"Letnie przesilenie": Zwiastun i oficjalny plakat

Wyreżyserowany przez Michała Rogalskiego („Ostatnia akcja”, „Czas honoru”), najnowszy film producentów „Wszystko, co kocham” – polskiego kandydata do Oscara w 2011 roku. Wielokrotnie nagradzany na festiwalach filmowych w Polsce i zagranicą, entuzjastycznie przyjmowany przez publiczność i krytyków. Na festiwalu Camerimage 2015 został uznany Najlepszym Polskim Filmem, a na 40. Festiwalu Filmowym w Gdyni uhonorowano go Nagrodą za Najlepszą Drugoplanową Rolę Kobiecą dla Marii Semotiuk i Nagrodą za Najlepsze Zdjęcia dla Jerzego Zielińskiego. Film otrzymał też statuetkę Złotych Kociaków – Nagrodę Młodzieżowej Rady Miasta. Jury 39. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Montrealu doceniło film za scenariusz przyznając mu nagrodę w tej kategorii. W obsadzie znakomici aktorzy: Bartłomiej Topa („Obietnica”, „Pod Mocnym Aniołem”), dawno niewidziana w kinie Agnieszka Krukówna („Korczak”, „Lista Schindlera”) oraz Krzysztof Czeczot („80 milionów”). Obok nich wschodzące gwiazdy młodego pokolenia: Filip Piotrowicz
(„Wenecja”), Urszula Bogucka („Komornik”) i Maria Semotiuk („W ciemności”).Muzykę skomponował Alexander Hacke – wybitny muzyk, który ma na swoim koncie m.in. ścieżkę dźwiękową do najgłośniejszego filmu Fatiha Akina „Głową w mur”.

Romek i Guido mają po siedemnaście lat i przed sobą całe życie. Ich marzenia nie różnią się od marzeń innych nastolatków – chcą słuchać muzyki, tańczyć swinga, umawiać się z dziewczynami. Gdyby nie okoliczności, mogliby być najlepszymi kumplami. Niestety, spotykają się w 1943 roku. Guido służy w oddziale niemieckiej żandarmerii, stacjonującym na polskiej prowincji. W wolnych chwilach słucha zakazanych anglojęzycznych rozgłośni radiowych, nadających jazz i ukradkiem podkochuje się w pięknej France. Tymczasem Romek pomaga matce, pracując jako pomocnik maszynisty. Podobnie, jak Guido, interesuje się Franką. Pewnego dnia, chcąc zaimponować dziewczynie, kradnie walizkę z płytami i patefonem. Wydarzenie do sprawi, że drogi Romka i Guido przetną się, zmuszając chłopców do podjęcia decyzji, która na zawsze odmieni ich życie.

- Przeglądając stare fotografie rodzinne, natknąłem się na serię zdjęć przedstawiających moich dziadków i ojca wraz ze znajomymi, beztrosko bawiących się w płytkich wodach jakiejś rzeki. Fotografie zrobiono w 1943 roku. Te zdjęcia uzmysłowiły mi, jak płytko i stereotypowo patrzymy na czas drugiej wojny światowej. Wspomnienia okropności przesłaniają często fakt, że także wtedy ludzie usiłowali żyć normalnie. A normalnie żyć oznacza kochać, bawić się i cieszyć młodością. Nawet gdy obok, niemal za rogiem, dochodzi do monstrualnych zbrodni. – Michał Rogalski, reżyser