Irena Kwiatkowska odznaczona przez prezydenta

Lech Kaczyński uhonorował artystkę - która 17 września skończy 97 lat - "w uznaniu jej wybitnych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za działalność na rzecz rozwoju polskiej kultury i za osiągnięcia w pracy artystycznej".

Gwiazda teatru, filmu i kabaretu; wielka sceniczna osobowość, mistrzyni śmiechu i znakomita aktorka dramatyczna; ujmujący i serdeczny człowiek - takimi słowami Irena Kwiatkowska określana jest przez uwielbiającą ją publiczność i przez kolegów z artystycznej branży.

Jest warszawianką. Urodziła się 17 września 1912 r. Jej ojciec był drukarzem i wielkim miłośnikiem książek. Matka prowadziła dom i zajmowała się dziećmi. Irena uczyła się w gimnazjum im. Klementyny Hoffmanowej i już jako uczennica zaczęła się interesować aktorstwem, a także sportem. W liceum brała udział w zawodach szermierczych. Studiowała na Wydziale Aktorskim Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie.

W szkole zawodu aktorskiego uczyli ją m.in. Aleksander Zelwerowicz i Stefan Jaracz. W 1935 r. trafiła do słynnego w stolicy kabaretu - Cyrulika Warszawskiego i występowała w rewii "Pod włos". Jeszcze przed wojną miała angaże w teatrach w Warszawie, Poznaniu i Katowicach.

W czasie okupacji niemieckiej brała udział w tajnych przedstawieniach, współpracując z reżyserami Tadeuszem Byrskim i Leonem Schillerem. Po Powstaniu Warszawskim razem z innymi mieszkańcami stolicy musiała opuścić miasto. W 1946 r. dołączyła do pierwszego powojennego kabaretu Siedem kotów w Krakowie, prowadzonego najpierw przez Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, potem przez Mariana Eile. To dla niej teksty pisał Gałczyński. Kwiatkowska brawurowo odtwarzała postaci z jego Teatrzyku Zielona Gęś: Hermenegildy Kociubińskiej, Sierotki czy Żony Wacia.

Od 1948 r. była związana z teatrami stolicy: Klasycznym (1948-1949), Współczesnym (1949-1951), Teatrem Satyryków (1952-1958), Komedią (1958-1960), Syreną (1960-1972), Ludowym (1972-1974), Nowym (1974-1994). Stworzyła ponad sto ról teatralnych. Do najciekawszych kreacji należą: Dulska w "Jeszcze Dulska" w reż. Aleksandra Bardiniego (1972); Aurelia w "Wariatce z Chaillot" w reż. Lecha Wojciechowskiego (1974); Chudogęba w "Wieczorze Trzech Króli" w reż. Jan Kulczyńskiego (1976); Dorota w "Grubych rybach" w reż. Wojciechowskiego (1977); Julia Czerwińska w "Domu kobiet" w reż. Mariusza Dmochowskiego (1978); Eugenia w "Tangu" w reż. Bohdana Cybulskiego (1982).

Była gwiazdą kabaretów: Szpak (1954-1961), Dudek (1964-1974) i telewizyjnego Kabaretu Starszych Panów, stworzonego przez Jeremiego Przyborę i Jerzego Wasowskiego. Zagrała w ponad 20 przedstawieniach Teatru Telewizji. Występowała również w audycjach teatru Polskiego Radia.

Kwiatkowska to także znakomita aktorka filmowa. Widzowie pokochali ją m.in. jako Kobietę Pracującą w "Czterdziestolatku" i matkę Pawła w serialu "Wojna domowa" (1965) w reż. Jerzego Gruzy. Pojawiła się także w kolejnych filmach i serialach tego reżysera: "Dzięcioł" (1970), "Czterdziestolatek" (1974), "Motylem jestem, czyli romans czterdziestolatka" (1976), "40-latek, 20 lat później" (1993). Wystąpiła również m.in. w komediach muzycznych Janusza Rzeszewskiego "Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy" (1978) i "Lata dwudzieste... lata trzydzieste..." (1983) oraz w "Rozmowach kontrolowanych" (1991) Sylwestra Chęcińskiego.