Znana, lubiana i łatwo rozpoznawalna aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna. Jej znakiem charakterystycznym były specyficznie ufryzowane, płomiennorude włosy. Była jedną z najbardziej zmysłowych gwiazd polskich dekady lat 80-tych.

Urodziła się 3 maja 1957 roku w Warszawie, w rodzinie filmowca – jej mama, Barbara Sałacka jest reżyserką telewizyjną. Studiowała na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi, którą ukończyła w 1981 roku, dyplom zrobiła jednak dopiero cztery lata później. W międzyczasie, na kilka lat wyemigrowała z kraju, wraz z ówczesnym mężem, Krzysztofem Krauze. W latach 1981-83 była aktorką wiedeńskiego Volkstheater, następnie wyjechała na krótko do Paryża. Po powrocie do kraju, przez pewien czas była związana z teatrem w Radomiu i Kielcach. Na ekranie zadebiutowała jeszcze jako studentka, pojawiając się w 1979 roku w niewielkim epizodzie w głośnym filmie „Aria dla atlety” w reżyserii, również debiutującego wówczas Filipa Bajona. Przed wyjazdem na Zachód, zdążyła jeszcze pojawić się gościnnie w roli prostytutki w jednym z odcinków kryminalnego przeboju telewizji – serialu „07 zgłoś się”. Tuż po powrocie zagrała jedną z głównych ról w wojennym „Tragarzu puchu” Stefana Szlachtycza (1983). Pojawiła się też w kilku nowelkach,
zrealizowanych w ramach telewizyjnych cyklów filmowych: „Adopcja” (1982), „1944” i „Zdaniem obrony” (1984).

Popularność w kraju przyniosły jej występy w filmach drugiej połowy lat 80-tych: komedii erotycznej „Och, Karol” Romana Załuskiego, z Janem Piechocińskim i Dorotą Kamińską (1985), psychologicznej „Drugiej stronie słońca” Janusza Petelskiego, z Markiem Walczewskim (1986), w „Innej wyspie” Grażyny Kędzielawskiej, z Jadwigą Jankowską-Cieślak (1986) i „Oszołomieniu” Jerzego Sztwiertni, z Marią Pakulnis i Władysławem Kowalskim (1988). Śmiałe występy, charyzmatyczna osobowość i atrakcyjny wygląd szybko uczyniły z niej gwiazdę. W 1986 roku zagrała w wojenno-sensacyjnym, polsko-bułgarskim filmie „Pięć kobiet na tle morza”, rok później z kolei wystąpiła w dużej, fantastycznej produkcji polsko-radzieckiej „Klątwa doliny węży” z Krzysztofem Kolbergerem (1987). Niejednokrotnie wcielała się w postaci kochanek i sekretarek głównych bohaterów (komedia erotyczna „Sztuka kochania” Jacka Bromskiego i rola sekretarki seksuologa Pasikonika, 1989; wojenno-sensacyjny film „Urodzony po raz trzeci” Stanisława Jędryki i rola
kochanki Pallinka 1989; serial sensacyjny „Pogranicze w ogniu” i rola kochanki Osnowskiego 1988, 1991; komedia sensacyjna „Fuks” i rola sekretarki Bagińskiego 1999).

Grała też dziennikarkę („Pułapka” Adka Drabińskiego 1997, „Badziewiakowie” 1999, „Dziki 2. Pojedynek” 2005), dyrektorkę liceum (serial „Klasa na obcasach” 1998, 2000), pokojówkę („Tygrysy Europy” Jerzego Gruzy 1999), a nawet złą czarownicę (baśń dla dzieci „Odlotowe wakacje” Marka Piestraka 1999) W latach 90-tych, poza karierą aktorską, zajęła się publicystyką filmową w telewizji i radiu. Mniej więcej w tym samym czasie podjęła również pracę w firmie dystrybucyjnej Syrena Entertainment Group. Wzięła udział w kilu spektaklach Teatru TV (m.in. „Kilka scen z życia Glebowa” i „Drugie życie” Jurija Trifonowa, w reżyserii Tomasza Zygadły; „Ogłoszenie” Stefana Szlachtycza; „Maria Elżbieta, Małgorzata”, „Niedostępna” i „Bal stulecia” w reżyserii Barbary Sałackiej; „Eichmann, czyli o banalności zła” Ryszarda Bera). W nowym tysiącleciu rzadko pojawiała się na ekranie, a jeśli już, to z reguły w gościnnych rolach w telewizyjnych serialach („Lokatorzy”, „Na dobre i na złe”, „Pierwsza miłość”, „Zostać miss”). Ostatnią
większą rolą była kreacja reporterki Ewy w komediowym serialu „Dziki 2. Pojedynek” Krzysztofa Langa (2005).

Zmarła tragicznie, 23 lipca 2006 roku, w następstwie wstrząsu anafilaktycznego po użądleniu osy. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Komentarze

Trwa ładowanie