlowa, w którym grałem następcę tronu w obcisłym skórzanym kostiumie, do teatru zaczęły przychodzić adresowane do mnie listy. A na nich motylki, kotki i wyznania miłosne od jakiegoś studenta polonistyki z Krakowa – opowiadał w „Playboyu”.

W środowisku zawrzało, gdy któregoś dnia kuzyn Opanii, który miał u niego nocować, przyszedł pożyczyć klucze.

Wtedy był wściekły, ale dziś patrzy na to z dystansem i nawet go to bawi. Ma przecież żonę, dzieci i wnuki.

- Ale i tak dla niektórych Wiktor Zborowski jest pewnie moją dziewczyną – komentował.

Jak twierdzi, kompleksów nie pozbył się do tej pory. A jego wizerunek, który widzowie znają z filmów i telewizji, nie ma nic wspólnego z jego prawdziwą osobowością.

- Ja nie jestem ten miły, uśmiechnięty Marian Opania. W środku drzemie diabelny charakter – twierdził w Polskim Radiu.

- Przezywają mnie „bulterier”. Tylko wyglądam na spokojnego i łagodnego. W podstawówce kolega nazwał mnie karłem i to się źle dla niego skończyło, bo wybiłem mu zęby – wspominał w portalu Wisła Nasze Miasto.

- Wszystko wynika z kompleksów, którymi mógłbym wybrukować spory placyk. Zawsze raczej zaniżam swoją wartość. Staram się nie wychylać – dodawał.

Ale jak się wychyli, to potrafi rozpętać prawdziwą burzę. Już w młodości twierdził, że ze względu na swój bezkompromisowy charakter skończy za kratami.

- Kiedyś, śmiejąc się, powiedziałem do Wiktora Zborowskiego, że przyjdzie czas, że będzie mi przynosił paczki do więzienia. A on: „Jakie paczki? Jestem twoim przyjacielem. Posadzą mnie razem z tobą” - wspominał aktor.

Kiedy odrzucił rolę Lecha Kaczyńskiego w „Smoleńsku”, tłumacząc to względami politycznymi, w mediach zawrzało. Jedni gratulowali mu odwagi, inni uznali go za „zdrajcę”.

- Młody sąsiad, student AWF-u, ostrzegł mnie, że jacyś tacy zmawiają się i chcą zrobić demonstrację przed moim domem – mówił.

Antoni Krauze grzmiał więc o zakończeniu wszelkiej współpracy, a prawicowcy nazwali go członkiem bezpieki, sympatykiem SB, człowiekiem, który na ekranie tak dobrze wcielał się w negatywnych bohaterów, że na pewno „zło ma we krwi”, a także „słabym kabareciarzem”. Opania przyznawał, że sam nie mógł uwierzyć w tę nagonkę, ale zapewniał, że podjęcia tej decyzji nie żałował nawet przez chwilę. (sm/gk/ls)