Piekielnie zdolna, aktorka bez granic. "My, trzydziestolatkowie, powinniśmy zrobić porządek"

Łukasz Knap: Kto ty jesteś?
Małgorzata Gorol: Nie wiem.

Absolutnie nieprawda. Wszystko, co o mnie piszą, to nieprawda (śmiech).

To prawda.

Z domu. Moi rodzice zawsze mieli duży szacunek dla pracy. Pracowałam od 16 roku życia i cokolwiek robiłam, robiłam starannie. Moje rodzeństwo ma podobne podejście. Chyba wszyscy mamy w genach śląską rzetelność. Poza tym od dziecka miałam kontakt ze sportem. Trenowałam wyczynowo gimnastykę artystyczną od siódmego do dwunastego roku życia.

Jest dużo analogii między sportem i aktorstwem: treningi przypominają próby, ale już spektakl czy film to nie zawody. Jest też kwestia rywalizacji. Na studiach mówili nam, że średnio dwie osoby z grupy zostają w zawodzie. Wiedziałam, że jestem tą osobą. Kilka lat zdawałam do szkół teatralnych. Byłam bardzo ambitna. Teraz wyluzowałam, jestem w tym zawodzie, jest ok.

Z rywalizacją się nie zgodzę. Z Moniką Frajczyk, Martą Ścisłowicz, Jaśminą Polak i Martą Nieradkiewicz w Starym Teatrze byłyśmy koleżankami, partnerkami. Tworzyłyśmy zespół. Nie myślę też, że będzie łatwo. Zresztą “łatwo” mnie nie interesuje. Dużo jest do zdobycia. Nie mam na myśli sukcesu, mówię o umiejętnościach.

Podobają mi się aktorzy, którzy są jednocześnie sportowcami lub tancerzami. Do tego śpiewają. Aktor powinien umieć lub móc wszystko. Ha!

Myślałam o tym wczoraj w nocy (śmiech). Wiele razy zadawałam sobie pytanie, czego bym nie zrobiła dla roli i dochodzę do wniosku, że takich rzeczy jest bardzo mało. Staram się myśleć o wyzwaniach aktorskich jako możliwościach, a nie ograniczeniach. Zgodziłabym się przytyć dziesięć kilo, ale nie więcej, gdyby rola ode mnie tego wymagała i miałabym opiekę dietetyka. Ale nie zgodziłabym się na udział w eksperymencie jak w “Super Size Me”, polegającym na tym miałabym się zapychać niezdrowym jedzenie. Nie zjadłabym też mięsa, poprosiłabym reżysera o zamiennik.

Ależ moje ciało jest świątynią! (śmiech). Zagrałam w dwóch filmach. To nie powód, żeby robić z tego temat. Jestem często pytana o rozbierane sceny, co zaczyna mnie już trochę irytować. Role nie są w stanie zbrukać mojej cielesności. Za to np. brak szacunku, czy delikatności na planie pozostawiają niesmak. To samo dotyczy emocji.

Jakie emocje łączą się dla ciebie z “Twarzą”?
Ogromne. Robiliśmy go dwa lata temu, przed “Planem B”. Pracowałam wtedy jeszcze w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Zaczynaliśmy pracę nad “Procesem” Krystiana Lupy. Dwa wielkie marzenia spełniły się jednocześnie. Kiedy przyjechałam na drugą transzę zdjęć, Cezary Morawski był już dyrektorem teatru. Odeszłam z Teatru Polskiego. Następna pora roku w filmie - przeniosłam się do Starego Teatru w Krakowie. Dwa lata temu ten film wydawał mi się zabawny jako komentarz do naszej sytuacji w kraju, dziś wydaje się, że nawet nasze poczucie humoru jest cenzurowane. Podczas pracy nad nim, chyba po raz pierwszy pomyślałam, że mogę kiedyś wyjechać z Polski. Ale wraca do mnie też myśl, że to my, trzydziestolatkowie, powinniśmy zrobić porządek.

Nie zgadzam się na degradację najlepszych scen w tym kraju. Świetnym zespołom, których byłam częścią, podcięto skrzydła w trakcie lotu.

Coś gorszego. Teatry zostały przeorane, ludziom brakuje twórczej energii. Rozmawiam z wieloma artystami, którzy mają dosyć z tego, że muszą się ciągle tłumaczyć ze swojego światopoglądu, odpowiadać na pytanie, dlaczego szkalują Polskę i śmieją się z Polaków. Teraz nie da się normalnie rozmawiać o Polsce, a jednocześnie nie da się nie rozmawiać. Paranoja.

Tak. I trąbiłam z całych sił (śmiech). Nigdy nie byłam na tylu protestach, ile w ostatnich dwóch latach.

Może tak, ale brakuje mi słów na to, co się dzieje. W wakacje protestowałam w kilku miastach: we Wrocławiu, Krakowie, Katowicach i Warszawie. W Krakowie ktoś protestował z tablicą: zabraliście nam wakacje, ale nie zabierzecie wolności! To było o mnie. Pomyślałam: no kuriozum! Na ostatnim marszu było czuć wielką siłę. I było nas naprawdę dużo. Jest moc.

Strasznie doceniam to, że jeszcze pracuję, bo mam wrażenie, że to jest końcówka. Mówię serio. To jest jakiś koniec. Co więcej, mam wrażenie, że jest już za późno, żeby odwrócić tę schyłkową tendencję. I nie myślę o tym, że wydarzy się coś strasznego, bo już się wydarzyło. Już jest za późno.

Tak, tego się boję, że będzie u nas jak na Węgrzech. Teraz aktorzy z całej Polski przyjeżdżają do Warszawy. W Warszawie jeszcze da się pracować, w innych miastach już nie. Cieszę się, że mamy tu pracę, ale publiczność wielu miast zasługują na to, żeby mieć utalentowanych artystów u siebie. Dlaczego teraz wszyscy mają pracować w Warszawie?

Zawsze chciałam grać w filmie. Miałam szczęście, że zauważyła mnie Małgorzata Szumowska, która przyjechała specjalnie do Wrocławia, żeby zobaczyć mnie w dwóch spektaklach.

To się właściwie nie zdarza. Cieszę się, że mnie znalazła, bo ja nie wypadam najlepiej na castingach. Zaufałam jej całkowicie, robiłam wszystko, co chciała. Uwielbiam silne kobiety, a ona taka jest, do tego ma fantastyczne poczucie humoru.

Na okładkowym zdjęciu w “Harper’s Bazaar” widać, że jest między wami chemia. Zastanawiam się jak wyglądała wasza praca na planie. W filmie jesteś dziewczyną głównego bohatera, granego przez Mateusz Kościukiewicz, faceta Szumowskiej. Scenarzystą i operatorem jest Michał Englert, jej były mąż.
Małgosia z Michałem tworzą operatorsko-reżyserski team marzeń do którego, miałam wrażenie, nikt z zespołu nie ma pełnego dostępu. Ale zarazem na planie było normalnie, rodzinnie. Szumowska jest wyluzowana. Kręcąc ten film dużo się śmialiśmy.

Tak, bo praca w filmie jest zupełnie inna niż praca w teatrze. Wiem, że wielu rzeczy nie umiem i to mnie bardzo kręci.

Dostałam telefon w wakacje z propozycją, żeby zagrać w serialu Patryka Vegi i się zgodziłam.

Fajnie. Zaskakująco sprawnie i szybko. Moja rola nie była duża, na planie zdjęciowym spędziłam trzy dni. Patryk jest ciekawym człowiekiem. Poznaliśmy się w jego biurze, w którym jest takie dziwne urządzenie sportowe. Zapytałam go, co to, a on zapytał czy chcę spróbować. Przez dziesięć minut wisiałam do góry nogami. Tak wyglądało moje pierwsze spotkanie z Patrykiem.

Nie wiem, czy powinnam się do tego przyznać, ale nie widziałam ani filmu “Botoks”, ani serialu. Scenariusz dwóch odcinków, w których grałam, nie wydał mi się podejrzany. Mam świadomość, że udział w jakimś przedsięwzięciu sprawia, że sygnujesz je swoim nazwiskiem. Ale bez przesady. O ile przedsięwzięcie nie jest propagandowe, mogę przecież zająć lub reprezentować każdą stronę konfliktu, czy światopoglądu. Im dalej od mojego, tym ciekawiej.

Z tym akurat nie mam problemu. Pytanie, po co to robić na forum publicznym. To jak obgadywanie. Strzelanie do swojej bramki.

Nie jestem tylko aktorką. Biorę pod uwagę, że mogę rozwijać się w różnych zawodach. Zawsze chciałam studiować na ASP, w ogóle chciałabym jeszcze studiować. Zachwycają mnie witraże. Chciałabym je kiedyś robić.