Olaf Lubaszenko: Król polskiej komedii ma już 45 lat

Zobaczcie, jak przystojny był w czasach, gdy filmy z jego udziałem szturmem podbijały polskie kino

Ostatnio niepokój fanów wzbudziła niepokojąca przemiana ich idola – Lubaszenko przybrał na wadze (waży prawie 140 kg!) i nie przypomina już szczupłego amanta, który w latach 90. brylował na ekranach. Dopiero niedawno aktor, mający już dość złośliwych komentarzy na temat swojej tuszy, wyjaśnił, że nadwaga jest wynikiem choroby, a nie nieumiarkowanego obżarstwa czy depresji.

W dodatku w gazetach stale pojawiają się informacje, że Lubaszenko zamierza na dobre zniknąć z ekranów. W karierze przeszkadzać ma mu nie tylko stan zdrowia, ale i... brak interesujących propozycji.

- Olaf jest rozgoryczony. Mało grywa, czuje się pomijany i myśli o tym, żeby całkowicie dać sobie spokój z kinem – twierdził w Fakcie znajomy aktora.

Fani aktora są jednak dobrej myśli – Lubaszenko wydaje się bowiem mocno związany ze światem filmu. Urodził się w artystycznej rodzinie; jego rodzice, Asja Łamtiugina i Edward Linde-Lubaszenko, są aktorami.

On sam, choć początkowo marzył raczej o karierze trenera piłkarskiego, nie zdołał umknąć przeznaczeniu i po kilkunastu latach poszedł w ich ślady.

Do filmowego świata trafił wyłącznie dzięki swojemu talentowi, nie wykorzystywał rodzinnych koneksji ani znajomości. Jako 13-latek wygrał konkurs recytatorski i zaproszono go na casting. Od razu spodobał się osobom odpowiedzialnym za dobór obsady i zaproponowano mu dołączenie do ekipy serialu „Życie Kamila Kuranta” (1982).

- Mama była raczej niechętna, a ojciec dowiedział się o moim debiucie, dopiero gdy zobaczył mnie w telewizji – mówił później w wywiadzie dla Playboya.

Potem posypały się kolejne propozycje. Lubaszenko zagrał chociażby w „Krótkim filmie o miłości” (1988), „Krollu” (1991) i „Zabić Sekala” (1998), serialach „Pogranicze w ogniu” czy „Ekstradycja 2”.

Wreszcie sam zabrał się za reżyserię, ma na swoim koncie doceniane przez publiczność i krytykę filmy, między innymi: „Sztos” (1997), „Chłopaki nie płaczą” (2000), „Poranek kojota” (2001) i „E=mc2” (2002).

Życie w artystycznej rodzinie nie było proste – Lubaszenko dorastał, poznając zawód aktora od podszewki, ze wszystkimi jego wadami i zaletami.

Jako nastolatek zbuntował się i nie chciał podążać śladami rodziców. Wbrew radom przyjaciół nie zdecydował się na studia aktorskie, zdawał na socjologię, filologię słowiańską, bohemistykę, próbował też swoich sił na Wydziale Teologii Prawosławnej.

Nie ukrywa, że żałuje swojej decyzji i trochę mu wstyd, że w młodości zrezygnował ze zdobycia aktorskiego dyplomu.

- Walczyłem z przeznaczeniem, próbując studiować wszystko, tylko nie aktorstwo. Moje braki w wykształceniu to zresztą nie powód do przechwałek. To raczej bolesna, krwawiąca rana w życiorysie – zwierzał się w Playboyu.

Nie chciałby wracać do lat młodości – na siebie z dawnych lat patrzy nieco krytycznie; teraz jest dojrzałym, znacznie mądrzejszym człowiekiem. Choć nie ukrywa, że chętnie zobaczyłby w lustrze młodszą o kilkanaście lat twarz.

- Zachowałbym fizyczność sprzed lat, ale osobowość wolę dzisiejszą. Z takiego połączenia prawdopodobnie powstałby Frankenstein. A tak na poważnie, to dziś jestem kompletnie innym człowiekiem. Siebie młodego postrzegam jako zupełnie obcą osobę.

Na dużych ekranach gości coraz rzadziej, niechętnie pojawia się też na imprezach branżowych. Woli stać z boku, uczestnicząc tylko w takich projektach, których realizacja sprawia mu przyjemność.

- Obecne życie towarzyskie i jego charakter nie za bardzo mi odpowiada. W tej chwili życie towarzyskie bywa reżyserowane i mało w nim spontaniczności. Ja zawsze lubiłem kameralne imprezyw towarzystwie przyjaciół, a nie bankiety promocyjne organizowane przez wielkie korporacje. Nic dziwnego, że nie uczestniczę w tym zbyt intensywnie. Czasami tylko prowadzę zamknięte imprezy filmowe, ale tego nie widać – wyjaśniał w jednym z wywiadów.
(sm/mn)