Jean-Luc Godard

Francuski reżyser, scenarzysta, krytyk i aktor filmowy. Jego debiutancki film „Do utraty tchu” (1960) jest jednym ze sztandarowych dzieł francuskiej Nowej Fali. Jako twórca poszukujący, innowator i eksperymentalista wywarł duży wpływ na wielu twórców. Do inspiracji jego twórczością przyznają się rzesze twórców – od Wonga Kar-Waia po Quentina Tarantino. Sam pisze scenariusze do swoich filmów, pojawia się w nich czasem jako aktor, często sam zajmuje się też montażem.

Urodził się 12 marca 1930 roku w Paryżu. W czasie studiów na tamtejszej Sorbonie zaczął parać się krytyką filmową, a* w 1951 roku związał się z zespołem słynnego pisma „Cahiers du Cinéma”, by współtworzyć bazę teoretyczną nowofalowego przewrotu, a później zrealizować te założenia we wspomnianym wyżej dziele „Do utraty tchu” (1960, Srebrny Niedźwiedź za reżyserię, nominacja do Złotego Niedźwiedzia) z Jean-Paulem Belmondo.*

Jego twórczość nie jest jednorodna, z grubsza podzielić ją można na 4 okresy: nowofalowy (od 1960 do filmu „Weekend” 1967), rewolucyjny (1968-1972), okres fascynacji sztuką video (lata 70-te) i kontemplacyjny (od powrotu do fabuły w 1980 roku).

W latach 60-tych często „bawił się” konwencjami gatunkowymi. To wówczas powstały m.in. komedia muzyczna „Kobieta jest kobietą” (1961, nominacja do Złotego Niedźwiedzia, Nagroda Specjalna w Berlinie), film wojenny „Karabinierzy” (1963), czy film z gatunku sci-fi „Alphaville” (1965, Złoty Niedźwiedź w Berlinie).

W tym czasie tworzył też poruszające, osobiste filmy-eseje, doceniane przez współczesną krytykę i widzów.* Do najbardziej znanych należą takie filmy, jak „Żyć własnym życiem” (1962, nominacja do Złotego Lwa oraz Specjalna Nagroda Jury w Wenecji)* z ówczesną żoną Anną Kariną, „Pogarda” (1963) z Brigitte Bardot, Michelem Piccoli i Fritzem Langiem, „Kobieta zamężna” (1964, nominacja do Złotego Lwa), czy „Szalony Piotruś” (1965, nominacja do Złotego Lwa), ponownie z J. P. Belmondo.

W 1966 roku po raz kolejny nominowany był do Złotego Niedźwiedzia za film „Męski-żeński: 15 scen z życia”, rok później także otrzymał nominację do tej nagrody, tym razem za „Weekend”, jak również Specjalną Nagrodę Jury w Wenecji za obraz „Chinka” (1967). W 1969 roku wraz z Pasolinim, Bertoluccim i Belocchio zrealizował nowelowy film „Miłość i gniew” (nominacja do Złotego Niedźwiedzia). W tym samym roku, już samodzielnie nominowany był do tej nagrody za „Le Gai savoir”.

W latach 70-tych zamieszkał w Szwajcarii (gdzie mieszka do dzisiaj) i zajmował się techniką video, dzieląc tę pasję wraz z nową partnerką Anne-Marie Miéville. Do fabuły powrócił w 1980 roku, wspomnianym już filmem „Ratuj kto może (życie)” (nominacja do Złotej Palmy, César dla najlepszego filmu). Począwszy od tego momentu, na nowo powrócił do dawnej, impresyjnej poetyki filmowej. W 1982 otrzymał Césara oraz kolejną nominację do Grand Prix w Cannes za „Pasję”, zaś w 1983 roku, jego obraz „Imię Carmen” uhonorowany został Złotym Lwem w Wenecji.

Kolejne filmy Godarda, utrzymane w podobnej poetyce to: „Zdrowaś Mario” (1985, nagrody w Berlinie, nominacja do Złotego Niedźwiedzia), „Detektyw” (1985, nominacja do Złotej Palmy), nowelowa „Aria” (1987, nominacja do Złotej Palmy, m.in. razem z Robertem Altmanem, Brucem Beresfordem, Kenem Russellem, Nicolasem Roegiem), „Król Lear” (1987), „Nowa fala” (1990, nominacja do Złotej Palmy), „Niemcy rok 90-punkt zerowy” (1991, nominacja do Złotej Palmy), „Mozart na zawsze” (1996, nominacja do Złotego Lwa), „Pochwała miłości” (2001, nominacja do Złotej Palmy), czy nowelowy „10 minut później: Wiolonczela” (2002).

Filmem Godarda z 2004 roku jest „Nasza muzyka” (nominacja do Europejskiej Nagrody Filmowej). W 2010 roku wyreżyserował obraz "Film Socialisme" oraz "Tribute to Éric Rohmer".

W 1998 roku był laureatem Honorowego Césara za całokształt twórczości. W tymże roku opublikował 4-tomową „Historię kina” (wersja książkowa i video).