Zbigniew Zapasiewicz nie żyje

"Był wzorem dla aktorów, za którym można było podążać; każde słowo, które wypowiadał, miało znaczenie; był pełen pasji, bardzo mądry" - powiedział o Zbigniewie Zapasiewiczu prezes Związku Artystów Scen Polskich (ZASP) Krzysztof Kumor.

Aktor Jan Englert powiedział PAP, że śmierć Zbigniewa Zapasiewicza oznacza odejście kogoś bardzo ważnego, nie tylko dla niego. To "odejście pewnego symbolu" - zaznaczył.

"Są ludzie, których odejście, to nie jest odejście tylko człowieka, ale również odejście pewnego symbolu, pewnego adresu, czy pewnego funkcjonowania w środowisku i nie tylko w środowisku" - mówił aktor.

Po raz ostatni pojawił się na dużym ekranie w filmie Stanisława Muchy pt. "Nadzieja". Ceniony, lubiany, grał u największych polskich twórców filmowych i teatralnych.

Urodził się 13 września 1934 roku w Warszawie. Zanim dostał się do PWST w Warszawie, przez rok był studentem Wydziału Chemii Politechniki Warszawskiej. Studia aktorskie ukończył w 1956 roku.

Od początku kariery związany był ze sceną warszawską jak aktor teatrów: Młodej Warszawy, Klasycznego, Współczesnego, Polskiego i Dramatycznego, gdzie pełnił również funkcję dyrektora.

Od 2001 roku był aktorem Teatru Powszechnego, z którym był związany jeszcze w latach 80-tych. W tamtej dekadzie pełnił również funkcję dziekana, a później prodziekana Wydziału Reżyserii warszawskiej PWST. Wcześniej był prodziekanem Wydziału Aktorskiego tej uczelni.

Jego debiutem teatralnym była kreacja Galois w „Ostatniej nocy” w Teatrze Młodej Warszawy (1956), filmowym z kolei – epizodyczna rola w „Wianie” (1963) Jana Łomnickiego, do współpracy z którym powrócił kilkanaście lat później przy okazji realizacji „Akcji pod Arsenałem” (1977).

Przeważnie kreował postaci pracowników naukowych, lekarzy, prawników – inteligentów- racjonalistów, często mających problemy z nawiązaniem głębszych relacji z innymi.

Właśnie za rolę tego typu postaci (docenta) w „Barwach ochronnych” (1976) Krzysztofa Zanussiego otrzymał pierwszą nagrodę aktorską na FPFF w Gdyni.

Znaczącą współpracę nawiązał z Andrzejem Wajdą, najpierw biorąc udział jako Kessler w jego „Ziemi obiecanej” (1974), a następnie pojawiając się w głównej roli w dziele Kina Moralnego Niepokoju – „Bez znieczulenia” (1978) oraz w nieco mniejszej kreacji w słynnej adaptacji „Panien z Wilka” (1979) Iwaszkiewicza.

Niejeden raz pojawiał się w istotnych rolach u takich twórców, jak: Stanisław Różewicz, Feliks Falk, Janusz Kijowski, Janusz Zaorski, Krzysztof Kieślowski i Władysław Pasikowski.

Poza wybitnymi kreacjami filmowymi ma na swoim koncie równie wybitne role teatralne, za które m.in. odznaczony był dwukrotnie Nagrodą im. Zelwerowicza, przyznawaną przez miesięcznik „Teatr” oraz dwiema nagrodami Feliksa Warszawskiego.

Na scenie występował m.in. u Erwina Axera, Macieja Prusa, Jerzego Jarockiego, Kazimierza Dejmka, Zbigniewa Hübnera, Ludwika René, Gustawa Holoubka, Macieja Englerta i Adama Hanuszkiewicza.

Od 1977 roku z powodzeniem udzielał się jako reżyser teatralny. Jedną z jego najbardziej znanych ról scenicznych jest kreacja pana Cogito w wyreżyserowanych przez siebie inscenizacjach poezji Zbigniewa Herberta, zrealizowanych dla Teatru TV.

Zapasiewicz jest laureatem licznych nagród i wyróżnień za ogół swojej działalności artystycznej, w tym państwowych nagród: Ministra Kultury i Sztuki I stopnia za wybitne osiągnięcia aktorskie (1975) oraz nagrody I stopnia za całokształt osiągnięć aktorskich w teatrze, telewizji i filmie (1980).

W 1990 roku dostał nagrodę Teatru Polskiego Radia „Wielki Splendor” za kreacje radiowe. Dodatkowo za wybitne zasługi dla kultury polskiej został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2002).

Był dwukrotnie żonaty z Mirosławą Dubrawską oraz Olgą Sawicką.

Jego ostatnią rolą filmową był występ w filmie "Nadzieja", gdzie zagrał Krystiana Rataya. Miał 75 lat.