Jedna z czołowych gwiazd hollywoodzkich lat 80., znana przede wszystkim z pamiętnych duetów aktorskich z Michaelem Douglasem (m.in. „Wojna państwa Rose”) i Jackiem Nicholsonem („Honor Prizzich”). Choć dziś rzadko pojawia się na ekranie, wciąż jest pamiętana jako symbol seksu i jedna z najważniejszych aktorek kina tamtego okresu.

Urodziła się 19 czerwca 1954 roku w Springfield w stanie Missouri. Była córką amerykańskiego ambasadora, w związku z czym jej rodzina często zmieniała miejsce zamieszkania (Kuba, Wenezuela, Anglia, Kanada). Sama Kathleen już jako dziecko nabyła umiejętności szybkiej adaptacji w nowym środowisku, co okazało się później nieocenione w jej życiu zawodowym.

Bakcyla aktorskiego złapała podczas pobytu w Anglii – często odwiedzała wówczas londyński teatr i, będąc pod wrażeniem prezentowanych tam spektakli, wstąpiła do London's Central School of Speech and Drama, gdzie przez pewien czas pobierała lekcje aktorstwa, aż do śmierci ojca w 1973 roku. Po powrocie do Stanów, studiowała najpierw w Southwest Missouri State University, a później – w University of Maryland, gdzie w 1977 roku uzyskała dyplom ze sztuk teatralnych. Początkowo próbowała zrobić karierę w Nowym Jorku, gdzie wystąpiła w kilku przedstawieniach i reklamach TV, jednak skrzydła udało jej się rozwinąć dopiero w Hollywood.

* Miała szczęście zadebiutować w dość spektakularnym stylu, u boku Johna Hurta w kryminalnym „Żarze ciała” Lawrence’a Kasdana (1981), od razu zgarniając pierwszą z pięciu nominacji do Złotego Globu i jedyną nominację do BAFTA. Po zapomnianym już dziś, występie w komedii „Człowiek z dwoma mózgami” ze Stevem Martinem (1983), triumfowała jako zdobywczyni pierwszej statuetki Złotego Globu za rolę u boku Michaela Douglasa i Danny’ego DeVito w przygodowej komedii romantycznej „Miłość, szmaragd i krokodyl” Roberta Zemeckisa (1983, Los Angeles Film Critics Association Award). Później zagrała obok Anthony’ego Perkinsa w kontrowersyjnych „Zbrodniach namiętności” (1984, Los Angeles Film Critics Association Award) i ponownie spotkała się z Douglasem i DeVito na planie sequela „Klejnot Nilu” (1985), a w następnych latach zgarnęła drugi Złoty Glob za rolę obok Jacka Nicholsona w filmie Johna Hustona „Honor Prizzich” 1985 i jedyną nominację do Oskara i Saturna (oraz nagrodę National Board of Review i kolejną nominację do
Złotego Globu) za tytułową rolę w filmie Francisa Forda Coppoli w filmie „Peggy Sue wyszła za mąż” z Nicolasem Cagem (1986).*

W 1988 roku ponownie spotkała się z Kasdanem na planie „Przypadkowego turysty” z Williamem Hurtem i Geeną Davis, szczęśliwą dekadę wieńcząc, być może najbardziej znanym występem obok Douglasa w komedii w reżyserii i z udziałem Danny’ego DeVito „Wojna państwa Rose” (1989, nominacja do Złotego Globu).

Kolejne lata nie były dla aktorki łaskawe. Mimo, że wciąż występowała (głównie w komediach - „Detektyw w szpilkach” 1991, „Blues tajniaków” 1993, czy „W czym mamy problem?” 1994 i w filmach TV - m.in. „Księżyc i Valentino” 1995), jej kariera powoli przycichała. W 1999 roku zagrała nieduże role: w głośnych „Przekleństwach niewinności” Sofii Coppoli i komedii romantycznej „Piękna”, zanim całkowicie wycofała się z kariery filmowej (nie licząc gościnnych występów w serialach: „Przyjaciele” 2001 i „Prawo i porządek” 2006 oraz wzięcia udziału w dubbingu do animacji „Straszny dom” 2006). Turner miała za to okazję wykazać się na scenie teatralnej – grała panią Robinson w adaptacji „Absolwenta” (2000) i Martę w „Kto się boi Virginii Woolf?” (2005, nominacja do nagrody Tony).

W 2007 roku została uhonorowana nagrodą za Całokształt podczas MFF Provincetown.

Komentarze

Trwa ładowanie