Po prostu kultowy

Tak naprawdę to trudno cokolwiek powiedzieć o tym filmie. Wymyka się bowiem wszelkiej klasyfikacji. Czy jest to dramat czy komedia? Satyra na rzeczywistość czy tragedia ludzi, którzy nie kontrolują swojego życia? Czarno – biały obraz z buntowniczą, punkową muzyką w tle; pół - amatorskie zdjęcia, uboga scenografia; nic się z początku nie dzieje – a jednak... nie sposób się oderwać od ekranu.

Gdy poznajemy bohaterów, zaczynamy wraz z nimi przeżywać kolejny zwykły dzień i próbujemy utożsamiać się z nimi, by w miarę rozwoju akcji doświadczać coraz bardziej nienormalnych rzeczy... to wkraczamy w pełni w magię oszczędnego kina Kevina Smitha. I tu nasuwa mi się porównanie : gdyby, ten film powstał później, można by go wpisać w nurt duńskiej Dogmy – w pełni oddaje jej klimat.

To co najbardziej urzeka w „Sprzedawcach”, to niezwykły humor i ciekawe postacie. Najpierw Dante (Brian O’Hallloran) – zwykły sprzedawca, marzący o lepszym życiu, ale nie mający odwagi nic w nim zmienić i który ma zwyczajnie życiowego pecha, i jego przyjaciel Randal (rewelacyjny Jeff Anderson) – najbardziej leniwy, opryskliwy i najmniej odpowiedzialny pracownik – którym każdy chyba... chciałby po trochu być. Ich różne postawy wobec życia prowokują nieustanne rozmowy między nimi o wszystkim i to właśnie na nich oparta jest fabuła. Wygłaszane przez nich bezczelne czasem, ale boleśnie celne uwagi bez ogródek obnażają wiele prawd o nas samych.

Mimo oszczędnej narracji w filmie dzieje się naprawdę dużo. Można czasami pękać ze śmiechu, by za chwilę przecierać oczy ze zdumienia patrząc na to, co przydarza się Randalowi, Dantemu i Caitlin, jego ukochanej. Niektóre sceny i dialogi na długo zapadają w pamięć. Do tego mamy jeszcze najbardziej nietuzinkową parę w historii kina : dwóch antypatycznych obwiesiów, zboczonych dealerów, których – po prostu nie da się nie lubić – czyli Jay I Cichy Bob (Jason Mewes i Kevin Smith we własnej osobie). Mimo, iż mało wnoszą do fabuły, nie sposób wyobrazić sobie tej produkcji bez nich.

Oglądając „Sprzedawców” przychodzi mi na myśl nasz słynny „Rejs” i choć film Kevina jest bardziej absurdalny, to humor w obu przypadkach jest podobny. Myślę, że obu reżyserom podobałyby się nawzajem ich produkcje.

„Sprzedawców” koniecznie trzeba zobaczyć – każdy odnajdzie w nich coś dla siebie. Dostaniemy kilka interesujących prawd o życiu i sporą dawkę swoistej filozofii, z którą nie sposób się nie zgodzić – a wszystko to w lekkiej formie. Warto mieć go też w swojej wideotece i oglądać za każdym razem na nowo. Zapewniam, że smakuje coraz lepiej.