Ewa Wiśniewska
Popularna aktorka filmowa i teatralna, od prawie pół wieku obecna na ekranie. Znana i pamiętana m.in. jako tytułowa „Doktor Ewa”, kniahini z „Ogniem i mieczem”, Róża z „Cudzoziemki”, czy Anna Krzakoska z „Co mi zrobisz jak mnie złapiesz” Stanisława Barei. Siostra aktorki Małgorzaty Niemirskiej. Przez lata uznawana za jedną z najpiękniejszych polskich aktorek.
Urodziła się 25 kwietnia 1942 roku w Warszawie. Już jako 14-latka zadebiutowała w niewielkim epizodzie w „Kanale” Andrzeja Wajdy, a w roku 1959 zwyciężyła w konkursie „Piękne dziewczęta - na ekrany”, organizowanym przez czasopismo „Film”, co dało jej z kolei możliwość epizodycznego występu w „Zezowatym szczęściu” Andrzeja Munka (1960).
Studiowała w warszawskiej PWST, którą ukończyła w 1963 roku, stając się jedną z najmłodszych absolwentek szkoły. Rok później zadebiutowała na scenie Teatru Ludowego w Warszawie, z którym związała się na całą następną dekadę. Po kilku sezonach spędzonych na deskach teatrów: Kwadrat i Nowego, w 1983 roku została aktorką Teatru Ateneum w Warszawie.
** Jej pierwszą większą rolą ekranową był występ u boku Tadeusza Łomnickiego i Andrzeja Łapickiego w rozrachunkowym filmie „Życie raz jeszcze” Janusza Morgensterna (1964).**
Rok później zagrała z Lucyną Winnicką i Zbigniewem Cybulskim w filmie „Sam pośród miasta” (1965), a w 1969 roku - u boku Ryszarda Filipskiego w kryminalnym filmie „Tylko umarły odpowie” Sylwestra Chęcińskiego.
** Popularność przyniosły jej występy na małym ekranie, przede wszystkim w tytułowej roli w serialu „Doktor Ewa” Henryka Kluby (1970), w popularnych produkcjach „Janosik” (1973) i „Stawka większa niż życie” (1967), w kostiumowych mini-serialach „Wielka miłość Balzaka” Wojciecha Solarza (1973) i „Lalka” Ryszarda Bera (1977), czy cyklach TV „Trzy kroki po ziemi” Edwarda Skórzewskiego i Jerzego Hoffmana oraz „Perły i dukaty” Józefa Hena (1965).**
Koniec lat 70-tych obfitował w znaczące występy filmowe – u boku Krzysztofa Kowalewskiego w komedii „Co mi zrobisz, jak mnie złapiesz” Stanisława Barei (1978), Jana Fronczewskiego i Gabrieli Kownackiej w słynnej produkcji muzycznej „Hallo Szpicbródka czyli ostatni występ króla kasiarzy” Janusza Rzeszewskiego i Mieczysława Jahody (1978), w roli agentki gestapo w filmie wojenno-sensacyjnym „Umarli rzucają cień” Juliana Dziedziny (1978) i w jednej z głównych ról w „Paciorkach jednego różańca” Kazimierza Kutza (1979).
Kontynuowała występy filmowe w kolejnej dekadzie, pojawiając się na planie filmów w reżyserii Janusza Kijowskiego („Głosy” 1980), Tadeusza Konwickiego („Dolina Issy” 1982), Tomasza Zygadły („Odwet” 1982, „Sceny dziecięce z życia prowincji” 1985), czy Wojciecha Jerzego Hasa („Osobisty pamiętnik grzesznika przez niego samego spisany” 1985). Dała pierwszoplanowy występ u boku Jana Frycza w „Mgle” Adama Kuczyńskiego i ponownie zagrała żonę bohatera granego przez Kowalewskiego w znanej produkcji „Lata dwudzieste…lata trzydzieste…” Rzeszewskiego (oba 1983),** jednak największy sukces odniosła dzięki roli Róży – głównej bohaterki filmu Ryszarda Bera „Cudzoziemka”, która przyniosła jej nagrodę aktorską na FPFF w Gdyni, Złotą Kaczkę, Nagrodę Szefa Kinematografii oraz tytuł „Gwiazdy Filmowego Sezonu” podczas Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie (1986).**
Kolejną dekadę otworzyła występem w słynnej „Ucieczce z kina ‘Wolność’” Wojciecha Marczewskiego i rolą u Krzysztofa Zanussiego w biograficznym dramacie o Maksymilianie Kolbe (oba 1990). W kolejnych latach nieco rzadziej pojawiała się na ekranach, dają jedynie niewielkie występy w takich produkcjach, jak „Młode wilki”, „Przeklęta Ameryka”, „Wszystkie pieniądze świata”, czy „Złoto dezerterów”.
Powróciła świetną kreacją kniahini Kurcewiczowej w ekranizacji „Ogniem i mieczem” Henryka Sienkiewicza, w reżyserii Jerzego Hoffmana (1999, Orzeł za najlepszą rolę drugoplanową).
Znane występy w kostiumowych produkcjach dała również jako Calanthe, królowa Cintry w słynnej ekranizacji „Wiedźmina” (2001) i jako wiedźma Jarucha w „Starej baśni” Hoffmana (2003).
Dała ważne, filmowe występy obok Magdaleny Cieleckiej w „Listach miłosnych” Sławomira Kryńskiego (2001) i „Po sezonie” Janusza Majewskiego (2005) oraz wzięła udział w serialach: „Miasteczko” (2000-2001), „Egzamin z życia” (2005), „Na Wspólnej” (2003-2008) i „Na dobre i na złe”, gdzie kreowała postać pani Weiss-Korzyckiej, matki Hernyka (2004-2006).
Ewa Wiśniewska ma na swoim koncie wiele znaczących ról teatralnych (60 w samym tylko Teatrze Telewizji). W 2004 roku została uhonorowana prestiżową nagrodą Feliksa Warszawskiego za role Matki, Cioci, Królowej i Hrabiny w „Błądzeniu” w Teatrze Narodowym.
** W 1979 roku została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi, a w 2000 roku odcisnęła dłoń na Promenadzie Gwiazd podczas V Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach.**
