Jedna z największych gwiazd wszech czasów. Z pochodzenia Szwedka, osiągnęła oszałamiający sukces na skalę międzynarodową. Po dziś dzień jest jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci, kojarzonych przede wszystkim z epoką kina niemego i pierwszej dekady kina dźwiękowego. Słynęła z niezwykłej urody i hipnotyzującego spojrzenia, które doskonale współgrało z jej nieodgadnioną osobowością i tajemniczą naturą. Przez wielu zwana „boską Gretą”.

Urodziła się 18 września 1905 roku w Sztokholmie, jako Greta Lovisa Gustafsson.

Pochodziła z niezamożnej rodziny, dlatego wcześnie musiała podjąć pracę zarobkową.

Jako nastoletnia modelka występowała w krótkich filmach reklamowych, w tym samym czasie rozpoczynając naukę w Royal Dramatic Theater School.

* Jej debiutem filmowym była rola w komediowym filmie „Peter włóczęga” (1922).*

Dwa lata później spotkała się z Mauritzem Stillerem na planie znanego filmu „Gdy zmysły grają” (1924), by po roli w „Zatraconej uliczce” (1925) Pabsta wyjechać wraz z Stillerem do Hollywood i wkrótce zyskać status jednej z najważniejszych gwiazd tamtego okresu, wiążąc się ze znaną wytwórnią MGM.

Debiutem amerykańskim Garbo była rola w „Słowiku hiszpańskim” (1926), a przełomową rolą w karierze, ustanawiającą jej filmowy wizerunek „cierpiącej melancholiczki”, zgodny z ówczesnymi kanonami i wymogami publiczności, była kreacja w „Symfonii zmysłów” (1927).

Pracowała z czołowymi reżyserami tamtego okresu: przede wszystkim z Clarencem Brownem (siedmiokrotnie), ale też z Sidneyem Franklinem, szwedzkim mistrzem Victorem Sjöströmem, Jacquesem Feyderem, Georgem Cukorem, czy Roubenem Mamoulianem.

Dwukrotnie wcieliła się w postać Anny Kareniny w adaptacji powieści Tołstoja – w 1927 i 1935 roku, kilkakrotnie odgrywała historyczne postaci – w 1931 roku zagrała „Matę Hari”, w 1933 roku stworzyła pamiętną kreację „Królowej Krystyny”, a w 1937 wcieliła się w postać „Pani Walewskiej”.

Zawierająca subtelne wątki homoseksualne rola noszącej męskie ubrania szwedzkiej królowej zrodziła wiele spekulacji odnośnie owianego tajemnicą, prywatnego życia samej gwiazdy.

Wystąpiła też w filmach pod wiele mówiącymi tytułami: „Boska kobieta”, „Władczyni miłości”, „Żar miłości” z 1928 roku, „Pocałunek” i „Pokusa” z 1929, „Natchnienie” (1930), czy „Jaką mnie pragniesz” (1932).

Trzykrotnie nominowana była do Oscara: w 1930 roku za dwie kreacje, będące jednocześnie pierwszymi „mówionymi” rolami Garbo - w „Romansie” i „Annie Christie” (oba w reżyserii Browna), w 1938 roku za rolę Marguerity w adaptacji „Damy kameliowej” (1936) Cukora oraz w 1940 roku za tytułową rolę w komedii szpiegowskiej „Ninoczka” (1939) Ernsta Lubitscha.

W wieku 37 lat, u szczytu kariery podjęła decyzję o jej zakończeniu.

Pośredni wpływ miało podobno nieprzychylne przyjęcie ostatniego obrazu z udziałem „boskiej Grety” – komedii romantycznej „Dwulicowa kobieta” (1941) Cukora.

W 1954 roku otrzymała Honorowego Oscara za całokształt.

Zmarła w Nowym Jorku w 1990 roku.

Komentarze

Trwa ładowanie