Krzysztof Majchrzak

Urodził się 2 marca 1948 roku w Gdańsku. Nigdy nie marzył o zostaniu aktorem. W wywiadzie dla „Gazety Wyborczej” przyznał się nawet: „Nienawidziłem tego. Pamiętam, że w szkole wymyśliłem grę na pieniądze, której istotą było trafienie w głowę aktorów ze szkolnego teatrzyku kulą z gazety. Wystawiano „Cicer cum caule” Gałczyńskiego. To było dla nas totalne frajerstwo i popelina.”

Studiował wokalistykę i pedagogikę na PWSM w Łodzi, później rozpoczął studia aktorskie w tamtejszej PWSFTviT, by ostatecznie dyplom zrobić w warszawskiej PWST w 1974 roku.

Po studiach, w latach 1974-1975 występował w Teatrze Narodowym, przez 16 kolejnych lat należał do zespołu warszawskiego Teatru Powszechnego, a od 1991 został aktorem warszawskiego Teatru Studio.

Debiutował w 1970 roku w filmie TV „Draka” Janusza Kubika, na dużym ekranie po raz pierwszy pojawiając się w niedużej roli chłopa Sochy w „Ziemi obiecanej” (1975) Andrzeja Wajdy. Oprócz stosunkowo licznych występów w filmach telewizyjnych (m.in. komedia „Wesołych świąt” Jerzego Sztwiertni 1977, czy nagrodzony na FPFF w Gdyni występ w „Końcu babiego lata” Ewy Kruk), zawsze brał czynny udział w projektach dla dzieci i młodzieży (m.in. „Najlepsze w świecie” Stanisława Jędryki 1976).

Zanim nastąpił przełomowy dla aktora występ w „Arii dla atlety” Filipa Bajona (1979, nagroda im. Zbyszka Cybulskiego, nagroda aktorska na festiwalu w Hyeres), zagrał m.in. u boku Andrzeja Seweryna w filmie Stanisława Różewicza „Opadły liście z drzew” (1975) oraz pojawił się w znanej komedii muzycznej Janusza Rzeszewskiego „Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy” (1978). Na wspomnianą już, prestiżową nagrodę im. Cybulskiego zasłużył sobie też dzięki kreacji w filmie psychologicznym Andrzeja Barańskiego „Wolne chwile” (1979).

W tym samy roku zagrał też u Piotra Szulkina w filmie sci-fi „Golem” (1979) z Krystyną Jandą i Markiem Walczewskim, w wojennym filmie Władysława Ślesickiego „Daleka droga przed nami” (1979) oraz w serialu TV „Ród Gąsieniców”.

** Za pierwszoplanowy występ w „Konopielce” (1981) Witolda Leszczyńskiego, wg powieści Edwarda Redlińskiego otrzymał Złotą Laseczkę na MFF Komediowych w szwajcarskim Vevay.**

W latach 80-tych nie wystąpił w zbyt wielu filmach.

Ponownie spotkał się m.in. z Piotrem Szulkinem na planie dwóch części fantastycznej trylogii w jego reżyserii: „O- bi. O-ba. Koniec cywilizacji” (1984) z Krystyną Jandą i Jerzym Stuhrem oraz „Ga, Ga. Chwała bohaterom” (1986) z Danielem Olbrychskim, Katarzyną Figurą i Jerzym Stuhrem. Ponadto zagrał u Radosława Piwowarskiego w „Yesterday” (1984) i u Witolda Leszczyńskiego w „Siekierezadzie” (1985), Kolejną dekadę rozpoczął od występów u Jacka Bromskiego w „Kuchni polskiej” (1991) i u Juliusza Machulskiego w produkcji „V.I.P.” (1991).

W 1994 roku po raz pierwszy współpracował na planie z Janem Jakubem Kolskim, pojawiając się u niego w „Cudownym miejscu” (1994).

Za drugoplanową rolę w tym filmie został uhonorowany nagrodą na FPFF w Gdyni. Nie bez echa przeszły również jego kolejne występy w filmach reżysera: „Historia kina w Popielawach” (1998, nagroda w Gdyni) i „Pornografia” (2003, nominacja do Orła, nagroda w Gdyni za pierwszoplanową rolę męską).

** W międzyczasie zgarnął jeszcze jedną nominację do Orła za występ u Natalii Korynckiej – Gruz w „Amoku” (1998), zagrał Tygillenusa w „Quo Vadis” (2001) Jerzego Kawalerowicza i wydawcę utworów kompozytora w „Chopin. Pragnienie miłości” (2002) Jerzego Antczaka oraz pojawił się w głównej roli w telewizyjnym filmie Kolskiego „Małopole, czyli świat” (2001).**

O Majchrzaku głośno było z okazji jego udziału w filmie Davida Lyncha „Inland Empire” (2007).

Kilka lat wcześniej wystąpił obok Boba Hoskinsa w międzynarodowej produkcji „Where Eskimos Lives” (2003) Tomasza Wiszniewskiego.

** W 1999 roku Majchrzak został laureatem Złotej Kaczki – nagrody dla najlepszego aktora, przyznawanej przez miesięcznik „Film”. W tym samym roku, podczas IV Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach, odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd.**