Trwa ładowanie...
recenzja
20-04-2015 13:51

"Night Moves":Eko-szachy [RECENZJA]

"Night Moves":Eko-szachy [RECENZJA]Źródło: East news
d17m7x7
d17m7x7

W swoim nowym filmie *Kelly Reichardt przygląda się trójce młodych ludzi, którzy postanawiają wysadzić zagrażającą środowisku tamę. Jak zawsze w jej filmach, bohaterowie nie wiedzą, że są częścią większego obrazu.*

Reichardt, choć debiutowała w 1994, prawdziwego uznania doczekała się dopiero w latach 2008-2010, kiedy wyreżyserowała dwa filmy z Michelle Williams – prosty dramat „Wendy i Lucy” oraz medytacyjny western „Meek's Cutoff”. Oba bazowały na niespiesznej kontemplacji – rzeczywistości leniwie przelewającej się przez ekran, niespektakularnej, zwyczajnej. Reichardt lubi długi ujęcia i ciszę. Wracając po kilku latach przerwy z nowym projektem, dowodzi, że nic się w jej rzemiośle nie zmieniło. A może powinno.

Bohaterami „Night Moves” jest troje młodych ekoterrorystów, którzy wysadzają tamę. Dystrybutor obiecuje na plakacie „napięcie nie do wytrzymania”, ale to nie do końca prawda. Przynajmniej nie w standardowym rozumieniu tego słowa. Bardziej niż o wyczekiwanie w niepokoju na to, co się wydarzy, jesteśmy świadkami napięcia stricte emocjonalnego – bohaterowie uginają się pod ciążącą na nich odpowiedzialnością, gdy okazuje się, że wybuch zabił przypadkową osobę.

Reichardt cierpliwie dawkuje kolejne wydarzenia, odmierzając je – jak zwykle – długimi ujęciami i chwilami ciszy. Czasami pozbawia je kulminacji. Przykładowo, wybuchu tamy nie widzimy w ogóle, a jedynym tego objawem są jadące na sygnale wozy strażackie, które bohaterowie mijają, oddalając się z miejsca zdarzenia. Zostawiając tyle przestrzeni reżyserka próbuje rozpisać prosty dylemat – jak wiele potrzeba, by w człowieku zrodziły się strach, desperacja i agresja? „Night Moves” to wycofany, nieprzymilający się widzowi psychologiczny thriller, w którym wszystkie te emocje w końcu dopadają bohaterów, rozpoczynając spiralę zdarzeń, od których nie będzie już ucieczki.

Ale jednocześnie, decydując się na wygaszenie ekranowych wydarzeń, Reichardt pozbawia je spodziewanej siły. Długie, nie zawsze trafione ujęcia spychają film w kierunku kina festiwalowego, a dylematy bohaterów stają się bardziej mgliste, odległe. Sam film domaga się cierpliwości, ale czy ostatnia scena – otwarta, niczego niedookreślająca – ją rekompensuje?

Ocena: 6/10

d17m7x7
Oceń jakość naszego artykułu:
Twoja opinia pozwala nam tworzyć lepsze treści.

Komentarze

Trwa ładowanie
.
.
.
d17m7x7

Pobieranie, zwielokrotnianie, przechowywanie lub jakiekolwiek inne wykorzystywanie treści dostępnych w niniejszym serwisie - bez względu na ich charakter i sposób wyrażenia (w szczególności lecz nie wyłącznie: słowne, słowno-muzyczne, muzyczne, audiowizualne, audialne, tekstowe, graficzne i zawarte w nich dane i informacje, bazy danych i zawarte w nich dane) oraz formę (np. literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne, programy komputerowe, plastyczne, fotograficzne) wymaga uprzedniej i jednoznacznej zgody Wirtualna Polska Media Spółka Akcyjna z siedzibą w Warszawie, będącej właścicielem niniejszego serwisu, bez względu na sposób ich eksploracji i wykorzystaną metodę (manualną lub zautomatyzowaną technikę, w tym z użyciem programów uczenia maszynowego lub sztucznej inteligencji). Powyższe zastrzeżenie nie dotyczy wykorzystywania jedynie w celu ułatwienia ich wyszukiwania przez wyszukiwarki internetowe oraz korzystania w ramach stosunków umownych lub dozwolonego użytku określonego przez właściwe przepisy prawa.Szczegółowa treść dotycząca niniejszego zastrzeżenia znajduje siętutaj