Barbara Rylska

Aktorka, artystka estrady i kabaretu, piosenkarka. Po dziś dzień kojarzona jest najlepiej z rolą żony ‘wiecznego’ dyrektora w komedii Stanisława Barei – „Poszukiwany, poszukiwana” oraz z muzycznymi występami w Kabarecie Starszych Panów.

Urodziła się 20 stycznia 1936 roku w Warszawie. Studiowała w tamtejszej PWST, której absolwentką została w 1959 roku. Jeszcze w tym samym roku zadebiutowała na scenie teatralnej i po raz pierwszy pojawiła się w spektaklu Teatru TV (jako prostytutka w „Podróży” wg Stanisława Dygata, w reżyserii Stanisława Wohla). Od wielu lat związana jest z warszawskim Teatrem Kwadrat.

Uzdolniona wokalnie, od początku kariery udzielała się jako piosenkarka. Występowała w kabaretach: Szpak, Dudek oraz w słynnym, telewizyjnym Kabarecie Starszych Panów. Ma na swoim główne role w scenicznych musicalach (m.in. „My Fair Lady”, „Królowa Przedmieścia”) oraz wiele, koncertowych występów w kraju i zagranicą (Kanada, Jugosławia, ZSRR, Stany Zjednoczone).

Zasłynęła dzięki interpretacjom utworów z okresu dwudziestolecia międzywojennego (m.in. „Sex Appeal”, „Ja się boję sama spać”, „Blady Niko”, „Bubliczki”, „Ja się boję utyć”). Za całokształt działalności związanej właśnie z tym okresem, została uhonorowana Nagrodą Specjalną Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – Złotym Liściem Retro (2008). Drugim laureatem tej nagrody był wóczas Bohdan Łazuka. Laury dla artystów zostały wręczone podczas ich wspólnego benefisu, który odbył się w Teatrze Kwadrat.

Mimo, że jej filmografia nie należy do imponujących pod względem rozmiaru, to jednak część ról, które zagrała, bez trudu pamięta się po dziś dzień. Debiutowała w pierwszoplanowej roli piosenkarki Krystyny w kryminalnym filmie „Ostatni kurs” Jana Batorego (1963). Jeszcze w tym samym roku pojawiła się u boku Bronisława Pawlika w komedii „Smarkula” Leonarda Buczkowskiego oraz wzięła udział w udanym, nowelowym debiucie reżyserskim Jerzego Stefana Stawińskiego „Rozwodów nie będzie”, grając świadka na ślubie bohaterów pierwszej noweli (w tych rolach: Marta Lipińska i Władysław Kowalski).

W 1967 roku raz jeszcze wcieliła się w postać piosenkarki, tym razem o barwnym nazwisku Miecia Kopyto (vel Renata Sieniawska) w psychologicznym filmie „Julia, Anna, Genowefa...” Anny Sokołowskiej, a po pięciu latach przerwy zagrała bodaj najsłynniejszą ze swoich ról – żony ‘wiecznego’ dyrektora (Jerzy Dobrowolski) w słynnej komedii Stanisława Barei „Poszukiwany, poszukiwana” z Wojciechem Pokorą w roli głównej (1972). Do powszechnego obiegu weszła filmowa kwestia Rylskiej, w której przedstawia swojego małżonka słowami: „Mój mąż jest z zawodu dyrektorem”.

Następnie zniknęła z ekranów na blisko trzy dekady, w międzyczasie pojawiając się jedynie w telewizyjnych spektaklach teatralnych (m.in. jako Jenny w „Operze za trzy grosze” Kurta Weilla, w reżyserii Edwarda Dziewońskiego 1976, Klotylda w „Paryżance” Henry’ego Becque, w reżyserii Jana Kulczyńskiego 1977, Penelopa w „Cieszmy się życiem” Harta Mossa i Georga S. Kaufmana, w reżyserii Dziewońskiego 1992, babcia Przemka w „?...Zapytał czas” Krystyny Siesickiej, w reżyserii Izabelli Cywińskiej 1999).

* Powróciła w 2000 roku, dołączając do obsady popularnej telenoweli „Adam i Ewa” z Waldemarem Goszczem i Katarzyną Chrzanowską w rolach tytułowych. Rylska grała w serialu poboczną rolę ciotki Adama. W tym samym roku pojawiła się też w gościnnych, ‘ciotecznych’ rolach na planie innych produkcji TV: „Rodzina zastępcza” i „Lokatorzy”.*