Olaf Lubaszenko: ''Cena za uprawianie aktorstwa jest ogromna''

Czy uda mu się wreszcie wrócić do dawnej formy i na ekrany? W końcu jeszcze nie tak dawno dziennikarze wróżyli mu zawodową śmierć

Jak donosi magazyn Rewia, Lubaszenko dopiero niedawno, nie mogąc nic wskórać dotychczasowymi metodami (do których zaliczało się leczenie u mongolskiego specjalisty), postanowił poszukać porady u innych specjalistów i zgłosił się do szpitala.

Czy uda mu się wreszcie wrócić do dawnej formy i na ekrany? W końcu jeszcze nie tak dawno dziennikarze wróżyli mu zawodową śmierć.

A jeszcze 30 lat temu, kiedy nastoletni Lubaszenko szturmem podbił branżę filmową, wróżono mu wielką karierę i chyba nikt nie spodziewał się, że aktor wpadnie w taką zawodową stagnację.

Chociaż on sam początkowo marzył o zostaniu trenerem piłkarskim, nie udało mu się oszukać przeznaczenia.

Wychował się w artystycznej rodzinie, jego rodzice, Asja Łamtiugina i Edward Linde-Lubaszenko, są aktorami i Lubaszenko już od najmłodszych lat był silnie związany z filmowym światem.

Jego rodzice rozwiedli się, gdy miał cztery lata. Ale chłopiec, choć brakowało mu kontaktów z ojcem, dość szybko pogodził się z tą sytuacją.

Znacznie większym problemem były dla niego ciągłe przeprowadzki i niemożność nawiązania kontaktów z rówieśnikami. W dodatku dzieciaki śmiały się z jego nietypowych imion, Olaf Sergiusz. Choć teraz aktor zdołał się już do nich przyzwyczaić, w dzieciństwie nie miał łatwo.

- Nadal uważam, że są wydumane – wyznawał w wywiadzie dla Playboya.* - Dla dziecka były obciążające. Z Olafa na przykład dzieciaki się śmiały. Byłem obiektem drwin i szyderstw. Ale tylko do 1982 roku, kiedy Olaf Ludwig wygrał Wyścig Pokoju. Wstyd się przyznać, ale przez pewien czas musiałem kibicować enerdowskiemu kolarzowi.*

W serialu „Życie Kamila Kuranta” zagrał wyłącznie dzięki własnemu talentowi, rodzice nigdy nie użyli swoich wpływów, aby załatwić mu jakieś role.

- Byłem zwycięzcą jednego z konkursów recytatorskich. Dzięki temu dostałem się na casting, który wygrałem – opowiadał w Playboyu. - Mama była raczej niechętna, a ojciec dowiedział się o moim debiucie, dopiero gdy zobaczył mnie w telewizji. Wbrew obiegowym opiniom, mój aktorski start był przypadkowy i nie miał związku ze środowiskowymi koneksjami. Mam mieszane uczucia w tej sprawie. Powstał piękny serial, ale i tak wspominam to jako smutną decyzję, która za bardzo wpłynęła na moje przyszłe życie. Pewnie gdybym wtedy nie zagrał, nie zostałbym aktorem.

- Syna nie namawiałem do aktorstwa. Zresztą w tym czasie niewiele rozmawialiśmy. Ukrywano przede mną jego aktorskie plany – wyznawał później Edward Linde-Lubaszenko.

I choć początkowo jego syn robił wszystko, by nie iść w ślady rodziców – zdawał na socjologię, filologię słowiańską, bohemistykę, próbował też swoich sił na Wydziale Teologii Prawosławnej – wkrótce i tak wylądował na planie filmowym.

A potem, na scenie w musicalu „Metro”, spotkał kobietę, która od razu skradła jego serce...

W Katarzynie Groniec, piosenkarce i aktorce, zakochał się od pierwszego wejrzenia. Szybko się oświadczył, a ona powiedziała tak.

Niedługo potem para wzięła ślub, a na świat przyszła ich córka Marianna Linde. I choć mogło się wydawać, że są dla siebie stworzeni, już po dwóch latach małżeństwo się rozpadło.

Lubaszenko starał się utrzymywać z córką stały kontakt, choć, jak wyznaje, nie był najlepszym ojcem. I mimo że widywał ją rzadko, nie kryje, że jest z Marianny niezwykle dumny.

Ma zresztą powody. Jego córka

już od najmłodszych lat przejawiała zdolności artystyczne – maluje, śpiewa i gra na gitarze. Niedawno zaś opublikowała swój pierwszy utwór „Bitch Is Back”.

Czy młoda artystka pójdzie w ślady rodziców? Zapewne przekonamy się niebawem. Ale Lubaszenko twierdzi, że nie będzie jej namawiał do aktorstwa.

- Nie mam zamiaru zachęcać jej do wykonywania tego zawodu – zapewniał w Playboyu.

- Cena za uprawianie aktorstwa jest ogromna, możecie mi wierzyć na słowo. Trudno ją opisać. To są koszty psychiczne, których nie da się zmierzyć. (sm/gk)