Marilyn Monroe: Ostatecznie jestem kobietą i bardzo mnie to cieszy

Dowiedz sie więcej o niebanalnym życiu Marilyn Monroe, zobacz zdjęcia i przeczytaj jej najsłynniejsze wypowiedzi!

Urodziła się 1 czerwca 1926 roku w Los Angeles. Nie miała łatwego dzieciństwa – psychiczne problemy jej matki, Gladys Baker uniemożliwiły jej opiekę nad córką, z ustaleniem ojcostwa od początku były problemy, w związku z czym jako dziewczynka większość czasu spędziła w domach opiekuńczych i sierocińcach.

"Byłam nieporozumieniem. Moja mama nigdy nie chciała mnie mieć."

W latach 1937-42 pozostawała pod opieką przyjaciela rodziny i jego żony. W wieku 16 lat, kiedy małżeństwo nie mogło się nią dłużej opiekować, została postawiona przed dylematem – wyjścia za mąż lub powrotu do domu dziecka. Wybrała to pierwsze i poślubiła swojego pierwszego z trzech mężów.

"Zawszę dostaję ten gorzki koniec lizaka."

Jej twarz została odkryta przez fotografa prasowego w połowie lat 40-tych. Przyszła gwiazda pracowała wówczas w jednej w fabryk w Burbank.

"Na wszystko, co się opłaca posiadać, warto czekać."

Ponieważ była niezwykle fotogeniczna, szybko stała się wziętą fotomodelką, a jej twarz zaczęła zdobić okładki znanych magazynów mody. Obiektyw aparatu i kamery „kochał” – wówczas jeszcze – Normę Jeane.

"Ostatecznie jestem kobietą i bardzo mnie to cieszy."

Zaczęła uczęszczać na lekcje aktorstwa, pobierała naukę m.in. u tak znakomitych aktorek jak Jean Harlow i Lana Turner. Szybko (w 1946 roku) podpisała kontrakt z 20th Century Fox.

"Jeśli nie mogę być matką, chcę być chociaż aktorką. Ja muszę być kimś! I chcę być w tym dobra!"

W tym samym czasie ufarbowała też włosy na charakterystyczny, platynowy blond i zmieniła imię i nazwisko („pożyczyła” je sobie od swojej babci).

"Hollywood to miejsce gdzie płaci się 1000$ za pocałunek, a 50 centów za duszę."

W 1947 roku zadebiutowała w epizodycznej roli w filmie „Szokująca panna Pilgrim”, następnie pojawiła się w małej, ale znaczącej roli w filmie „Asfaltowa dżungla” Johna Hustona (1950) oraz – obok Bette Davis – w głośnej produkcji „Wszystko o Ewie” (1950).

"Diamenty to jedyni przyjaciele kobiety."

Przełomowym występem był udział w filmie „Niagara” (1953), dzięki któremu zyskała status prawdziwej gwiazdy.

"Sława budzi zawiść. Ci, których napotykasz, myślą sobie, no dobrze, kim ona właściwie jest, kim jej się zdaje, że jest, ta cała Marilyn Monroe. Czują, że twoja sława daje im jakiś przywilej, aby podejść do ciebie i coś ci powiedzieć, cokolwiek, wszystko jedno co, a to i tak nie zrani twoich uczuć - tak jakby przydarzyło się to twojemu ubraniu."

Kolejne filmy z jej udziałem, to m.in.: „Mężczyźni wolą blondynki” Howarda Hawksa (1953), „Jak poślubić milionera” (1953), „Rzeka bez powrotu” Ottona Premingera (1954), „Słomiany wdowiec” Billy’ego Wildera (1955, nominacja do nagrody BAFTA), „Książę i aktoreczka” Laurence’a Oliviera (1957, kolejna nominacja dl nagrody BAFTA), „Przystanek autobusowy” (1957, nominacja do Złotego Globu), czy wreszcie słynna komedia „Pół żartem, pół serio” (1959) Billy’ego Wildera, za którą otrzymała Złoty Glob.

"Kariera to piękna rzecz, ale nie możesz się do niej przytulić w zimną noc."

W 1956 roku założyła własną wytwórnię filmową, sygnowaną jej nazwiskiem, która wyprodukowała wspomniane już filmy „Przystanek autobusowy” oraz „Książę i aktoreczka”.

"Kobieta łatwiej przyzna, że nie ma racji, gdy ma rację, niż gdy jej nie ma."

W 1960 roku zagrała w muzycznym filmie „Pokochajmy się” George’a Cukora, a rok później stworzyła kreację odmienną od dotychczasowych, w których grała z reguły role emanujących erotyzmem i będących obiektem pożądania męskich bohaterów, głupiutkich ślicznotek.

"Skąd mam wiedzieć czego mężczyźni oczekują po symbolu seksu? W końcu jestem dziewczyną!"

Filmem, w którym stworzyła tę odmienną, jednocześnie najlepszą i – niestety – ostatnią kreację aktorską był film „Skłóceni z życiem” Johna Hustona (1961), gdzie wystąpiła obok Clarka Gable.

"Jeśli wodospad Niagara jest jednym z 7 cudów świata, to Marilyn Monroe jest ósmym."

W trakcie realizacji kolejnego filmu, wytwórnia na wskutek różnych okoliczności (m.in. problemy psychiczne aktorki – napady depresji i histerii, które uniemożliwiały normalną współpracę na planie), rozwiązała z nią umowę.

"Pieniądze szczęścia nie dają – dopiero zakupy."

Miesiąc później, 5 sierpnia 1962 roku znaleziono ciało aktorki w jej domu w Kalifornii. Zmarła na skutek przedawkowania środków nasennych.

"Cóż z tego, że człowiek ma cały świat, kiedy straci duszę?"