Brunet poranną porą...

Nie owijając w bawełnę, Woody nakręcił jeden ze słabszych swoich filmów. Piszę to jako jego oddany, często bezkrytyczny, wielbiciel. Nakręcił film błahy, miałki, pozbawiony humoru i konfliktu z prawdziwego zdarzenia, co nie przytrafiło mu się… Ha, chyba nigdy.

Czyżby zmęczenie dało o sobie znać? Czasy, kiedy Allen kręcił wytrawne komediodramaty dla nowojorskiej bohemy, dawno minęły. Dziś podstarzały okularnik rzadko już wraca do dawnej formy (w ostatniej dekadzie zrobił to bodajże raz – przy „Wszystko gra”), pielęgnując raczej wiecznego chłopca w sobie. Układ wydaje się zresztą jasny. On wciąż kręci jeden film rocznie, a my – pod warunkiem, że tytułujemy się jego wielbicielami - przyjmujemy go z całym dobrodziejstwem inwentarza.

Można więc spojrzeć przychylnie na ostatnie jego, trochę rozmemłane i zaprawione zbyt przystępnymi tezami, filmy, ale „…brunet”, płynąc na fali europejskich wojażów Woody’ego, prosi o zdecydowanie zbyt wiele.

Przede wszystkim, nie ma tu autonomii względem poprzednich jego dokonań, co dziwi o tyle, że każdy z ostatnich filmów Allena czymś się wyróżnia. Każdy ma swoje gwiazdy, które budują mu niezależny mit, w każdym z jakiegoś powodu liczy się tło – Londyn, Nowy Jork, Iberia. A tutaj? Wątki – kryzys wieku średniego, niewierność, miłosne frustracje i fascynacje, pokręcone koleje losu – bez wyjątku zaczerpnięte są z innych, lepszych jego filmów. Obsada obfituje zaś w nazwiska powyciągane z krain do tego stopnia egzotycznych, że nie potrafi znaleźć ze sobą wspólnego języka.

Jest tu Naomi Watts, są Antonio Banderas i Anthony Hopkins i Josh Brolin, jest Freida Pinto. Wszyscy ładnie wyglądają, romansują, unieszczęśliwiają się za wszelką cenę i… nic poza tym. Aktorskiego kolektywu, co było normą u Allena choćby w latach 70. i 80., w żaden sposób nie tworzą. Także tło, czyli odwiedzony raz wtóry Londyn, nie znajduje większego uzasadnienia, niczego nie determinuje, nie dopełnia.

Pierwszy raz jestem w obliczu Allena bezradny. Nie wiem co z jego filmu wyczytać. Że kłamstwo ma krótkie nogi? Że z wiekiem wszystkim nam odbija i zaprzedajemy swe młodzieńcze ideały? Że niezbadane są koleje losu? Ale przecież… Wszystko to już było, naprawdę! Woody przerobił każdy z tych wątków, z każdym z nich się skonfrontował.

W tym kontekście, jego najnowszy film przypomina kolorową widokówkę z ulubionego miasta, na której… nic nie wpisano, nawet pozdrowień. Niby miło, a jednak…