Sławomir Idziak

Jeden z najbardziej znanych na świecie polskich operatorów filmowych. Autor zdjęć do filmów Krzysztofa Zanussiego i Andrzeja Wajdy, stały operator Krzysztofa Kieślowskiego, zdobywca nominacji do Oscara i BAFTA za zdjęcia do „Helikoptera w ogniu” Ridleya Scotta oraz nagrody na MFF w Wenecji za zdjęcia do filmu „Trzy kolory: Niebieski”. Również reżyser i scenarzysta.

Urodził się 25 stycznia 1945 roku w Katowicach.

W 1969 roku ukończył Wydział Operatorski PWSFiT w Łodzi, rok wcześniej debiutując jako operator w tamtejszym Studiu Małych Form Filmowych „Semafor”.

Początkowo pracował wyłącznie przy realizacji filmów krótkometrażowych, spotykając się m.in. z Krzysztofem Zanussim przy okazji tatrzańskiego filmu „Góry o zmierzchu” (1970). Z reżyserem spotkał się później wielokrotnie, realizując zdjęcia do tak znanych dzieł, jak m.in.: „Bilans kwartalny” (1974), „Constans”, „Kontrakt” (oba z 1980 roku), zagraniczne produkcje: „Z dalekiego kraju” (1981), „Pokuszenie”, „Imperatyw” (1982), „Sinobrody” (1983), czy „Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest” (1988); nagrodzony Złotym Lwem w Wenecji „Rok spokojnego słońca” (1984), czy wreszcie „Stan posiadania” (1989).

We wczesnych latach 70-tych udało mu się nawiązać pierwszą współpracę nie tylko z Zanussim, ale też z Kieślowskim i Wajdą. Był operatorem kamery na planie „Wesela” (1972) Wajdy, później realizując zdjęcia do jego „Dyrygenta” (1979).

* W 1974 roku otrzymał pierwszą nagrodę na FPFF w Gdyni za zdjęcia do jednego z odcinków serialu Wojciecha Marczewskiego „Odejścia, powroty”. Kolejną przyniosła mu praca na planie filmu Janusza Zaorskiego „Partita na instrument drewniany” (1976).*

Najowocniejsza dla Idziaka okazała się jednak rozpoczęta w 1973 roku współpraca z Krzysztofem Kieślowskim. Począwszy od „Przejścia podziemnego” i pełnometrażowej już „Blizny” (1976)* filmowcy zrealizowali wspólnie dzieła takiego kalibru, jak nagrodzony w Cannes „Krótki film o zabijaniu” (1987, Nagroda Szefa Kinematografii), „Podwójne życie Weroniki” (1991) i „Trzy kolory: Niebieski” (1993, nagroda na MFF w Wenecji i nominacja do Césara), gdzie Idziak współpracował również jako twórca scenariusza.*

Międzynarodowy sukces filmów Kieślowskiego był dla operatora trampoliną do rozpoczęcia międzynarodowej kariery.

Począwszy od 1993 roku Idziak realizuje zdjęcia wyłącznie do zagranicznych produkcji. Najsłynniejsze z nich, to – prócz „Helikoptera w ogniu” (2001) Scotta – fantastyczny obraz „Gattaca – szok przyszłości” (1997) z Ethanem Hawke i Umą Thurman, „Pragnę cię” (1998) Michaela Winterbottoma z Rachel Weisz, „Bestia” (2000) z Jessiką Albą, „Dowód życia” (2000) z Meg Ryan i Russellem Crowe, „Król Artur” (2004) z Keirą Knightley i Clivem Owenem, czy wreszcie produkcja dla dzieci „Harry Potter i Zakon Feniksa” (2007).

Oprócz sukcesów operatorskich, Sławomir Idziak ma na swoim koncie niemałe osiągnięcia w zakresie reżyserii. „Papierowy ptak” (1973) i „Nauka latania” (1978) przyniosły mu nagrody na Ogólnopolskim Festiwalu Filmów dla Dzieci i Młodzieży. Za ten drugi reżyser uhonorowany też został Nagrodą im. Andrzeja Munka.

* Powstały przy współpracy scenariopisarskiej i z udziałem Jerzego Stuhra film TV „Seans” (1978) został nagrodzony Złotym Szczupakiem i nagrodą dziennikarzy na Festiwalu Polskiej Twórczości Telewizyjnej w Olsztynie oraz Złotą Kamerą za Najlepszy Debiut Reżyserski.*

W 1980 roku nakręcił telewizyjne „Bajki na dobranoc”, a w 1992 – polsko - niemiecki film „Enak” z udziałem Irene Jacob (nagroda Prezesa Komitetu d/s Radia i Telewizji).

Idziak jest laureatem kilku Nagród Specjalnych: Orła za „niezwykłe dokonania sztuki operatorskiej” (2001), „Kamery 2004” dla wybitnego operatora filmowego przyznawanej przez Uniwersytet w Marburgu, Złotej Żaby za Wybitne Osiągnięcia w Sztuce Operatorskiej na 12. Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Operatorskiej „Camerimage” w Łodzi oraz Nagrody Skrzydeł przyznawanej podczas Festiwalu Filmów Polskich w Chicago, za „rozwinięcie skrzydeł” poza granicami kraju.